ԱՄՆ-ի նախագահ Ջո Բայդենը հայտարարել է, որ ուկրաինական զորքերի հարձակումը Կուրսկի շրջանում Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինին իսկական երկընտրանքի առաջ է կանգնեցնում. սա տեղի ունեցողի վերաբերյալ ամերիկացի առաջնորդի առաջին պաշտոնական մեկնաբանությունն է։ «Մենք անմիջական, մշտական կապի մեջ ենք ուկրաինացիների հետ։ Սա այն ամենն է, ինչ ես կարող եմ ասել դրա մասին, քանի դեռ հարձակումը շարունակվում է», - ըստ Ֆրանսպրես գործակալության՝ հայտարարել է Բայդենը:

Սպասենք առայժմ

01.07.2014 | 00:38

Հուլիսի 1-ին, այսինքն` այսօր, Հայաստանը պետք է ստորագրեր Եվրասիական միությանն անդամակցության համաձայնագիրը: Ընդ որում, հիմնադիր անդամ չդառնալուց հետո: Ասել է` մեկ անգամ հետաձգվելու արդյունքում: Գիտենք` ո՛չ այսօր, ո՛չ հուլիսի 3-ին այդ համաձայնագիրը չի ստորագրվելու: Հուզականությունը չի եղել և չի լինելու քաղկատեգորիա ո՛չ անցյալ դարի սկզբին, ո՛չ էլ հիմա: Գործ ունենք չոր փաստերի հետ, որոնք հավաստում են, որ թե՛ սեպտեմբերի 3-ին, թե՛ հիմա Հայաստանը եղել է գործիք Ռուսաստանի ձեռքում:
ա) Սեպտեմբերի 3-ին Ռուսաստանը փորձեց կանխել Վրաստանի, ՈՒկրաինայի, Մոլդովայի ԵՄ ասոցացումը, որն էլ, ինչպես տեսանք, չստացվեց: Ինչ գնով, նույնպես չանդրադառնանք, սակայն արձանագրենք` նման գին Հայաստանը չէր կարող վճարել, իմաստ-անհրաժեշտություն էլ չկար: Նկատի ունենք Մայդանը, ՈՒկրաինայի տրոհումն ու առկա դիմակայության անհայտ հեռանկարը:
Այո, սեպտեմբերի 3-ից հետո հայ հասարակության առաջադեմ, ռուսական «շինելից» մեկընդմիշտ դուրս թռած մասն ահավոր ծանր տարավ դեպի Մաքսային միություն հայաստանյան «երթը», սակայն հակառակն է՛լ ավելի ահավոր էր լինելու, այդու` չարիքի փոքրագույնի «ստվերի» տակ երկրի ամբողջականության պահպանման, անցնցումության, մեծ կոլապսների, ագրեսիաների բացակայությունը լրացրեց այն «սուրբ տեղը», որը բաց էր մնացել ՄՄ-ին անդամակցելու որոշման արդյունքում:
բ) Եվրասիական միություն: Այո, այնտեղ ևս մենք չդարձանք հիմնադիր անդամ, ինչն ինքնին նշանակում էր վետոյի իրավունք Եվրասիական միության ցանկացած անդամի նկատմամբ, ասել է` թույլ չէինք տալու, որ Ադրբեջանն անդամակցեր Եվրասիական միությանը (եթե՛), ուստի Նազարբաևն Ադրբեջանի «խորքից» Պուտինին «դուրեկան» նամակ կարդաց:
Ի դեպ, հիմնադիր անդամության մասով իշխանական մեր աղբյուրները միաբերան պնդում են, որ առանձնապես մեծ չէ տարբերությունը հիմնադիր և շարքային անդամության միջև, և վետոյի իրավունքը աներկբա է երկու դեպքում էլ, սակայն դա ամենևին այդպես չէ:
Անցնենք առաջ։ Այո, մեզ Եվրասիական միությունում չեն սպասում և հազար ու մի պատճառ են որոնում Հայաստանի անդամակցությունը ձգձգելու համար: Եվ եթե առաջին փուլում դա Ալիևի նամակն էր, երկրորդում ԱՀԿ-ի որոշ կետեր ԵՄ օրենքներին համապատասխանեցնելն է։ Ձգենք դադարը ու ժպիտով հարցնենք ռուս էմիսարներին` իսկ դո՞ւք, պարոնայք, դուք և մնացած ԵՄ անդամներդ ԱՀԿ անդամներ չե՞ք:
Թողնենք այդ «անդամներին» իրենց տվայտումների հետ, մեզ համար արձանագրենք` չկա չարիք առանց բարիքի: Որքան ուշ, այնքան լավ: Նախ, որ Արևմուտք-Ռուսաստան խաղը դեռ ՈՒկրաինայում չի որոշակիացվել, որից հետո միայն հասկանալի կլինի` աշխարհը դեպի ուր է գնում: Այնպես որ, շտապել ամենևին էլ պետք չէ:
Չի ճշտվել նաև վավերականության չափը` Ադրբեջանի Եվրասիական միության մերժման, որից հետո նույնպես ամեն բան շատ ավելի հստակ կլինի:
Ռուսաստանը, ասոցացվող Վրաստանից ու Ադրբեջանի մերժումից հետո, ստիպված կլինի ամբողջ դեմքով շրջվել դեպի Հայաստան: Հայաստանն էլ Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի միակ «կղզի» լինելու հնարավորությունը կարող է մանևրի, կամրջի լուրջ պլացդարմ դարձնել իր համար:
Այնպես որ, սպասենք առայժմ։

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1487