Խոսքս ուղղում եմ բացառապես Հայաստանում հավատարմագրված դեսպաններին, դիվանագիտական և միջազգային կառույցներին:

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմին` 1940 թվականի մայիսին` առանց որևէ դիմադրության, Ֆրանսիան անձնատուր է լինում։ Պատերազմի ավարտին ֆրանսիական տարածքները հետ են վերադարձվում, իսկ Երրորդ ռեյխը զինաթափվում, կազմալուծվում։

Հանցավոր անհեթեթություն է տոկուն ու համառ արցախցուն պարտություն վերագրելը։

Եթե հային ասես, որ պետք է 20 տարի աշխատի, բայց իր աշխատանքի արդյունքը կվայելեն իր սերունդները, կասի. «Բա ե՞ս»։

ԱՄՆ-ի նախագահի ազգային անվտանգության գծով օգնական Ջեյք Սալիվանն ասել է, որ Վաշինգտոնն ի վիճակի է միաժամանակ աջակցել բոլոր դաշնակիցներին՝ Ուկրաինային, Իսրայելին, Հնդխաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանի գործընկերներին։

Լրացավ վեցերորդ տարին, ինչ կռիվ եմ տալիս հայոց պատմության մեծագույն подонок-ների դեմ։ Կլո՛ր վեց տարի։

(Եթե խոստովանում ենք, ապա բոլորս միասին, ու ամենքս առանձին - առանձին) Հաճախ եմ կարող ու մոլորված երիտասարդներից հանդիմանություն լսում՝ թե բա իրավիճակի վճռորոշ լինելը հասկանալով ու ճիշտ գնահատելով հանդերձ ինչու՞ չեմ մասնակցում հանուն ազգի փրկության կազմակերպվող, հիրավի կարևոր, բայց անպտուղ վեճերին, առկայծող ու մարող փողոցային քայլերթերին ու էությամբ հատվածային քննարկումներին։

Իսրայելի կամ Պաղեստինի կողմից ուրիշի կռվին բալետ անող իմ գեպոլիտիկ հայրենակիցներ, մի բարդ ստորադասական բան ասեմ. երբեք մի թերագնահատեք Իսրայելը...

Պատկերացնու՞մ եք, որ բազմաթիվ առաջնահերթ խնդիրներից ամենակարևորը վերջին շարքում է։ Իշխանափոխություն: Ինչու՞, ինչպե՞ս, ե՞րբ ու ո՞վ:

Պաղեստինը ողջ արաբաիսրայելական հակամարտության պատմության մեջ առաջին անգամ, մեղմ ասած, նեղն է գցում Ցախալին ու ողջ Իսրայել պետությանը: Իհարկե, վերջնարդյունքում իսրայելական բանակը (արծրունիզմ չկա, ոնց որ, իրենց մոտ) իր տեխնոլոգիական ու սպառազինության բացարձակ գերակայության արդյունքում կկարողանա ամեն ինչ հետ բերել, բայց կոնկրետ էս պահին պաղեստինցիները գրավել են մի քանի քաղաք, գերեվարել են հարյուրի հասնող իսրայելցի զինվորական ու անգամ մեկ գեներալ: