«Ես այլևս ինձ չեմ պատկանում, այսօրվանից սկսված Ես` ես չեմ... ես ժողովրդին եմ հանձնում ինձ, այլևս և հավիտյանս»:
Սա որպես նախաբան, իսկ շարունակելու համար մի բան անցավ մտքովս. եթե Հայաստանի Հանրապետությունում կա երկու հանրապետություն, երկու կաթողիկոս, իսկ ինչու հանրապետությունում չլինի երկու նախագահ, մանավանդ որ, մեկը ապահովություն է խոստացել, մյուսն էլ ժողովրդին և ժողովրդի համար պատրաստ է ինքնազոհողության: Կարծում եմ՝ Սերժը առաջարկս իսկույն կջրի ու «ապահովից» կանցնի «ժողովուրդը ես եմ» արգախոսին, այնուամենայնիվ, ապրիլի իննին, ինչ էլ որ լինի, կարծում եմ ժողովուրդ կհավաքվի Ազատության հրապարակում: Անկախ ամեն ինչից, ես աղոթում եմ, որ այդ օրը ոչ մի հայի քթից արյուն չգա, ամեն բան խաղաղ լինի: ՈՒ ինչ լինում է՝ լինի, որովհետև չեմ հավատում հեքիաթների, արդեն մեծ եմ, հեքիաթներս է՝ իրական: