Հանրահայտ փաստ է, որ եթե ռուսական զորքը դուրս գա Հայաստանից, և դրա արդյունքում Թուրքիան հարձակվի Հայաստանի վրա, ապա հակառուսականության ռահվիրաներից ոչ ոք զենք չի վերցնելու հայրենիքը պաշտպանելու համար, ոչ էլ նրանց զավակներն են զենք վերցնելու, որովհետև վաղուց այլևս Հայաստանի Հանրապետությունից դուրս են լինելու կամ էլ խուսափելու են հայրենիքի պաշտպանությունից, քանի որ այս կամ այն աղանդի անդամ են:

1. Եթե դատարանները շրջափակելու կոչին հայ հասարակությունը տար նույն ռեակցիան, ինչ Իսրայելի հասարակությունը՝ իրենց իշխանության դատաիրավական ռեֆորմին, շատ բաներից Հայաստանում հնարավոր կլիներ խուսափել։ Չի բացառվում՝ նույնիսկ պատերազմից։

Ի տարբերություն շատ շատերի, ես խաղադրույք չէի դնի Իրանի վրա: Այն էլ, երբ խոսքը վերաբերում է երկրիդ անվտանգությանն ու ապագային:

Նոյեմբերի 9 -ի փաստաթուղթը ՀՀ կողմից ստորագրած անձը ոչ անսպասելի լայվ մտավ Աշտարակի քարե անապատի մերձակայքից և միայն իրեն բնորոշ վստահությամբ ազդարարեց, որ այդ վայրում կառուցվելու է Ակադեմիական քաղաք։ Իհարկե,սույն անձից ավելի անբռնազբոս հայտարարություններ լսելու տարիների փորձը որոշակի իմունիտետ է ձևավորել գիտակից մարդկանց մոտ, բայց այս անգամ վերջինս գերազանցեց ինքն իրեն։ Իսկ ի՞նչ էր նրա հայտարարած Ակադեմիական քաղաքի տեսիլքը, և ի՞նչ էր երեվացել նրա աչքին: Հերթով ներկայացնենք՝ ըստ շարքի և իմաստի։

Ռուս-ուկրաինական պատերազմի արդեն կոնկրետ արդյունքներից մեկը ռուսական «Վագներ» մասնավոր ռազմական ընկերության հայտնությունն է։ Եվրոպական լավագույն ռազմական հանդերձանքով, կապի միջոցներով, անհատական դաշտային ապահովության միջոցներով, ժամանակակից հրետանիով, տանկերով զինված ուկրաինական բանակը մարտադաշտում զիջում է արկածախնդիր Պրիգոժինի սաներին, ընդ որում, այս միավորման մարտիկները գերազանցում են նաև ռուսական կանոնավոր բանակին և չեչեն գրոհայիններին մարտավարական հմտություններով։

Շուրջ հազար տարի չունենաս պետականություն (1045-ից՝ բացառությամբ 1918-20թթ.), մինչ այդ, բազմիցս կորցնես ու վերականգնես այն, բայց վերոնշյալ հազարամյակներից հանրությունը իմանա ընդամենը 2 դավաճանի անուն՝ Վասակ Սյունի (5-րդ դար) և Պետրոս Գետադարձ (11-րդ դար): Եվ, ինչպես երեկ պարզվեց, առաջինը (վասակ) արդեն «դավաճան չէ»:

ՌԴ ԳՇ գլխավոր օպերատիվ վարչության նախկին սպա, գնդապետ ռազմական փորձագետ, «Газета.ru» հրատարակության ռազմական մեկնաբան ՄԻԽԱՅԻԼ ԽՈԴԱՐՅՈՆՈԿՆ արձագանքել է Բաքվի մինիսուլթանի սպառնալիքներին ու ՀՀ-ում ծնկածների պարտվողական պատասխանին:

15 զինվորների զանգվածային սպանությունը առեղծվածային է։ Ինչու՞ չարթնացան հրդեհից, ինչպե՞ս կարողացան 15 զինվորի մի ակնթարթում սպանել և այլն։ Թվարկվում են սպանության զանազան զանազան ձևեր, բայց դրանցից ամենահավանական տարբերակը չի քննարկվում։

Գիտե՞ք նաև ինչու դեռևս չենք հաջողում այս հակահայկական կործանարար ուժի դեմ պայքարում. ամեն մեկին թվում է, թե հերթը իրեն չի հասնելու:

Հայաստան-Իրան-Հնդկաստան հնարավոր առանցքը ունի թե՛ տնտեսական և թե՛ աշխարհաքաղաքական լուրջ հավակնություններ։