ԵՐԲ ՆԵՐԿԸ ԳՈՒՅՆ Է ԴԱՌՆՈՒՄ
Ժողովրդական նկարիչ ՀՐԱՆՏ ԹԱԴԵՎՈՍՅԱՆԸ (ԹԱԹՈՍ) մեզ հետ զրույցում, խոսելով ցուցադրվող նկարների ժանրային առանձնահատկության մասին, նկատեց, որ ցանկացած ոճ ստեղծագործողի հոգու էությունն է:
-Աբստրակտ լինի, նատուրալիստական, թե ռեալիստական, ինչ «իզմ»-ի էլ վերաբերի, ես ուզում եմ տեսնել անհատին, ստեղծագործողին, որը տարբերվում է այլ ստեղծագործողներից: Եթե տարբերություն կա, ուրեմն կա նաև ուղի, ոճ, մտածելակերպ,- ասաց նկարիչը:
-Բա՞րդ է վերացական արվեստ ընկալելը, գնահատելը:
-Ես նկատեցի մի լավ բան. նկարներն անվերնագիր են: Վերջին հաշվով, այսպիսի հորինվածքներին իսկապես վերնագրեր չեն սազում: Նկարը վերնագրում են «Տրամվայի կանգառ», նայում ես՝ ինչ-որ գույների խաղ է, ոչ տրամվայ կա, ոչ կանգառ: Աբստրակտ մտածելակեպը, այսպիսի լուծումները մարդու ներքին կուլտուրայի արտահայտումն են, գոնե գունային համադրությունները պետք է լինեն շատ ճիշտ, իրենց տեղում: Կտավն այն դեպքում է ընկալելի ու ընթեռնելի, երբ ներկը գույն է դառնում:
Պետք է ասեմ, որ Դավիթը բավականին համարձակ է աշխատում և դեռ շատ ավելին կարող է անել: Ես հավատում և ընդունում եմ այս նկարչին:
ԴՐԱՄԱՏԻԿ, ԹԱՏԵՐԱՅԻՆ, ԿԻՐՔ ՈՒ ԼԻՑՔ ՊԱՐՈՒՆԱԿՈՂ ԿՏԱՎՆԵՐ
ԱՐԱ ԽԶՄԱԼՅԱՆ (ԿԳՄՍ նախարարի տեղակալ)
-Աբստրակտ գործեր նայելիս պետք է փորձենք տեսնել այն, ինչ ուզում էր ասել նկարի՞չը, թե՞ այն, ինչ ծնվում է մեր գլխում, մեր երևակայության մեջ:
-Ես Ձեր հարցին կպատասխանեմ Ավետ Տերտերյանի բառերով. «Ինչի՞ մասին է Ձեր երաժշտությունը» հարցին մաեստրոն պատասխանում է. «Այն մասին, ինչ Դուք ինքներդ...»:
Մենք չենք կարող սահմանել, բացատրել արվեստի տպավորութունը: Արվեստն անբացատրելի է, և այս իմաստով, Դավթի ստեղծած կտավների ու մեր հայացքների հանդիպումից ստեղծվում է մի նոր ապրում, մի նոր զգացում, մի նոր իմաստ, որ առանձին չկա կտավների մեջ, առանձին չկա մեր մեջ: Այսինքն՝ երկխոսության արդյունք է:
-Ի՞նչ կասեք Դավիթ Դանիելյանի կտավների գունային աշխարհի մասին:
-Ես իր գույների մեջ երբեմն տեսնում եմ Սյունյաց աշխարհի սառնութունը, խոնավությունը, Սյունիքի ամառվա գույները: Մանկության տպավորություննները անգիտակցորեն դաջվում են մարդու ենթագիտակցության մեջ և հասուն տարիքում նկարների միջոցով դրսևորվում: Ընդհանուր առմամբ, շատ դրամատիկ, շատ թատերային, կիրք ու լիցք պարունակող կտավներ են:
«ԱՐՎԵՍՏԸ ՓՈՐՁՈՒԹՅՈՒՆ Է, ՊԵՏՔ Է ՓՈՐՁԵՍ, ՈՐ ԳՏՆԵՍ»
ԱՐՄԱՆ ԾԱՏՈՒՐՅԱՆ (Հայաստանի ազգային պատկերասրահի տնօրեն)
-Մերօրյա նկարիչները, նրանց աշխատանքները հետաքրքրու՞մ են հանրությանը, արվեստասերներին:
-Ընդհանուր առմամբ, վերջին տարիներին հետաքրքրությունը պակասել է: Թե՛ ուսանողները, թե՛ արվեստասերները քիչ են այցելում ցուցահանդեսներ: Բայց, մյուս կողմից, այսօր ժամանակակից արվեստին, նկարչությանն ավելի մեծ ուշադրություն է դարձվում: Մեկը՝ ազգային պատկերասրահը: Լինելով ակադեմիական կառույց` պահպանում, քարոզում ենք դասականը, միաժամանակ սկսել ենք հայ ժամանակակից նկարիչներին արտերկրում հանրահռչակելու գործընթաց: Անցած տարի Բելառուսի ազգային արվեստի թանգարանում ցուցադրեցինք ավագ և երիտասարդ սերնդի հայ ժամանակակից նկարիչների ստեղծագործություններ: Առաջիկայում ցուցահանդես ենք նախատեսում Չինաստանում:
-Ի՞նչ կասեք Դավիթ Դանիելյանի նկարների մասին:
-Խոստումնալից նկարիչ է, փորձում է գտնել իր ոճը: Լավ գունային գամմա ունեն նկարները, դեռ փնտրում է իրեն: Կգտնի:
-ժամանակակիցը և հինը լրացնու՞մ են իրար, թե՞ կտրվում է կապը:
-Բարդ հարց եք տալիս, հիմա աշխարհում շատ էքսպերիմենտներ են անում, փորձում են հակադրությունն ընդգծել՝ միաժամանակ ցուցադրելով ժամանակակիցը և հինը: Արվեստը փորձություն է, պետք է փորձես, որ գտնես:
«ՄԻԱՅՆ ՇԱՏ ԱՇԽԱՏԵԼՈՎ ԿԱՐՈՂ ԵՍ ՀԱՍՆԵԼ ԻՆՉ-ՈՐ ԱՐԴՅՈՒՆՔԻ»
ՀՐԱՆՏ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ (նկարիչ, Դավիթ Դանիելյանի հայրը)
-Ի՞նչ տպավորություններ ունեք ցուցահանդեսից:
-Կան հասուն գործեր, գունային հետաքրքիր լուծումներով արված աշխատանքներ, կոմպոզիցիոն մտածողություն, ինչն ինձ գրավում և համոզիչ է թվում:
-Ձեր որդու աշխատանքները գնահատելիս ավելի շատ քննադատու՞մ եք, թե՞ ողջունում:
-Հարկ եղած դեպքում` քննադատում եմ, որովհետև, երիտասարդ է, աճելու տեղ ունի: Բայց, իհարկե, լավ գործերը ողջունում եմ, հորդորում, որ շարունակի այդ ոճով, այդ մտածողությամբ:
-Ձեր և Դավթի աշխատանքները շատ տարբեր են, բոլոր դեպքերում, ինչ-որ նմանութուն, ընդհանուր գիծ, շարունակություն տեսնու՞մ եք:
-Չէ, ես միշտ իրեն խորհուրդ եմ տվել, որ պետք է լինել ազնիվ արվեստում և կյանքում: Իմ նկարչությունն ավելի շատ ռեալիստական, դասական նկարչությանն է մոտ, իսկ Դավիթը աբստրակցիոն մտածողություն ունի:
-Կարո՞ղ ենք ճանաչել նրան իր նկարներում:
-Իհարկե, նրա բնավորությունն էլ կա այստեղ. ակտիվ է, շարժուն, իմ նկարները՝ հակառակը, մի քիչ ավելի զուսպ են:
-Նկարիչ է նաև Ձեր ավագ որդին՝ Արամ Դանիելյանը, կարելի՞ է ենթադրել, որ նկարչությունն ի վերուստ է տրվում, նկարելը բնատուր շնորհ է:
-Հայրս՝ Արամայիս Դանիելյանը, նույնպես նկարիչ է: Կարծում եմ, որ, այո, գենետիկորեն է փոխանցվել:
-Այսինքն՝ պետք է ծնվել նկարիչ:
-Այո:
-Իսկ հաջողության հասնելու ճանապարհին քանի՞ տոկոս է կազմում աշխատանքը:
-Աշխատանքը 90 տոկոսն է կազմում, տաղանդը` 10-ը: Միայն շատ աշխատելով կարող ես հասնել արդյունքի:
Ճեպազրույցները`
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ