Երբ երկրի ղեկավարն ասում է, որ պետք է տարածք հանձնել, հակառակ դեպքում կլինի պատերազմ ու պատերազմով կհանձնենք, դա նշանակում է, որ լեգիտիմացնում է այդ պատերազմը։

Հիմա ապրում ենք ամոթի ու ողբերգության ժամանակներ, բայց սա պետք է կարողանանք հաղթահարել ու մեր մեջ ուխտել, որ ունեցածներս, կյանքը, հարստությունը, տո ամենափոքր աշխատավարձը պիտի ներդնենք ուժեղ պետություն կառուցելու ու թշնամուն պատժելու վրա...

Ինքն ինչքան ուզում է խոսի հանրագիտարանային քարտեզներից ու ալմաաթային հռչակագրերից, իրական հարցն ու օրակարգը մեկն է՝ ինչու՞ ենք մենք թույլ։ Պետք չէ տրվել դրա «կռուտիտին» ու վերածվել այդ օրակարգը սպասարկող ռեակցիոն ուժերի։ Ինքն ինչի մասին ուզում է թող խոսի, հանրային դաշտում պետք է բարձրացվի մեկ հարց՝ ինչու՞ ենք մենք թույլ։

Մեզ հետ տեղի ունեցողը ունի նաև քաղաքակրթական չափում: Եթե համառոտ, ապա մենք կրկին դրսևորում ենք աշխարհաքաղաքական կոդերը ընթերցելու անկարողունակություն: Ու հերթական անգամ կատարում ենք քաղաքակրթական սխալ: Խորքային սխալ...

Մի կարևոր նկատառում՝ վերջերս սկսված քաղաքական խմորումների հետ կապված։ Առաջին անգամ փորձ է արվում համախմբելու իրապես ազգային ուժերին, որոնք 30 տարի շարունակ հնարավորություն չեն ունեցել անկաշկանդ գործելու։

Ընդդիմադիր տրիբուն ու տրուբադուր դարձած երեկվա իշխանավորները գոռում-ճչում են. - ՈՒշքի եկեք, պետություն ենք կորցնում:

Այս իշխանություններն ու նրանց քաղաքականությունը մշակող «անհայտ» անձինք ասում են, թե մինչև ինչ-որ տարեթիվ երկրի բոլոր ԲՈՒՀ-երը տեղափոխելու են, այսպես կոչված, ակադեմիական քաղաք: Սրանց հիմնավորումն այն է, որ ինչ-որ կրթական ստանդարտներ կան, որոնց առկա շենքերը չեն բավարարում (ենթադրում եմ՝ մակերեսի առումով, այլապես ցանկացած շենքի ներքին կառուցվածք կարելի է փոխել), և դրա համար դրանք պետք է տեղափոխվեն, ու հայտնի անձը կրկին օգտագործում է «զրոյից սկսել» ձևակերպումը: Այս ամենը՝ միայն «հանուն ժամանակակից կրթություն» ունենալու:

Առանձնապես ոչ մի արտառոց բան: Ծխածածկույթ է, հասարակ ձայնային նռնակի պայթյուն, որի քողի տակ տեղի է ունենում տարածաշրջանում հիմնական նոր խաղացողի տեղակայում:

Ոստիկանության համակարգում ավելի շատ մարդ է աշխատում, քան մեր զինված ուժերում։ ՈՒ այս բազմահազարանոց «բանակից» տարբեր տեղերից պարբերաբար լրագրողներս բողոքներ ենք ստանում։

Ակնհայտ է, որ քաղաքականությունն ամեն մեկի գործը չի, ոչ էլ՝ խելքի ու փորձի, կառավարման հմտության հարց է: