Հա­յաս­տա­նի բեր­մու­դ­յան ե­ռան­կ­յու­նին

Մեկ-մեկ ինձ թվում է, որ մեզ դրել ենք մա­յա­նե­րի տե­ղը, ու 2020-ը հայ­տա­րա­րել ենք մեր օ­րա­ցույ­ցի ա­վար­տը: Մեկ-մեկ էլ, որ մեզ դրել ենք աց­տեկ­նե­րի տե­ղը ու պար­տա­դիր զո­հա­բե­րու­թյան ծես ենք ու­զում: ՈՒ քա­նի որ մա­յա­ներն ու աց­տեկ­նե­րը, ին­կերն էլ հե­տը, ա­ռեղծ­վա­ծա­յին վե­րա­ցան, ես հա­մա­ձայն չեմ ոչ մա­յա, ոչ աց­տեկ, ոչ ինկ լի­նե­լուն 21-րդ դա­րում ու ան­հե­տա­ցած եր­րորդ քա­ղա­քակր­թու­թյու­նը դառ­նա­լուն: ՈՒ քա­նի որ ես՝ մի­ջին վի­ճա­կագ­րա­կան հայս, հա­մա­ձայն չեմ, ա­ռար­կում եմ։

1. Ա­ռար­կում եմ բո­լոր նրանց, որ աս­պա­րե­զը հե­ղե­ղել են ար­մա­գե­դո­նով՝ հե­րիք է ող­բանք, թե կոր­ծան­վել ենք, կոր­ծան­վել են կոր­ծա­նու­մից կեն­սա­կան է­ներ­գիա ստա­ցող­նե­րը, բայց ոչ պե­տու­թյունն ու ժո­ղո­վուր­դը: Պե­տու­թյունն ու ժո­ղո­վուր­դը չա­փա­զանց լուրջ ի­րո­ղու­թյուն­ներն են, որ ներ­քա­ղա­քա­կան պայ­քա­րում օգ­տա­գործ­վեն իբրև խա­ղա­քարտ, իսկ ով­քեր օգ­տա­գոր­ծում են, ի­րենք ի­րենց են խա­ղից դուրս դնում: Ա­լիևը աշ­խար­հի տե­րը չէ, մենք էլ նրա հպա­տա­կը չենք:

2. Այս­տեղ ու հի­մա ո­րոշ­վում է հայ­կա­կան եր­կու պե­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի ճա­կա­տա­գի­րը, որ­քան էլ տա­րօ­րի­նակ է՝ հա­վա­սա­րա­պես խա­ղից դուրս են թե պարտ­ված Հա­յաս­տանն ու Ար­ցա­խը, թե հաղ­թած Ադր­բե­ջա­նը: Տա­րա­ծաշր­ջա­նում ա­վարտ­վում է ու­ժե­րի վե­րա­դա­սա­վո­րու­մը և նոր ստա­տուս քվո է հաս­տատ­վում, ո­րի ըն­թաց­քին ու ուր­վագծ­վող վերջ­նար­դյուն­քին մի­ջին վի­ճա­կագ­րա­կան ոչ մի հայ, ե­թե դեռ ու­նակ է մտա­ծել, չի կա­րող չա­ռար­կել: ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի ԵՐ­ԿՈՒ՝ ֆրան­սիա­ցի ու ա­մե­րի­կա­ցի հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րի այ­ցը և հան­դի­պում­նե­րը Բաք­վում ու Երևա­նում ակն­հայտ դարձ­րին, որ Ռու­սաս­տանն ու Թուր­քիան հա­մա­տեղ փոր­ձում են փա­կել Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գա­հու­թյան վեր­ջին է­ջը: Ե­թե դա բխում է Բաք­վի շա­հե­րից, ե­թե Իլ­համ Ա­լիևն է հայ­տա­րա­րում, որ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի կոնֆ­լիկտ այլևս չկա, Ադր­բե­ջա­նի տա­րած­քում բնակ­վող­նե­րը Ադր­բե­ջա­նի քա­ղա­քա­ցի են, տրա­մա­բա­նա­կան չէ, որ նույն տե­սա­կե­տին է… Ար­ցա­խի նա­խա­գահ Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը: Այլ կերպ՝ հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րի հետ հան­դի­պու­մից նրա հրա­ժար­վե­լը չի բա­ցատր­վում, ա­ռա­վել ևս զա­վեշ­տա­լի է փաս­տար­կը, թե չի հան­դի­պում, ո­րով­հետև նրանց հետ չէ ՌԴ հա­մա­նա­խա­գահ Ի­գոր Պո­պո­վը: Չհան­դի­պեց, ո­րով­հետև վա­խե­ցավ՝ և Պու­տի­նից, և Ա­լիևից: Ա­լիևից, որ հենց այդ օ­րե­րին թուրք հա­տուկ­ջո­կա­տա­յին­նե­րի հետ հար­ձակ­վեց Հադ­րու­թից մնա­ցած հայ­կա­կան գյու­ղե­րի վրա, Պու­տի­նից, որ կա­րող էր և իր խա­ղա­ղա­պահ­նե­րին 3 օ­րով ու­շաց­նել: Ա­ռա­ջին հա­յաց­քից Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը ի­րա­վի­ճա­կում միակ խե­լա­միտ ո­րո­շումն է ըն­դու­նել, ի­րա­կա­նում՝ նա հե­տա­գա սադ­րանք­նե­րի ա­ռաջ Ար­ցա­խի ան­պաշտ­պա­նու­թյան հիմքն է դրել: Փաս­տա­ցի՝ Ար­ցա­խի նա­խա­գա­հը իր ու­ղեր­ձում հրա­պա­րա­կավ ըն­դու­նեց, որ ո­չինչ չի ո­րո­շել ու չի ո­րո­շում, հայ­տա­րա­րեց, որ պատ­րաստ է պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն կրել, թեև ու­ղեր­ձի տրա­մա­բա­նու­թյու­նից բխում է, որ մե­ղա­վոր չէ: ՈՒ­ղեր­ձի խմ­բագր­ված տար­բե­րա­կում նա հայ­տա­րա­րեց, որ պատ­րաստ է հրա­ժա­րա­կան տալ ու հե­ռա­նալ քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նից, թե­պետ մինչ այդ ա­սել էր, որ առն­վազն ան­մեղ­սու­նակ պետք է լի­նել ընտ­րու­թյուն­նե­րի ներ­քա­ղա­քա­կան կր­կես մտ­նե­լու հա­մար: Ֆրան­սիան ու ԱՄՆ-ը ի սկզ­բա­նե կաս­կա­ծի տակ դրե­ցին ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյու­նը, հար­ցեր ուղ­ղե­լով Ռու­սաս­տա­նին նաև Թուր­քիա­յի դե­րա­կա­տա­րու­թյան մա­սին, շեշ­տե­լով Ար­ցա­խի ինք­նո­րոշ­ման խն­դի­րը։ Ֆրան­սիան նա­խա­գա­հի մա­կար­դա­կով կարևո­րել է Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյան կար­գա­վի­ճա­կի հար­ցը և նա­խա­պա­տե­րազ­մյան սահ­ման­նե­րի վե­րա­կանգ­նու­մը, Գեր­մա­նիան ԱԳ նա­խա­րա­րի մա­կար­դա­կով բազ­միցս հայ­տա­րա­րել է, որ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հար­ցի ռազ­մա­կան լու­ծու­մը չի ճա­նա­չում, հար­ցը դի­վա­նա­գի­տա­կան լու­ծում ու­նի: Մոսկ­վա­յին ՄԽ-ն պետք է ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյու­նը լե­գի­տի­մաց­նե­լու հա­մար, ոչ ա­վե­լին: Իսկ Երևա՞­նը: Դեկ­տեմ­բե­րի 14-ին ԱԳ նա­խա­րար Ա­րա Այ­վա­զյանն ըն­դու­նեց ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գահ­նե­րին: ԱԳ նա­խա­րա­րը վե­րա­հաս­տա­տեց հայ­կա­կան կող­մե­րի սկզ­բուն­քա­յին դիր­քո­րո­շու­մը, որ ար­ցա­խա­հա­յու­թյան ի­րա­վունք­նե­րի ու շա­հե­րի հաս­ցեագ­րու­մը պետք է տե­ղի ու­նե­նա նախ և ա­ռաջ ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գա­հու­թյան ներ­քո խա­ղաղ գոր­ծըն­թա­ցի շր­ջա­նակ­նե­րում:
Որ­պես ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թյուն՝ Ա­րա Այ­վա­զյանն ըն­դգ­ծեց Ար­ցա­խի ժո­ղովր­դի ինք­նո­րոշ­ման ի­րա­վուն­քի հի­ման վրա Ար­ցա­խի կար­գա­վի­ճա­կի հաս­տա­տու­մը, Ար­ցա­խի՝ Ադր­բե­ջա­նի կող­մից գրավ­ված տա­րածք­նե­րի դեօ­կու­պա­ցիան, ար­ցա­խա­հա­յու­թյան՝ սե­փա­կան բնա­կա­վայ­րեր անվ­տանգ վե­րա­դար­ձի պայ­ման­նե­րի ա­պա­հո­վու­մը և կրո­նա­կան ու մշա­կու­թա­յին ժա­ռան­գու­թյան պահ­պա­նու­մը՝ ըստ պաշ­տո­նա­կան տե­ղե­կու­թյան: Փաս­տա­ցի՝ Երևա­նը պաշտ­պա­նում է ՄԽ գո­յու­թյան ի­րա­վուն­քը և նրան է պատ­վի­րա­կում Ար­ցա­խի հար­ցի կար­գա­վոր­ման ու կար­գա­վի­ճա­կի բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի ի­րա­վուն­քը: Հա­կա­ռակ՝ Բաք­վի-Ան­կա­րա­յի-Մոսկ­վա­յի: Ստաց­վում են Փա­րիզ-Վա­շինգ­տոն-Երևան և Բա­քու-Ան­կա­րա-Մոսկ­վա ա­ռան­ցք­ներ, որ, ըստ էու­թյան, ե­ղել են նաև նախ­կի­նում, բայց պա­տե­րազ­մը բա­ցեց վա­րա­գույ­րը: Դե­ֆակ­տո՝ տա­րա­ծաշր­ջա­նում Ան­կա­րան ու Մոսկ­վան փոր­ձում են հաս­տա­տել ի­րենց գե­րիշ­խա­նու­թյու­նը, իսկ հե­տո մեր­ձա­մար­տում կո­րո­շեն՝ ո՞վ է մնա­լու, ո՞վ է գնա­լու: Պա­տա­հա­կան չէ, որ Բաք­վի շքեր­թի ժա­մա­նակ Էր­դո­ղա­նը «լի­րի­կա­կան պոռթ­կու­մով» և Բախ­տիար Վա­հաբ­զա­դեի բա­նաս­տեղ­ծու­թյամբ փոր­ձեց խա­ղից հա­նել Ի­րա­նը: Որ հար­վա­ծը թի­րա­խին էր, ցույց տվեց Թեհ­րա­նի սրըն­թաց պա­տաս­խա­նը: Ֆրան­սիա­յի Սե­նա­տում ու Ազ­գա­յին ժո­ղո­վում Ար­ցա­խի ճա­նաչ­ման բա­նաձևե­րի քն­նարկ­ման ժա­մա­նակ պատ­գա­մա­վոր­նե­րը հարց էին բարձ­րաց­նում՝ ին­չու՞ էր վեր­ջին տա­րի­նե­րին Փա­րի­զը այդ­քան պա­սիվ ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բում ու մե­ղադ­րում էին ի­րենց տար­բեր տա­րի­նե­րի կա­ռա­վա­րու­թյուն­նե­րին, որ անհ­րա­ժեշտ քա­ղա­քա­կան կամք չեն դրսևո­րել և չեն պաշտ­պա­նել Ֆրան­սիա­յի ու Եվ­րո­պա­յի շա­հը: Ի­րա­նի մեջ­լի­սում ևս հա­ման­ման քն­նար­կում­ներ են լի­նում, բայց Թեհ­րա­նը հե­ռու է Ար­ցա­խը ճա­նա­չե­լուց: Թե­պետ հաս­կա­ցել է, որ նույն­քան պարտ­ված կողմ է, որ­քան հայ­կա­կան եր­կու պե­տու­թյուն­նե­րը, որ պա­տե­րազ­մից ա­ռաջ, ըն­թաց­քում ու հե­տո իր քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը, մեղմ ա­սած, չի ար­տա­հայ­տել Ի­րա­նի պե­տու­թյան ու ժո­ղովր­դի շա­հը: Ի­րա­նը պահ­պա­նեց չե­զո­քու­թյուն, ո­րի հետևան­քով սահ­ման­նե­րին ստա­ցավ ոչ միայն եր­րորդ, այլև չոր­րորդ երկ­րի՝ ռուս­նե­րի ու թուր­քե­րի խա­ղա­ղա­պահ­նե­րի ներ­կա­յու­թյու­նը: Այ­սինքն՝ ՆԱ­ՏՕ-ին: Պաշ­տո­նա­պես թուր­քե­րը վե­րահս­կում են հրա­դա­դա­րի ռե­ժի­մի պահ­պա­նու­մը, բայց դե­ֆակ­տո նրանք մտել են Ադր­բե­ջան ու դուրս չեն գա­լու այն­քան ժա­մա­նակ, ինչ­քան ռուս­նե­րը: Գու­ցե ա­վե­լի: Եվ հի­մա Էր­դո­ղա­նը խո­սում է Ա­րաք­սով բա­ժան­ված «եր­կու ժո­ղո­վուրդ­նե­րի» միաս­նու­թյու­նից, Թեհ­րա­նը դա գնա­հա­տեց սպառ­նա­լիք իր տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թյա­նը, ի­մա՝ «հաս­կա­ցավ», որ Ան­կա­րան բա­րե­կամ եր­կիր չէ, բայց չի նշա­նա­կում, որ պատ­րաստ է շա­հե­րը հա­մադ­րել Հա­յաս­տա­նի հետ, քա­նի դեռ Հա­յաս­տա­նը ինքն իր շա­հը չի ո­րո­շար­կել: Եվ նույն­քան ակն­հայտ է, որ Թեհ­րա­նը փոր­ձե­լու է իր հար­ցե­րի պա­տաս­խա­նը ստա­նալ ոչ թե Երևա­նից, այլ Մոսկ­վա­յից, ո­րով­հետև Մոսկ­վան է Թեհ­րա­նին խա­ղից դուրս թող­նում:

3. Ես ա­ռար­կում եմ, որ ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյու­նը հա­մա­ձայ­նա­գիր է: Ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյու­նը վե­րա­բե­րում է ՀՐԱ­ԴԱ­ԴԱ­ՐԻՆ, բայց ոչ Ար­ցա­խի հար­ցի լուծ­մա­նը, ոչ Ար­ցա­խի կար­գա­վի­ճա­կին: Տա­րօ­րի­նակ է, որ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը նո­յեմ­բե­րի 10-ի ե­ռա­կողմ հայ­տա­րա­րու­թյան վե­րա­բե­րյալ իր ու­ղեր­ձում հայ­տա­րա­րեց, թե ոչ թե Ար­ցա­խը ՀԱՆՁ­ՆԵ­ԼՈՒ, այլ ՊԱ­ՀԵ­ԼՈՒ մա­սին է: Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի հրա­ժա­րա­կա­նը պա­հան­ջող քա­ղա­քա­կան ու­ժե­րը հայ­տա­րա­րում են, որ նրան պետք է հե­ռաց­նել ՊԱ­ՀԵ­ԼՈՒ Ար­ցա­խից մնա­ցած մա­սը, բայց եր­կու կողմն էլ հա­մա­րում են, որ Ար­ցա­խից մնա­ցած մա­սի անվ­տան­գու­թյան ե­րաշ­խա­վո­րը ռուս խա­ղա­ղա­պահ­ներն են, ի­մա՝ ի­րենք ա­նե­լիք չու­նեն: Իբրև մի­ջին վի­ճա­կագ­րա­կան հայ՝ ես ա­ռար­կում եմ, որ Ար­ցախն ու Հա­յաս­տա­նը պե­տու­թյան պաշտ­պա­նու­թյու­նը հանձ­նում են եր­րորդ կող­մին: ՈՒ դա ո­րա­կում են քա­ղա­քա­կան հե­ռա­տե­սու­թյուն ու… հան­րա­յին կար­ծիք: Հան­րու­թյու­նը կա­րող է շո­կի մեջ լի­նել, շփոթ­ված լի­նել, բայց ինք­նա­պահ­պա­նու­թյան բնազ­դից չի կա­րող հրա­ժար­վել: Փաս­տա­ցի՝ թե իշ­խա­նու­թյու­նը, թե իշ­խա­նու­թյան հրա­ժա­րա­կա­նը պա­հան­ջող­նե­րը, հանձ­նե­լով Հա­յաս­տա­նի ար­տա­քին ու ներ­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թյան պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը Ռու­սաս­տա­նին, ոչ միայն մե­կու­սաց­նում են Հա­յաս­տա­նը ար­տա­քին աշ­խար­հից, այլև մե­կու­սա­նում են ժո­ղովր­դից: Ոչ Հա­յաս­տա­նը, ոչ Ար­ցա­խից մնա­ցած հատ­վա­ծը չեն փրկ­վե­լու հա­մա­պե­տա­կան ու հա­մա­հայ­կա­կան կա­պի­տու­լյա­ցիա­յի գի­տակ­ցու­թյան ար­մա­տա­վոր­մամբ: Հաս­կա­ցանք՝ պարտ­վել ենք, բայց չհաս­կա­ցանք՝ ին­չու՞ ենք պար­տու­թյու­նը ֆե­տի­շաց­նում ու վե­րա­ծում տո­տալ ար­մա­գե­դո­նի, ո­րի հետևան­քը լի­նե­լու է, ինչ­պես 17-ի քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­ներն են հայ­տա­րա­րում «Ա­լիևի կո­շի­կը լի­զած Նի­կո­լին» հե­ռաց­նե­լուց հե­տո ազ­գո­վին գնալ ու խնդ­րել Պու­տի­նի «կո­շի­կը»՝ սա է լի­նե­լու ի­րա­կան կա­պի­տու­լյա­ցիան, երբ պե­տու­թյունն ու ժո­ղո­վուր­դը հրա­ժար­վում են ՍԵ­ՓԱ­ԿԱՆ հե­ռան­կա­րից: Ա­պա­ցույ­ցը՝ Հին շե­նե­րի ու Խծա­բեր­դի ո­դի­սա­կանն է, որ ռուս խա­ղա­ղա­պահ­նե­րը ո­րո­շե­ցին հանձ­նել Ադր­բե­ջա­նին: Իսկ Բա­քուն հի­մա էլ պա­հան­ջում է հայ­կա­կան զի­նու­ժի դուրս­բե­րում Ար­ցա­խից և ա­ռար­կում է, որ ռուս խա­ղա­ղա­պահ­նե­րը «Ադր­բե­ջա­նի» տա­րած­քում հոս­պի­տալ են կա­ռու­ցում: Ի՞նչ է լի­նե­լու, ե­թե Էր­դո­ղանն Ա­լիևին հրա­մա­յի՝ խախ­տել հրա­դա­դա­րի հայ­տա­րա­րու­թյու­նը ու պա­հան­ջի ռուս­նե­րի հե­ռա­նա­լը: Հաս­կա­նա­լու՞ ենք, որ հեր­թա­կան սխալն ենք ա­րել, որ այ­սօր Ար­ցա­խում ՄԻ­ՋԱԶ­ԳԱ­ՅԻՆ խա­ղա­ղա­պահ­ներ չեն, որ չեն են­թարկ­վում Պու­տին-Էր­դո­ղան խա­ղե­րին: Իսկ Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը ար­դեն ոչ թե Ար­ցախ-Հա­յաս­տան, այլ Ար­ցախ-Ռու­սաս­տան խա­ղեր է տա­լիս:

Զար­մա­նա­լի է նաև, որ ինչ­պես Նի­կոլ Փա­շի­նյանն է հրա­ժար­վում ար­տա­հերթ ընտ­րու­թյուն­նե­րի ժամ­կետ նշա­նա­կել, այն­պես էլ 17-ի քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­ներն են հայ­տա­րա­րում, որ ար­տա­հերթ ընտ­րու­թյուն­նե­րը նպա­տա­կա­հար­մար չեն: Նրանք ի­րա­վա­ցի են, որ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը պետք է հե­ռա­նա, որ նրա հետ ոչ մի լուրջ հար­ցով բա­նակ­ցող չի լի­նե­լու, որ­քա­նո՞վ է հա­վա­նա­կան, որ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱ­ԿԱ­ՎՈՐ իշ­խա­նու­թյան հետ ինչ-որ մե­կը ԼՈՒՐՋ բա­նակ­ցե­լու է անվ­տան­գու­թյան կամ տն­տե­սա­կան հար­ցե­րի վե­րա­բե­րյալ, ա­ռա­վել ևս, որ նրանք էլ այդ հար­ցե­րը պատ­վի­րա­կում են… Մոսկ­վա­յին: Իսկ հե­տո զար­մա­նում են, որ ժո­ղո­վուր­դը ի­րենց չի միա­նում, հոր­դո­րում են հա­մա­տեղ հե­ռաց­նել Նի­կո­լին: Ժո­ղո­վուր­դը ու­զում է ի­մա­նալ՝ ինչ է ի­րեն սպա­սում Նի­կո­լից հե­տո՝ ի­րա­կան ընտ­րու­թյու՞ն, թե՞ հնե­րի ու նո­րե­րի վե­րընտ­րու­թյուն: Հրա­ժար­վե­լով ար­տա­հերթ ընտ­րու­թյուն­նե­րից՝ թե իշ­խա­նու­թյու­նը, թե իշ­խա­նու­թյան հրա­ժա­րա­կա­նը պա­հան­ջող ընդ­դի­մու­թյու­նը հրա­ժար­վում են ոչ միայն Ար­ցա­խի մնա­ցած մա­սը պահ­պա­նե­լուց, այլև Հա­յաս­տա­նի ինք­նիշ­խա­նու­թյու­նից ու ա­զատ անկ­ման մեջ են մտ­նում Ռու­սաս­տա­նի գր­կում, ո­րի ձեռ­քե­րը շո­յում են մեկ Էր­դո­ղա­նի, մեկ Ա­լիևի գլու­խը: Բայց ոչ Հա­յաս­տա­նի, որ ոչ հա­րա­զատ, ոչ խորթ զա­վակ է, ոչ էլ որ­դե­գիր, օ­ժիտ էլ չու­նի:

Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ

Հ. Գ. Թե քա­նի մա­սի է բա­ժան­ված հա­սա­րա­կու­թյու­նը, ո­րի տրո­հում­նե­րը շա­րու­նակ­վում են ներ­քա­ղա­քա­կան պայ­քա­րում, վկա­յում են հայ ռազ­մա­գե­րի­նե­րի վե­րա­դար­ձին հա­ջոր­դած շնոր­հա­կա­լու­թյուն­նե­րը՝ ցա­րին, Ռուս­տամ Մու­րա­դո­վին, Նի­կո­լին, ՄԻՊ-ին, ՄԻԵԴ-ում ՀՀ ներ­կա­յա­ցուց­չին, Սի­րա­նույշ Սա­հա­կյա­նին ու Ար­տակ Զեյ­նա­լյա­նին, մե­կին շնոր­հա­կալ լի­նող­նե­րը մեր­ժում էին մյուս­նե­րին: Կարևո­րը՝ 45 մարդ վե­րա­դար­ձավ տուն, տուն­դար­ձը դեռ չի ա­վարտ­վել Մոսկ­վան փոր­ձում է նախ­կին վար­չա­պետ Վազ­գեն Մա­նու­կյա­նին այ­լընտ­րանք ստեղ­ծել՝ ի դեմս նախ­կին վար­չա­պետ Կա­րեն Կա­րա­պե­տյա­նի, որ ան­ցած շա­բաթ ո­րո­շեց ի­րա­վի­ճակ գնա­հա­տել ու հա­մընդ­հա­նուր ճգ­նա­ժամ ար­ձա­նագ­րեց, հույս հայտ­նե­լով, որ վար­չա­պետն իր մեջ հե­ռա­նա­լու հա­մար­ձա­կու­թյուն կգտ­նի: Իսկ ընդ­հան­րա­պես՝ թշ­նա­մի՞ եք ո­րո­նում: Հա­յաս­տա­նը սահ­մա­նա­մերձ հայ­րե­նիք է, ու սահ­մա­նի այն կող­մում Էր­դո­ղա­նը սպա­սում է 2023-ին, որ փա­կի 1923-ի Լո­զա­նի կոն­ֆե­րան­սի է­ջը: Ի՞նչ էջ: Հա­մե­մա­տեք Սևրի և Լո­զա­նի կոն­ֆե­րանս­նե­րում հաս­տատ­ված Թուր­քիա­յի սահ­ման­նե­րը: Էր­դո­ղա­նը 2023-ին ու­զում է վե­րըն­տր­վել իբրև սուն­նի­նե­րի խա­լիֆ, բայց Արևմուտ­քը նրան կանգ­նեց­նե­լու է, ու… բարևներ է ու­ղար­կե­լու Ա­լիևին: Հայ­կա­կան բեր­մու­դյան ե­ռան­կյու­նին քակ­վե­լու է: Ողջ լե­րուք. կո­րո­նա­վի­րու­սից ու­նենք պա­տե­րազ­մին հա­մա­րյա հա­վա­սար զո­հեր՝ 3223: ՈՒ հի­շեք Վազ­գե­նի խոս­քե­րը՝ «Ժո­ղո­վուրդ, պա­տե­րազ­մը չի ա­վարտ­վել»:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ