Բոլորովին վերջերս լրատվամիջոցներն անդրադարձան Արտաշատ մայրաքաղաքի տարածքում վաղքրիստոնեական եկեղեցու մնացորդների հայտնաբերմանը, որն ինքնին մեծ իրադարձություն է, և պետք է սպասենք նորանոր տվյալների ի հայտ գալուն...

Մինչ Ադրբեջանն իր առավելապաշտական պահանջներով բանակցային գործընթացը տանում է փակուղի, իսկ զուգահեռ կոշտ հռետորաբանություն բանեցնում, հայաստանյան իշխանության անելիքն է դարձել իր ներքին գզվռտոցները հրապարակային դաշտ հանելն ու ընդդիմության և նրա առանձին գործիչների դեմ տեղեկատվական կեղտոտ օպերացիաներ իրականացնելը:

Սիրելի լրագրողներ, քանի որ օրերս բազում զանգեր եմ ստացել, որոշեցի պատասխանել բոլորիդ հրապարակային: Այո՛, իրականությանը համապատասխանում են մամուլում շրջանառվող լուրերը: Հայաստանի իշխանություններին ուղղված Ալիևի պահանջը՝ պատժել պատերազմի մասնակիցներին, չէր կարող շրջանցել իմ համեստ անձը:

Նոր կարդացի՝ Ղազարյան Վահեն խոստովանել է, որ Հայաստանում առավելապես ծանր հանցագործությունները վերջին 5 տարում աճել են, ուշադրությո՛ւն, 88,3 տոկոսով: Սարսափելի մի ցուցանիշ. սա նշանակում է՝ երկրում կրիմինալ բարդակն ու անտերխանան օր օրի ավելի է թափ առնում, ավելին՝ զրո վերահսկողություն...

Հնագույն ազգեր չկան, նրանք մնացել են պատմության մեջ:

Իրենց անկախությանն ու անվտանգությանը լուրջ վերաբերվող պետությունները փորձում են ամեն կերպ ապահովագրվել դրկից հզոր թշնամիների ռազմական թե «խաղաղ» բնույթի կանխատեսելի ներխուժումներից...

Հոկտեմբերի 13-ին ըստ նիկոլիկի ռեժիմի՝ «ինքնասպանված» շարքային Աղասի Դալլաքյանն իրականում զոհվել է թշնամու գնդակից:

Հայաստանում 0-18 տարեկան երեխաների հիվանդանոցային բժշկական օգնությունը տրամադրվում է անվճար: Երեխան բժշկական օգնության կարիք ունի:

Ամեն մի երկիր ունի դինամիկայի մեջ գտնվող կոնկրետ և պոտենցիալ հնարավորություններ, որոնք կառավարվում են իր իշխանությունների ներքին ու արտաքին քաղաքականություններով։

Հե­ռա­վոր 1975-ի սեպ­տեմ­բեր­յան մի խա­ղա­ղա­վետ ե­րե­կո հա­մալ­սա­րա­նի ժուռ­նա­լիս­տի­կա­յի ամ­բիո­նի դա­սա­խոս Սմբատ Ա­վագ­յա­նը ինձ ու հա­մա­կուր­սե­ցուս` Կա­րի­նե Արամ­յա­նին «Ար­մե­նիա» հյու­րա­նոց տա­րավ՝ հան­դի­պե­լու Մոսկ­վա­յից ժա­մա­նած հայտ­նի գրա­կա­նա­գետ, պրո­ֆե­սոր Ար­շա­վիր Ար­շա­րու­նուն: Մոտ եր­կու ժամ տևած զրույցն ասես մեր հա­մալ­սա­րա­նա­կան դա­սի շա­րու­նա­կութ­յու­նը լիներ` ա­կա­դե­միա­կան կո­կիկ խոս­քով ու ո­ճով, և, ան­կեղծ ա­սած, այ­սօր այդ հան­դի­պու­մից սրտումս էա­կան բան չի մնա­ցել: Այ, ու­րի՜շ էր քիչ անց Ա­միր­յան փո­ղո­ցում Հովհաննես Շի­րա­զի հետ մեր` թե­կուզև շատ կար­ճատև, «ոտ­քի վրա» պա­տա­հա­կան հան­դի­պու­մը: Հա­խուռն, բնական, մարդ­կա­յին ջեր­մութ­յամբ առ­լե­ցուն այդ քաղցր հուշ-պա­տա­ռի­կը հի­մա էլ վառ է իմ սրտում: