Հիշում եք, որ հրապարակի միտինգի ժամանակ մի հոգի ծղրտում էր ու պնդում, որ կամ ինքը կլինի վարչապետ, կամ Հայաստան չի լինի։ Ես ի տարբերություն շատերի, վստահ եմ, որ սա գործում է անընդհատ թարմացվող ծրագրով, որի վերջին կանգառը Հայաստանի կազմաքանդումն է, ֆիզիկական վերացումը և դա կատարվելու է առնվազն հինգ տարվա ընթացքում։

Ադրբեջանի համար շատ նպաստավոր իրավիճակ է ստեղծվել: Ալիևն ասում է կապուղի չեք տալիս դեպի Նախիջևան, ասում եք՝ օրինական չի, մեռնեմ օրենքին, ես էլ, ըստ ձեր մատնանշած միջազգային օրենքների, անցակետ եմ դնում դեպի Արցախ տանող ճանապարհին: Հենց այստեղ Էլ սկսվում են անդրկուլիսյան խաղերը: Հումանիստներն Արևմուտքում հրճվում են, որովհետև, առանց արտաքին աշխարհի հետ կապի, կմեռնի Ղարաբաղում ապրելու հույսը, հայերը կհեռանան, ռուսական զորքի քամակներին էլ քաղաքավարի քացով կտան ու դուրս կհրավիրեն Ադրբեջանի տարածքից. այնտեղ մնալու հիմքեր այլևս չեն լինի: Հրճվելու այլ առիթ էլ կա՝ զանգեզուրյան չարչրկված ճանապարհը չի հայտնվի ռուս խաղաղապահների ձեռքում, հետո հերթը կհասնի Գյումրու ռազմաբազային:

Մեզ համոզեցին, որ պետք է համակերպվենք ու հանձնվենք։ Մեզ համոզեցին, որ այլևս մեզ հետ կապված ամեն ինչ աշխարհի մեծերի կողմից որշոված է, և ելք չկա։

2020-ի նոյեմբերից հետո իրավիճակը համեմատաբար հանգիստ էր։ Հայաստանն ու Ադրբեջանը փորձում էին բուժել պատերազմի վերքերը, ու եթե Ադրբեջանը արագ տեմպերով փորձում էր վերականգնել կորցրածն ու ամրանալ դիրքերում, ապա Հայաստանը գերադասեց թուլանալ ու պատրաստվել խաղաղություն կոչված խաբկանքին։

Ինչպես մայիսի 26-ին տեղեկացրել է «Արմենպրես»-ը՝ հղում կատարելով Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարությանը, Հայաստանի և Ադրբեջանի իշխանությունները չեն ծրագրում խաղաղության համաձայնագիր կնքել եվրոպական քաղաքական ընկերակցության գագաթնաժողովի շրջանակներում, որը տեղի կունենա հունիսի 1-ին Քիշնևում:

Վերջին օրերին ազերի սուլթանատը բացարձակ պարզորոշ կերպով հայտարարեց, որ Արցախը պետք է ինքնակազմաքանդվի, ինքնաոչնչանա և կարծես արդեն անձնական բնույթի սպառնալիքներ ուղղեց Արցախի իշխանություններին, հատկապես նրա ղեկավարին։

Ամիսներ առաջ գրել եմ մի խաբեության մասին, որը հորինել էր թուրքական, անգլիական հետախուզությունը։

Հայաստանի հասարակաքաղաքական ընդդիմադիր իսթեբլիշմենթում միասնության նշույլ անգամ չկա: Կա խառը խփոցի, փոխադարձ մեղադրանքների տարափ, պայմանավորվածությունների խախտման տիեզերական արագություն, փոխադարձ անվստահություն, տակփորոցի ու բամբասանք, նեղվածություն ու հին հաշիվներ, թիմերի ու թիմականության իդեաֆիքս: Այս ամենը շաղախվում է տեսախցիկների և միկրոֆոնների դիմաց «միասնության և պայքարի» պաթետիկ կոչերով և իրավիճակի անթույլատրելիության ընդգծմամբ:

Կասկած իսկ չունենք, որ Նիկոլն իր երեկվա ասուլիսում ՀԱՊԿ-ի վերաբերյալ հայտարարություններով հող է նախապատրաստում Հայաստան-ՀԱՊԿ, Հայաստան- Ռուսաստան ոչ միայն ռազմավարական դաշնակցային, այլև ընդհանրապես հարաբերությունները վերջնականապես փչացնելու, խզելու, Հայաստանից ռուսական 102-րդ ռազմաբազան հանելու հարց բարձրացնելու և դրան հասնելու, Հայաստանի աշխարհաքաղաքական կողմնորոշումը պաշտոնապես 180 աստիճանով փոխելու (պաշտոնապես, որովհետև գործնականում այն արդեն փոխված կամ փոխվելու ընթացքում է), դեպի ԱՄՆ, ՆԱՏՕ, Արևմուտք շուռ տալու և, ի վերջո, Հայաստանն արծաթյա սկուտեղի վրա Թուրքիային մատուցելու համար:

Իրականում մենք դիտարկում ենք Փաշինյանի անկումն ու կրախը: Անկում ու կրախ բոլոր առումներով, քաղաքականից մինչև բարոյական: Մի մտածեք, որ նա դա չի ընկալում: Ընկալում է բոլորից լավ, բայց հասկանում է, որ այլ ընտրություն չունի: Այդ կրախից հրաժարվելով ու այն դադարեցնելով` նա ստիպված պետք է ընդունի այն ամենի մեղքն ու սխալականությունը, ինչ արել է և ինչին հավատացել: Անկումը, կրախը և Փաշինյանը արդեն դարձել են հոմանիշներ և հարազատացել, ուստի միայն անկման խորացումն ու կրախի շարունակականությունն է նրա կենսունակությունը պահելու ճանապարհը: Այլ ճանապարհ նա չունի: