Ուշագրավ հարցադրում է՝ ինչու Երևանի Թատերական հրապարակը Մայդան չդարձավ: Քանի որ, ինչպես Թատերական հրապարակը, այնպես էլ Մայդանը շարքային քաղաքացու համար ծառայել և ծառայում են որպես գործող իշխանության կողմից վարվող քաղաքականության դեմ հանդես գալու, այդ քաղաքականությունը մերժելու համար առավել հարմար ամբիոն-հավաքատեղի, ապա հասկանալի է, որ այդ վայրերում հավաքվող հայ կամ ուկրաինացի ժողովրդի, քաղաքացիների համար Թատերական հրապարակն ու Մայդանը նույնական են, ունեն նույն խորհրդանշական, բարոյական ու կազմակերպչական արժեքը: Փոքր-ինչ տարբեր է այդտեղ հանդես եկող քաղաքական գործիչների պարագան. եթե ժողովրդի համար այդ հրապարակները համազգային միասնականության ապահովման և ինքնակազմակերպման կենտրոնատեղիներ են, ապա քաղգործիչների համար դրանք այդ ինքնակազմակերպման գործընթացի կառավարումը և ուղղորդումը իրենց ձեռքը վերցնելու հնարավորությունն ապահովող գործիք են: Արտաքին ուժերի համար այդ կարգի վայրերը քաղաքական գործիչների առքուվաճառքի մեջ մասնագիտացած տոնավաճառի արժեք ունեն. այստեղ կարելի է նոր դեմքեր գտնել կամ արժեզրկված հներին նոր արժեք հաղորդել`՝ նրանց գունափոխելու միջոցով թարմացնելով: Երբ ասվում է, թե եվրոամերիկյան խաղացողները նույն աչքով չեն նայում Թատերական հրապարակին ու Մայդանին, խտրական են վերաբերվում, ապա հասկանալի է, որ կա հասկացությունների նենգափոխում՝ նենգափոխվում է խնդրի էությունը: Բանն այն է, որ հրապարակներում հավաքված ժողովուրդների հանդեպ օտարների վերաբերմունքը նույնն է՝ այն խիստ սպառողական է: Տարբեր է օտարների վերաբերմունքը ոչ թե հրապարակների ու այնտեղ հավաքված մարդկանց, այլ տոնավաճառի ելած առաջնորդ քաղաքական գործիչների հանդեպ: Բայց դա էլ իրենց իրավունքն է, չէ՞ որ իրենք իրենց ընտրությունն անում են սեփական շահերից ու լուծելիք խնդիրների բնույթից ելնելով: Վերջապես, որևէ մեկը չի կարող այսօր միանշանակորեն պնդել, թե Հայաստանի հանդեպ եվրոպացիների պասիվությունն իրականում բարիք էր, թե չարիք, և ինչ արդյունք կտա ԵՄ-ական ընդգծված ու գործուն աջակցությունը Ուկրաինայի պարագայում: Պետք է կարողանանք տարբերակել ազգային ինքնակազմակերպման մղումը՝ այն գործիքի վերածելու ներքին և արտաքին ձգտումներից: