«Խաղաղության համաձայնագրի տեքստի 80-90 տոկոսը, արտգործնախարարի՝ ինձ տրամադրած տեղեկություններով, արդեն համաձայնեցված է»,- Բաքվի վերահսկողությանն անցած Շուշիում հայտարարել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը։ Նա հավելել է, որ Հայաստանին ստիպել են տեքստից հեռացնել Արցախի վերաբերյալ դիրքորոշումն ու տերմինաբանությունը, ինչը ճանապարհ բացեց կարգավորման գործընթացի հետագա զարգացման համար։ Միևնույն ժամանակ, ըստ Ալիևի, «երկու հարց բաց է մնում»։                
 

Այդին ՄՈՐԻԿՅԱՆ. Նրանց մասին, ում հետ խոսում են

Այդին ՄՈՐԻԿՅԱՆ. Նրանց մասին, ում հետ խոսում են
19.05.2013 | 13:05

Դա իմաստասիրություն չէ, այլ` ամենաիսկական քաղաքականություն: Շատ ավելի իսկական, քան այն, ինչ մենք իսկական քաղաքականություն ենք համարում:

Կան մարդիկ, ում հետ խոսում են: Մշտապես: Անկախ տարածությունից ու գտնվելու, գուցեև միանգամայն տարբեր, չափումներից: Անկախ նախնական կամ հետագա շփումներից անգամ:
Երբ բարոն Մյունհաուզենը հներին էր վկայակոչում` Սոֆոկլես, Շեքսպիր, ալք` չէր խաբում, նա, ինչպես միշտ և ամեն ինչում` ճշմարտախոս էր:
Եվ այսօր շատերը կան, որ զրուցում են ինչպես մեզ հայտնի, այնպես էլ թե մեզ, թե իրենց անհայտ անհատների հետ:
Զրուցում են: Չեն մենախոսում: Զրուցում են:
Երանի նրանց: Ում այսօրվա մարդը իրեն որպես զրուցակից է ընտրում: Որովհետև դա էլ է գոյությունը շարունակելու կերպերից մեկը: Ով գիտի, գուցեև` ամենակարևորը:
Արարիչը մեզ այնպիսին է ատեղծել, որ մեր յուրաքանչյուր միտք, գործ, քայլ` ողջ կյանքը, կարիք ունի քննարկումների-ճշգրտումների-հաստատումների: Ու կամա թե ակամա յուրաքանչյուրս փնտրում-գտնում ենք մեզ համար այն մարդուն կամ մարդկանց խումբը, ում հետ հարաբերակցվում ենք նույն այդ ճշգրտումների կամ էլ, պարզապես, ինքնահաստատման համար:
Ու մենք փնտրում ենք մեր այդ ինքնահաստատումը մեզ նմանների մեջ, անցյալի, ներկայի, ապագայի:
Մենք փնտրում ենք մեր այն զրուցակցին, ով շատ ավելի հարազատ կլինի մեզ, կլրացնի մեր անկատարությունը ու մեզ հետ ճամփա կելնի մեզ ուզած տեղը` ճամփով-ժամանակին: Սկզբում էդպես, հետո էլ կարող է մենք իր ուզած տեղը-ճամփով-ժամանակին գնանք: Բայց սկզբում մենք ենք ցանկանում նրան տանել մեզ հետ` որպես մեր ճամփի ուղեկիցը: Հետո, եթե բախտներս բերի և մենք արժանի լինենք` մենք ինքներս կարող ենք դառնալ նրա ուղեկիցը:
Իր ճամփի: Որն, անշուշտ, շատ ավելի հետաքրքիր է, հարուստ և ավելի մեծ բացահայտումներով լի:
Սրանք մեր որոնումներն են:
Ու այն, որ մենք կարող ենք դառնալ ինչ-որ մեկի ուղեկիցը` երկրորդ մակարդակ է խորհրդանշում ընդամենը:
Բայց կա նաև երրորդ` ամենաբարձր ու, երևի թե, երանելի մակարդակը, երբ քեզ են որոնում-գտնում որպես զրուցակից:
Բայց դրան արժանանալ է պետք:
Եվ` ոչ միայն:
Իսկ դրա համար հենց էսօր պետք է մտածել այն մարդկանց մասին, ովքեր վաղը մեզ որպես զրուցակից են ընտրելու: Ովքեր ցանկանալու են զրուցել մեզ հետ:
Կարծես թե չենք խուսափելու որևէ մեկի զրուցակիցը լինելու մեր` ի վերուստ տրված առաքելությունից:
«Ինչու՞» հարցի պատասխանը Երկիր կոչվող էս մոլորակի վրա չէ, որ հասկանալու ենք:
Մեզ մնում է ով-ինչ-ինչպես հարցերը որոնել:
Մեր ողջ կյանքով:
Ու` մահով նաև:
Որը կյանքի մեկ այլ դրսևորում է պարզապես:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հ.Գ.-Մահից 9 ամիս առաջ այս տողերը գրելիս` ի՞նչ է նկատի ունեցել, այն հարցը չէ, որի պատասխանը հասկանալու ենք այս կյանքում ու Երկրի վրա: Գրել է` գրվել է: Ու մեզ թողել է հավատալու ու հետևելու հանձնառությունը: Ոչ բոլորին: Նրանց, ովքեր կարողանում են հասկանալ:
Ճիշտ չէ, թե 2009-ի մայիսի 19-ից հետո Այդին Մորիկյանը ոչինչ այլևս չի գրել: Եթե նրան կարդացել են ու հասկացել, ուրեմն հենց այդ պահին նա շարունակել է գրել ու լինել այն զրուցակիցը, ում հետ հաղորդակցելը երրորդ մակարդակի երանություն է: Այդպես: Ու` միշտ: ՆՐԱՆՑ ՀԱՄԱՐ, ՈՒՄ ԼՍՈՒՄ ԵՆ: ՈՐՈՎՀԵՏև ՄԱՀԸ ԿՅԱՆՔԻ ՄԵԿ ԱՅԼ ԴՐՍԵՎՈՐՈՒՄ Է ՊԱՐԶԱՊԵՍ:



Դիտվել է՝ 7390

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ