Համոզված եմ՝ Հայաստանի բնակչության զգալի մասը շատ լավ է պատկերացնում Ադրբեջանի հետ «խաղաղության պայմանագրի» հետևանքները: Այդուհանդերձ, բնակչությունը չի ընդվզում:

ՈՒշադրություն, համահայկական խաղերին մասնակցած Արցախի թիմին գավաթներ տվել են, որպես հաղթող, բայց մեդալներ չեն տալիս, պատճառաբանելով, թե մեդալները դրսում ենք պատվիրում ու պակասել է։

Կա հիմնավոր տեսակետ, որ Երկրորդ աշխարհամարտն Առաջինի շարունակությունն էր: Առաջինը կիսատ էր մնացել, որովհետև Գերմանիան անվերապահ կապիտուլյացիայի չէր ենթարկվել, այլ պայմաններով էր հանձնվել, որովհետև բուն Գերմանիայի տարածք օտար զինվոր ոտք չէր դրել: Երկրորդի ժամանակ Գերմանիայի ու նրա դաշնակիցների հարցն անվերապահ կերպով լուծվեց, և մինչ հիմա, ըստ էության, նրանք պարտված երկրներ են համարվում:

Մարդը տառապանքի միջով է ծնվում։ Նրա լույս աշխարհ գալու հենց առաջին վայրկյանից նա տառապում է. տաք ու հարմարավետ տեղից նրան դուրս են հրում, մարմինը ահռելի ճնշման է ենթարկվում, իսկ թթվածինը չի հերիքում։ Բայց, որքան էլ սարսափելի հնչի, դա մարդուն պետք է։ Ծննդաբերական սթրեսը նորածնին ստիպում է ահռելի քանակությամբ հորմոններ, էնդորֆիններ, կենսաբանական ակտիվ հավելումներ արտադրել, որոնք պատրաստում են նրան ագրեսիվ շրջակա միջավայրին։ Ծննդաբերական շոկն անհրաժեշտ է, որպեսզի ձևավորվի իմունիտետը։

Անվտանգության համակարգը լիովին տապալած ուժը ի՞նչ գործ ունի էս երկրի իշխանության ղեկին։

Եթե ընտրելու ենք սովորական համայնքի ղեկավար, ապա Տ. Ավինյանի շանսերը ամենամեծն են։ Վարչական ռեսուրսի և, պայմանական ասած, «MAN» ավտոբուսի (որից իրականում սովորական քաղաքացին օգտվում է) ձայները նրանն են։ Իսկ եթե ընտրելու ենք ղեկավար այն պետության մայրաքաղաքի, որի լինել-չլինելը նույն իշխանությունը հարցականի տակ է դնում, ապա պատկերն էապես խճճվում է։

Այո,անասելի բարդ վիճակում ենք հայտնվել: Մեր քույրերին ու եղբայրներին, նրանց զավակներին թողել ենք թշնամու հայեցողությանը ու երկիրը տվել ենք՝ մեծամասնությամբ, կրկնակի անգամ, մեր իսկ ընտրած իշխանություններին, ում ընտրել ենք, թերևս, իմանալով, որ Արցախը տալու են, կարող են ավելին տալ, ու սահման չկա, թե որտեղ են կանգ առնելու։

ՄԱԿ-ը արդեն մի քանի տասնամյակ է, որ գտնվում է խոր ճգնաժամի մեջ և, երկբևեռ աշխարհակարգի փլուզումից հետո, լուրջ դերակատարում չունի միջազգային գործերում: Նրա բարձրագույն ղեկավար մարմինը՝ Անվտանգության խորհուրդը, զուրկ է իր իսկ որոշումների իրագործման մեխանիզմներից: Եթե չկա մեխանիզմ, իսկ վետոյի իրավունքով մշտական անդամներն էլ ներքաշված են գլոբալ հակամարտության և ուկրաինական միջնորդավորված պատերազմի մեջ, ՄԱԿ-ից սպասելիքներ չպետք է ունենալ: Այս առումով գուցե և Հայաստանի դիմումը ՄԱԿ-ին դատապարտված էր «Քննարկում՝ քննարկման համար» բանաձևին:

ՄԱԿ- ի Անվտանգության խորհրդի ընթացակարգով նախատեսված չէ ՄԱԿ-ում Հայաստանի ներկայացուցչի 2023 թ. օգոստոսի 11-ի դիմումի քննարկման արդյունքներով որևէ բանաձևի կամ որոշման ընդունում. այս մասին տեղեկացանք Հայաստանի ԱԳՆ մամուլի քարտուղար Անի Բադալյանից: Տեղեկացանք նաև, որ ակնկալվող փաստաթղթի ընդունման մասին ԱԳՆ-ին այսօր աշխատանքային ժամի ավարտին մոտ որևէ բան հայտնի չէ:

ՄԱԿ-ի Անվտանգության Խորհրդի նիստում հնչած ելույթներում երբեք չարտահայտվեց «Լեռնային Ղարաբաղի ժողովուրդ» ձևակերպումը։ Ինչու՞ է սա կարևոր։ Նրա համար, որ բոլոր-բոլորը Արցախում տեղի ունեցողը համարում են արդեն ընդամենը հումանիտար խնդիր, կոպիտ ասած, հազար ներողություն, ազգությամբ հայ ադրբեջանցիների հումանիտար խնդիր։ Ու քանի որ բոլորն այդպես են ցույց տալիս իրենց ընկալածը, ապա բոլորին նաև ընդունելի է դառնում, որ հումանիտար այս խնդիրը ինչ-որ ձևով պիտի լուծում ստանա, այդ թվում՝ Աղդամ-Ստեփանակերտ ճանապարհով բեռներ մտցնելով: