Անցնում են օրեր, տարիներ, դարեր,
Օրացույցներ են փոխվում պատերին,
Կյանք է՝ ջրի պես հոսում է.- հեռվում
ցավագար դառնում Երկիր Նաիրին:
Եվ նորից, կրկին դոփում են, դոփում,
դոփում են հողը Բելից չխոցված,
ՈՒ այս է՝ նորից հեռանում են. - հեզ
երազները մեր, մեզնից խռոված:
ՈՒ արդեն քանի՜- քանի՜ ջրհեղեղ
Նույն աղավնին է ու նույն ձիթենին,
ՈՒ նույն արոտը աշխարհում այս շեղ,
Երկիր Նաիրին:
Հար ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ