Տխուր մոլորություն է, որ իշխանության հանդեպ ունեցած դժգոհությունն ուղիղ համեմատական է դրական վերաբերմունքին առ ընդդիմություն: Պարզ ասած, որևէ իշխանության ցածր վարկանիշի առկայությունը դեռևս հիմք չէ խոսելու կամ եզրահանգելու ընդդիմության փայլող հեղինակության մասին:
Արդյունքում՝ հաճախ ստացվել է այնպես, որ հասարակությունները կանգնել են վատի ու վատթարագույնի ընտրության առաջ: Հետևանքների մասին խոսել պետք չէ, անզեն աչքով էլ տեսանելի է ամեն ինչ:
Մի բան պարզ է, չէ՞, որ քաղաքական համակարգի հենասյուներ հանդիսացող իշխանության և ընդդիմության արժեքային համակարգի նույնականությունը որևէ ձևով չի կարող իր դրական ազդեցությունն ունենալ քաղաքացիական հասարակության, իրավական պետության կայացման գործում, հակառակը՝ դեգրադացվող հետընթացն այս պարագայում անխուսափելի է:
Ցավալիորեն, հասարակությունն այս դեպքում զրկված է իրական այլընտրանքի հնարավորությունից, ավելին, խորամուխ չի լինում և հասարակական պատվեր չի իջեցնում իր պատկերացումներին համահունչ արժեքային համակարգի հիման վրա խարսխված իրական այլընտրանքի ձևավորման համար, որպեսզի մեկ անգամ վաստակի իշխանությանը տեր լինելու իր բնական, սահմանադրական իրավունքը:
Իսկ արդյունքը միշտ լինելու է այն, ինչ լինում է արդեն քանի՜ տարի: