Փրկությունը ՆԱՏՕ-ն է,-լսում ես համարյա ամենուր: Ընդունում եմ:

Ռուսաստանը և Բելառուսը օգուտ չունեն իսրայելա-պաղեստինյան հակամարտությունից: ՈՒ՞մ է այն ձեռնտու. Մեզ ու ռուսաստանցիներին կշտամբում են. «Ձեռնտու է. Ուկրաինան հետին պլան է մղվել». Լսեք, եկեք անկեղծ լինենք. այն, որ մեր մասին սկսել են ավելի քիչ խոսել, թերևս, վատ չէ: Բայց ո՛չ այդ գնով։ Մարդիկ են զոհվում։. Ինչի՞ վրա ենք ուրախանալու։

Հնամենի ՔՐԻՍՏՈՆԵԱԿԱՆ ԱՐՑԱԽԸ դատարկելու համար Հռոմի պապը պարգևատրում է նիկոլին: Մեղավորը Հռոմի պապը չէ, մեղավորը մենք ենք, զույգ կաթողիկոսներով, և առ երկինք չհասնող մեր անզոր աղոթքներով:

Կապիտուլյացիոն ռեժիմը բավականին հետևողականորեն և համակարգված իր փնթի քարոզիչների միջոցով իր սիրելի, անգրագետ պողոսենց դատարկ գլխին հասու դարձրեց թուրքական օրակարգերը և դրանցից գլխավորը ՝ Արցախը «մերը չէր», Արցախը հանձնել էին դեռ 1994-ին:

Ռուսների բանը հեշտ է. Պուտինn ընդամենը մեկ-երկու նմանակ ունի:

Շրջելով Սուրբ Գրքի այն էջերը, որոնց վրա հայտնաբերված է պատերազմի միակ ճշգրիտ փիլիսոփայությունը, և ուսումնասիրելով, Աստվածաշնչի լույսի ներքո, վերջին պատերազմները, մենք կարող ենք, այժմ պատասխանել` որո՞նք են գալիք պատերազմի պատճառները։

Էս օրերին շատ է շրջանառվում հատկապես Սողոմոն Թեհլեյանի նկարը, գրում են նրա մասին, վկայակոչում նրա մտքերը:

Պապս Մարտունա փոստի վարիչն էր, Առաքելյան Միխայել` Մուշկապատցի: Տատս Լեռնային Ղարաբաղի վաստակավոր ուսուցչուհի, Առուշանյան Աշխեն` Հաղորտեցի: Պապիս սարքած տունը մնաց թուրքերին:

Կարդացի Նիկոլ Փաշինյանի հարցազրույցը The Wall Street Journal-ին։ Եթե կարճ ամփոփեմ անհեթեթ ու հակատրամաբանական մտքերի շարանը, կստացվի հետևյալը:

«Եթե ռուսները արտաքսվեն Կովկասյան շղթայի այն կողմը, և մենք մնանք հաղթական Թուրքիայի և մուսավաթական Ադրբեջանի արանքում, ունենալով կողքներիս ազգայնական-մենշևիկյան Վրաստանը, որը, ռուսների ահից ու իր սեփական գոյությունը ապահովելու համար, պիտի աշխատի ամեն կերպ հաճո լինի թուրքերին… ՈՒրիշ խոսքով՝ նորից պիտի հաստատվի այն դրությունը, որ գոյություն ուներ 1918-20 թվականներին, մի անտանելի դրություն, որի մեջ խեղդվում էր Հայաստանը և որից նրան փրկեց միմիայն ռուսների վերադարձը: Ահա հեռանկարները»։