«Իրատեսը» օրեր առաջ գրել էր, որ Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտը մտահոգվելու տեղիք տվող հորդոր էր տարածել այն մասին, որ ապրիլի 24-ին բոլորին առաջարկում է սոցիալական ցանցերի անձնական էջերում գրել «Հիշում եմ»:

61 տարեկանում կյանքից հեռացել է ֆրանսիացի դերասանուհի Պատրիցիա Միլարդեն, որ հայտնի է «Ծովահրեշ» հեռուստասերիալում դատավոր Սիլվիա Կոնտիի դերով՝ գրել է լրագրող Դավիդ Մաջիոն:

«Հի­շում եմ և պա­հան­ջում» կար­գա­խո­սը ֆեյս­բուք սոց­ցան­ցի օգ­տա­տե­րե­րի լու­սան­կա­րի հու­շա­յին շր­ջա­նա­կի վրա միառ­ժա­մա­նակ վե­րախմ­բագր­վեց՝ ստա­նա­լով «Հի­շում եմ» բա­նաձևու­մը: Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թյան թան­գա­րան-ինս­տի­տու­տի տնօ­րի­նու­թյան ա­ռա­ջարկ-նա­խա­ձեռ­նու­թյու­նը, սա­կայն, տա­րա­կու­սանք, զայ­րույթ ու ան­հան­գս­տու­թյուն ա­ռաջ բե­րեց: Ստիպ­ված էին վե­րա­դառ­նալ հին ու հայտ­նի կար­գա­խո­սին, նաև պար­զա­բա­նել, որ խմ­բագ­րու­մը թյուր տպա­վո­րու­թյուն է ստեղ­ծել քա­ղա­քա­կան գծի փո­փո­խու­թյան մա­սին, ի­րենք ո­րո­շել են խու­սա­փել հնա­րա­վոր շա­հար­կում­նե­րից, փա­րա­տել մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րի ան­հան­գս­տու­թյուն­նե­րը և փո­խել հու­շա­յին շր­ջա­նա­կի գրու­թյու­նը՝ որ­պես ձևա­կեր­պում օգ­տա­գոր­ծե­լով 2015 թ. ըն­դուն­ված «Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թյան 100-րդ տա­րե­լի­ցի հա­մա­հայ­կա­կան հռ­չա­կագ­րում» ա­ռաջ քաշ­ված «Հի­շում եմ և պա­հան­ջում» կար­գա­խո­սը:

«Գի­տու­թյան ու­ժը» թե­մա­յով 7-րդ թո­ղար­կու­մը նվիր­ված է ՀՀ ԳԱԱ ռա­դիո­ֆի­զի­կա­յի և է­լեկտ­րո­նի­կա­յի ինս­տի­տու­տի գի­տա­կան ղե­կա­վար ԱՐ­ՍԵՆ ՀԱ­ԽՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ հար­ցազ­րույ­ցին, ո­րը վա­րում է հե­ռուս­տալ­րագ­րող ՆԱ­ԶԵ­ՆԻ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱ­ՆԸ: Հար­ցազ­րույ­ցի թե­ման ինս­տի­տու­տի ստեղծ­ման, նրա առջև դր­ված նպա­տակ­նե­րի, ներ­կա­յումս կա­տար­վող աշ­խա­տանք­նե­րի և ա­պա­գա­յին վե­րա­բե­րող հար­ցերն էին: Հար­ցազ­րույ­ցի ընդ­հա­նուր գնա­հա­տա­կա­նը մի­գու­ցե պարզ կդառ­նա հե­տա­գա շա­րադ­րան­քից: Ես կփոր­ձեմ մեկ­նա­բա­նել հար­ցազ­րույ­ցի ո­րոշ դր­վագ­ներ՝ ինս­տի­տու­տի հիմ­նա­դիր աշ­խա­տակ­ցի և այն­տեղ 58 տա­րի աշ­խա­տո­ղի ի­րա­վուն­քով: Եվ այս­պես:

«Ե­րազ­նե­րի հետևորդ, բայց չա­փա­զան­ցու­թյուն­նե­րի և մե­տա­ֆոր­նե­րի թշ­նա­մի Սալ­վա­դոր Դա­լիի պես Թյու­թյուն­ջյա­նը խո­սում է սիմ­վոլ­նե­րով։ Ծա­ռը, կտր­ված ձեռ­քը, պա­րա­նը, բաց­ված նու­ռը բա­ցա­հայ­տում են չերևա­ցող ճշ­մար­տու­թյուն­ներ»։ Ժե­րար ԲԵՐՏ­ՐԱՆ Արվեստաբան

«Այս ժո­ղո­վուր­դը մի­ջա­վայ­րին հար­մար­վե­լու մաս­նա­վոր հատ­կու­թյուն մը ու­նի, և դժ­վար է շատ ան­գամ հա­յը թուր­քեն զա­նա­զա­նել»: Ա­հա ա­սանկ ու­շիմ և ըն­դու­նակ ազ­գի մը հետ միա­սին կապ­րինք որ մինչև հի­մա ալ ա­մեն ազ­գի մեջ տի­րա­պե­տող է:

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը գրող ԼԵ­ՎՈՆ ՋԱ­ՎԱ­ԽՅԱՆՆ է:

Ա­ռիթ­ներ են ե­ղել հի­շա­տա­կե­լու, որ Ռու­սաս­տա­նում Վլա­դի­միր Պու­տի­նի նկատ­մամբ չկա ա­տե­լու­թյան կամ զզվան­քի զգա­ցում: Նույ­նիսկ նրա ներ­կա­յիս «ո­խե­րիմ» շատ հա­կա­ռա­կորդ­ներ հրա­պա­րա­կավ չեն խու­սա­փում նշե­լուց նրա զգա­լի ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րը ռու­սաց պե­տու­թյան ամ­րապ­նդ­ման աս­պա­րե­զում:

Թա­գու­հու աչ­քե­րը թաց էին, նա մի քա­նի օր լաց էր լի­նում: ՈՒ լաց էր լի­նում ա­ռանց ցա­վի, ար­ցունք­նե­րը հո­սում էին ու հո­սում, նա փոր­ձում էր ար­ցունք­նե­րով մաք­րել իր գտած քա­րե­րը: Ա­վազ­նե­րի մեջ խր­ված գե­րեզ­մա­նը: Նրա մեջ­քը ցա­վում էր, հա­գուստ­նե­րը արևի ու փո­շու մեջ կո­րած էին, ձեռ­քե­րը դո­ղում էին: Թա­գու­հու հի­շո­ղու­թյան մեջ հայ­տն­վում էին պատ­կեր­ներ, որ եր­բեք չէր տե­սել, լսում էր ձայ­ներ, որ ան­ծա­նոթ մարդ­կանց էին պատ­կա­նում:

Մոտ մեկ շա­բաթ ա­ռաջ «Ի­րա­տեսն» ա­հա­զան­գել էր, որ Երևա­նի քա­ղա­քա­պե­տա­րա­նի են­թա­կա­յու­թյան տակ գտն­վող ար­վես­տի ու ե­րաժշ­տա­կան դպ­րոց­նե­րի տնօ­րեն­նե­րը ե­րե­խա­նե­րից չպա­րա­պած դա­սե­րի վճար­ներն են պա­հան­ջում: