Վահագն ԴԱՎԹՅԱՆ. Ախր, որ քո՛նն են, ինչու՞ ես փշրում...
12.12.2012 | 13:20
...«Ադրբեջանական գորգեր» վերնագրով մի շքեղ ալբոմ դրին, ու զարմանքից քարացա: Ալբոմը զարդարում է վաղուց ի վեր հայտնի մի գորգ, որ կոչվում է «Մայր Հայաստան»: Հերարձակ հայուհին նստել է հայոց ավեր մայրաքաղաք Անիի շքեղ բեկորներին ու սգում է: Գորգի տակ էլ հայերեն խոշոր տառերով գրված է «Հայաստան»:
Ի՞նչ ասեմ, աշխարհում շատ ու քիչ բան էի տեսել, լսել ամեն կարգի գողության մասին, բայց չէի լսել, որ սուգդ գողանան: Նայում էի ալբոմի այդ էջին և զարմանալու փոխարեն կարեկցում մեր անճարակ հարևաններին:
Բայց գորգը ի՞նչ... Գորգ գողանալը հեշտ է:
Այդ օտարականը ոչխարի հոտը առաջը գցած, սարերն է բարձրանում, տեսնում չքնաղ մի վանք ու ասում «Սա իմն է»:
Չիմանալով (իբր թե), որ դա կառուցված է չորրորդ դարում, կառուցված հայ եկեղեցու առաջին վեհափառ Գրիգոր Լուսավորչի ձեռքով, չիմանալով (իբր թե), որ այդ վանքում՝ Ամարասում, ուր հայ գրերի մեծ արարիչը իր առաջին դպրոցն է բացել, ասում է «Սա իմն է»:
Ախր, ինչպես է քոնը, երբ 4-րդ դարում դու Արցախի տեղն էլ չգիտեիր ու Միջին Ասիայի ավազներն էիր չափչփում:
Օտարականը ճանապարհին քարեղեն հրաշքների է հանդիպում, ասեղնագործ խաչքարերի ու սկսում վայրի մոլուցքով փշրել դրանք:
Ախր, որ քո՛նն են, ինչու՞ ես փշրում...
Մեկնաբանություններ