Երեկ Էրդողանը հայտարարել է, որ տարածաշրջանում ապաշրջափակման արդյունքում հնարավոր կլինի ինտեգրել Թուրքիայի, Իրանի և Ադրբեջանի տրանսպորտային ցանցերը, ինչը ապագայում կարող է հանգեցնել Պեկին-Լոնդոն ցամաքային երթուղու ձևավորմանը:

Ճիշտն ասած, փաստացի պարտված պատերազմից հետո, էն էլ սրանց ձեռքով դրված Նեմեսիսի հուշարձանը սխալ էր. դա իմ կարծիքն է։ Բայց սկզբում զարմանում էի, թե ախր սրանք ու՜ր, Նեմեսիսի արձանն ու՞ր։ Ախր, հեչ իրենց թեման չէր։

Անհայրենիք վիժվածքներից մեկը խորհրդարանում բառաչում էր, թե 2018-ին ժողովրդի 95 տոկոսը դեմ է եղել նախկին իշխանություններին։

Երևանի քաղաքապետարանը, հանրային կարծիքը շոշափելու համար, տեղեկացնում է, որ ծրագրում են սալիկապատել Ազատության հրապարակի տարածքը։ Թե ինչու՞ է քաղաքապետարանը որոշել շինարարական նոր հրապարակ ու փոշու գոյացության նոր աղբյուր ստեղծել մայրաքաղաքի բնակիչների և հյուրերի համար հենց ամառվա սկզբին, թերևս, գիտեն միայն քաղաքապետարանի պատասխանատուները։

Էն «խաղաղության մունետիկին» ասեք, որ թշնամին պատերազմի առիթ է փնտրում, թշնամին գտնելու է այդ առիթը և հարձակվելու է։

Եթե շուկայական հարաբերություններ են, ապա գիտնականի վրա թքած ունի համակարգը։ Շուկան վճարում է միայն ապրանք ստեղծողին, օրինակ, գիտնականին շան տեղ դրած օր ու գիշեր աշխատեցնող, դեղը շուկա հանող բիզնեսմենին, բայց ոչ դեղ ստեղծող գիտնականին. դուք չեք գտնի մեկ գիտնականի, ով իր դեղի համար նորմալ վարձատրվել է։

Երկու ուժեղների հակամարտության ժամանակ կոմպլեմենտարիզմ խաղալուց վատ բան չկա։

Երևի չկա մի պետություն, որտեղ ճշմարտությունն անտեսվում է այնպես, ինչպես Հայաստանում:

Իրանի նման զգուշավոր երկիրը դեռ մինչև 2020 թվականի պատերազմը Ադրբեջանի հետ Խուդաֆերինի ջրանցքի, որն այն ժամանակ լրիվ մեր վերահսկողության տակ էր, համատեղ օգտագործման պայմանագիր էր կնքում։

Սա սովորական համաճարակ չէր. պատվաստվել ես, թե՝ չէ, քովիդից հետո ում հարցնում եմ, բոլորի մոտ միջին ու ծանր խնդիրներ են առաջ եկել՝ ուշադրության խանգարում, մոռացկոտություն, թուլություն, ապատիա, քնկոտություն, ալերգիկ երևույթներ, սրտի և երիկամի անբավարարություն, ճնշման վտանգավոր տատանումներ, հոդային առկա ցավեր՝ ոտքի թաթից մինչև կոնք և ուսագոտի, գլխացավեր ու գլխապտույտներ... Ամենավտանգավորը՝ բոլորի մոտ, ասես կորել է ապրելու, ինչ-որ բան ծրագրելու, իրար տեսնելու, նախկինի պես սիրտ-սրտի զրուցելու, իրար լսելու ցանկությունը: ՈՒղղակի ապրում ենք, քանի որ չենք կարող չապրել: