Պարադոքսն այն է, որ Փաշինյանը Հայաստանում, իսկ Արայիկ Հարությունյանը Արցախում հայտարարում են, որ իրենց բոլոր ջանքերը ներդնելու են Արցախի շուրջ ստեղծված օրհասական իրավիճակի վրա միջազգային հանրության ուշադրությունը սևեռելուն, ու մեկը իր կաբինետից իջնում-նստում է պալատկայի մեջ, իսկ մյուսը, իր վարկանիշի փրկության համար, գնում է կով շոյելու, ասֆալտից խոսելու և լծվում զուգարանների վերանորոգման սուղ անհրաժեշտությանը:

Չկա սցենար, ըստ որի, առանց սեփական ուժային բաղադրիչի որևէ կերպ հնարավոր կլինի պլստալը։ Տեսնենք այս մասով վերջին 3 տարում ինչ են արել ու ինչ ունենք։

Երևանն է կենտրոնը: Երևանի կենտրոնը: Ժամանակին Երևանի կենտրոնը դեմք ուներ, դեմք էր: Զգուշանում ու հաշվի էին նստում Երևանի հետ, իսկ հիմա հենց Երևանն է վախվորած ու թաքնված:

«Նոր Հայաստանում» ժողվարչապետ աշխատող Փաշինյան Նիկոլը տգետ մարդ է, համեմատաբար վերջերս է հասկացել, որ Նիդեռլանդներն ու Հոլանդիան տարբեր երկրներ չեն, երաժշտության մեջ նախընտրում է մուղամ, գրականությունից էլ անտեղյակ է, բացի հայոց գրականությունից, որից մի քիչ տեղեկացված է ԵՊՀ-ում մի քանի տարի սովորելու և չավարտելու շնորհիվ, իսկ հայոց գրականությունը կաթիլ է օվկիանոսի մեջ, այսինքն՝ չի կարելի է գրագետ մարդ համարել դրա գիտակին, եթե այլ բան չի սովորել:

Շատ հետաքրքիր է Էրդողանի պահվածքը այն բանյց հետո, երբ Արևմուտքը աստճանաբար համոզվում է, որ Ուկրաինայի հարցում իր սպասելիքները չեն արդարանում։

Բազում հետազոտություններ կան, և փաստարկված է, որ շաքարը վատ է առողջությանը, որ ֆիզիկական ակտիվության պակասը, հատկապես տարեցների համար, վատ է առողջությանը:

ՆԱՏՕ-ի արևելյան թևը ներկայիս բնագծերում պահելը ԱՄՆ-ի համար գնալով դառնալու է աննպատակահարմար` թե՛ զուտ ֆինանսապես, թե՛ ստրատեգիական առումով։ ԱՄՆ-ում սա հասկանում են, որովհետև, անկախ հանգամանքներից, Միացյալ Նահանգները ստրատեգիական հակառակորդ է դիտարկվում նախ և առաջ Չինաստանին։ Չինաստանը, փափուկ ուժի էքսպանսիայի շնորհիվ, բավականաչափ ամրացրել է իր դիրքերը հարավ-արևելյան Ասիայում, իսկ Հարավ-արևելյան Ասիան այն կենսատարածքն է, որը Միացյալ Նահանգներին թույլ պետք է տա հետագայում էլ պահպանելու գերտերության կարգավիճակը։ ՆԱՏՕ-ի արևելյան թևի երկրները նման կենսատարածք չեն դիտարկվում ԱՄՆ-ի կողմից` նախ և առաջ տնտեսական առումով, հետևաբար, այս ուղղությամբ ԱՄՆ-ի նահանջը դեպի նոր բնագծեր առաջիկա տարիներին անպայման կտեսնենք։

Ընդդիմությանը բարեկամական խորհուրդ տամ: Տղե՛րք, եթե վերջնականապես չեք կորցրել քաղաքական նյուխը, սկսեք ձեր բոլոր ռեսուրսների ինվենտարիզացիան և պահեք այն պատրաստ՝ ի աջակցություն տարերային բոլոր գործընթացների:

Վլադիմիր Պուտինը հստակ, առանց տողատակերի ու թաքուն մեսիջների աշխարհին հայտարարեց «Լեհաստանը հաբռգել է, աչք է տնկել ՈՒկրաինայի արևմուտքի վրա, ինչ-որ սպառնալիքներ է հնչեցնում Բելոռուսին։ Եթե հանկարծ բախտներդ փորձեք, ապա մեր զինանոցը շատ ուժեղ է միութենական պետության հանդեպ ոտնձգություն կատարողին պատժելու համար»։

Հայաստանի ինստուտուցիոնալ պատմությունը ունի իր օրինաչափությունները: Որևէ իշխանություն կրող կամ կրողների խումբ այդ օրինաչափություններից խուսափել կամ խուսանավել և այն օտարել չի կարողացել: Արցախը, լինելով երրորդ հանրապետության ստեղծման ինստիտուցիոնալ հենք, հանդիսանում է հենց այն քաղաքական անօտարելի օրինաչափությունը, որը եղել է, կա և լինելու է յուրաքանչյուր հայաստանյան իշխանության քաղաքական պատասխանատվության և իշխանություն ունենալ-չունենալու գինը: