Մենք ստրկամիտ ենք, և դա դրսևորվում է այլոց հանդեպ մեր կողմից տածած և՛ սիրո, և՛ ատելության մեջ: Միևնույն ջերմեռանդությամբ կարող ենք թե՛ ստորաքարշորեն քծնել ու հավերժ ծառայելու խոստումներ տալ, թե՛ ինքնամոռաց կերպով փնովել ու կոխկրտել նրան, ում բառացիորեն երեկ հավերժ սիրո ու հավատարմության անկեղծագույն խոստումներ էինք տալիս: Այսօր ուրանում ենք այն, ինչը դեռ երեկ կյանքից ավելի թանկ էինք հռչակում: Մենք իրավունքը չունենք ատելու այլոց, քանի որ քաղաքական մտածողության ոլորտում փոքր ազգի շովինիզմից ավելի ծիծաղելի ու, միաժամանակ, նողկալի բան դժվար է գտնել: Անկախ նրանից, թե քաղաքկան մակարդակում ինչպես են զարգանում Հայաստանի հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ, մենք այդ երկրի ու ժողովրդի նկատմամբ բացառիկ հարգանք ու բարյացակամություն պետք է դրսևորենք, պարզապես ինքներս պիտի փոխվենք ու սովորենք դա անել առանց ինքնանվաստացման ու շողոքորթության, այնպես, որ երկուսս էլ մեկընդմիշտ վստահ լինենք, որ մեր հա-ն՝ հա է, չէ-ն էլ՝ չէ, որ միջպետական հարաբերությունների մակարդակում դաշնակցի համար կանենք ամեն հնարավորը, սակայն նրա քմահաճույքի համար չենք ինքնասպանվի: Ինչ վերաբերում է անհատի մակարդակում հանուն ընկերոջ ինքնազոհաբերության երևույթին, ապա այն միայն ամրացնում է բարեկամությունը ժողովուրդների միջև: