ՍԻՐԵՑԻ, ՅԱՐԻՍ ԿԵՐԱՆ

Վարդան Մինասիչն էն օրն ինքն իր հետ պատվիրակություն կազմել, երկխոսության մեջ էր մտել իշխանությունների հետ (լուրջ էր ընդունել Գրիգորիչի գործառույթը` բոլորի հետ երկխոսություն վարելու մասին):
Եվ ուրեմն` Օսկանյանն ուզել էր լավ, ստացվել էր` ավելի լավ: Ընդ որում, նրա մի միտքը մյուսից խոցելի էր այնքան, որ երևակայության «օկուպեշըն» էր առաջանում «վագրային» այդ թռիչքները նկատելու համար:
Բացի նրանից, որ Մինասիչը շեշտեց ամենակարևոր հանգամանքը` ինքը ֆունտաբար նստել է Տեր-Պետրոսյանի, ՆԷՊ-ի, բոլշևիկների, Քոչարյանի օրոք (իսկ ա՛յ, Սերժ Սարգսյանը նրան «չնստացրեց»), վերցրել և ստանձնել էր իշխանությունների, առավել ստույգ` ԱԳ խոսնակի դեր. պատասխանելով օդում առկախ մի շարք հարցերի, ասենք` խաղաղապահների, մադրիդյան սկզբունքների, իսկ որ ամենակարևորն է` «նշաձողի» մասին: Ասել հայտնի վերլուծաբանի` երկոտանու ո՞ր տեսակը պիտի լինես, որ վերցնես և եթերից ասես` մենք նշաձողն էնպես էինք իջեցրել, էնպես էինք իջեցրել, որ էլ տեղ չկա:
Հեր օրհնած, հիմա որ ասեմ` «քո» թիմն 98-ին գնաց, ու «քո՛» թիմը նույն փետրվարին եկավ, որովհետև «հաղթողականն» էր, և ութ հազար քմ Ղարաբաղ էր «անելու», մեծ «ձողեր» էր բարձրացնելու, չէ՞: Տո, այ ով իմ տիրակալ, ինչ ձողերի և իջեցման մասին կարող է խոսք լինել:
«Իջեցում», ընդ որում, Վարդան Մինասիչ, տեղի է ունեցել իննսունութի փետրվարից մինչ 2007-ի մադրիդյան սկզբունքներ (Սերժը հո իրենց տնի՞ց չի բերել մադրիդյան սկզբունքները): Սևով սպիտակի վրա էլ էն անգամ Ֆասիեն ասաց` Ղարաբաղը դուրս մնաց բանակցային գործընթացից «Վարդանենց» ժամանակ (բա հո բաբո՞ս չէր էդ գործընթացը վարում): Էն օրն էլ Կասպրչիկն ասաց` իրենց ժամանակ ընդհանուր պետության և տարածքների փոխանակման տարբերակները չաշխատեցին: Տարածքներ ասելով, Մինասիչ, էդ Կասպրչիկը նկատի ունի Մեղրին։ Բա ասում էիք` Մեղրին չե՞ք ծախում, Մինասիչ:
Բայց իրական «իջեցումը» տեղի է ունեցել կարծես թե 2006-ին. երբ ոչ ավելի-ոչ պակաս, «որևէ» մեկը` Մինասիչ Վարդանը, ի տարբերություն 1997-ի տարբերակի, Քելբաջարի «հանձնումը», որպես Արևմուտքին ժեստ, մտցրեց բանակցային «պակտի» մեջ: Որովհետև հասկանում եք` նա պատրաստվում էր համատեղ «ջանք» շրջանակում 2008-ին դառնալ նախագահ:
Երևի ճիշտ ժամանակն է նաև անդրադառնալու, թե ինչպես շաբաթօրյա իր հարցազրույցում նա մատնեց նաև իր հաջորդ «հանգամանքը»: Երկու մոմենտով: Խոսքն արդեն վերաբերում է 2008-ից հետո նրա վարչապետ դառնալու «հանգամանքին»: Եվ իհարկե, ոչ անհայտ մարտի մեկի ասուլիսին: Ասում են` հոգին շրջում է այնտեղ, ուր սիրում է: «Մի բան» կատարածներն էլ վերադառնում են «կատարվածի» վայր. Ֆրոյդ պապիկին մտքներումս պահենք ու լսենք` ինչ է ասում Մինասիչը. ես այս օրը ասուլիս տվեցի, որովհետև օդում արյան հոտ առա (Աստված իմ, սրանց ամեն ինչն առնչվում է արյան հետ` լրատվամիջոցների հետ դատերը, ասուլիսները). «Ես ո՛չ ՆԳ նախարար էի, ո՛չ էլ վարչապետ, ինձ համար կարևորը կայունությունը պահելն էր». (ա՛յ-ա՛յ-ա՛յ. ինչպիսի «պրոմոխ», ասում էինք չէ՞, որ «անարյուն» այդ ասուլիսը վարչապետության համար էր, բայց որ Մինասիչն այսքան թափանցիկ ընդդիմադիր գործիչ է, մտքներովս չէր անցնում):
Մյուս «իրեղեն ապացույցը». Մինասիչն անվերջ շեշտում է քաղաքական մոնոպոլիայի խնդիրը. որովհետև հասկանում եք, էն ժամանակ ինքն ու Հարկավորը մտածել են, եթե նախագահը ՀՀԿ-ական է, ապա վարչապետը, եթե գոնե Հարկավորը չէ, ապա գոնե անկուսակցական Մինասիչը պետք է լինի: «Քյասար»` կատարյալ հոգեխանգարմունք` իշխանություն-ՀԱԿ երկխոսության ֆոնին:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ