Այսօր առավոտյան հերթական անգամ առիթ ունեցանք հպարտանալու մեր բանակի ոգով, արհեստավարժությամբ. հետ վերադարձվեցին թշնամու կողմից խոցված ուղղաթիռի հերոսների մարմինները:
Այնպես է ստացվել, որ մեր բանակը պետության կյանքում դարձել է շատ ավելի նշանակալից ինստիտուտ, քան նախատեսված է Սահմանադրությամբ, ՊՆ-ի պաշտոնական լիազորություններով:
Բանակը հրաշալի կատարում է իր անմիջական պարտականությունները. պաշտպանում է Հայաստանի ու Արցախի սահմանները, բոլորիս անվտանգությունը:
Վերջին իրադարձությունները՝ ուղղաթիռի խոցումը, այսօրվա հատուկ գործողությունը նաև այլ հուսադրող իրողություն արձանագրեցին: Մեր ռազմաքաղաքական ղեկավարության համար թանկ են ցանկացած զինվորի կյանքը, նահատակի հիշատակը: Սա խոսում է մեր բանակի նաև մարդասիրական բաղկացուցչի, մոտիվացիոն հզոր ներուժի մասին:
Բայց մեր բանակը հաճախ հարկադրված է լինում կատարելու նաև այլ պետական գործառույթներ՝ մյուս պատկան մարմինների անգործության, դիլետանտիզմի պատճառով:
Խոսքը, մասնավորապես, ԱԳՆ-ի մասին է, որը ոչ միայն չի կարողանում առարկայնացնել ղարաբաղյան հաղթանակի դիվանագիտական արդյունքները, այլև կորցնում է համարժեք արձագանքման ու նախաձեռնողականության հատկությունը ոչ ստանդարտ իրավիճակներում:
Հայ-ադրբեջանական օգոստոսյան լարվածության օրերին հասարակությունը համառորեն փնտրում, սակայն չէր գտնում արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանին, ով, իհարկե, ուշացումով խոսեց, սակայն՝ ոչ թե բոլորին հուզող խնդրի, այլ ԵԱՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցության հեռանկարի մասին: Ու այս համատեքստում Սեյրան Օհանյանն ու ՊՆ-ն կատարում էին նաև արտաքին քաղաքական գործառույթներ, ու հենց բանակի համարժեք պահվածքը հնարավոր դարձրեց, որպեսզի կանխվեն Ղարաբաղում խաղաղարար զինուժ տեղակայելու, միջնորդական ձևաչափը վերանայելու Բաքվի ու նրան սատարող Անկարայի, մասամբ՝ Մոսկվայի ջանքերը:
Այս օրերին նույնպես ոչ թե մեր դիվանագիտությունը, այլ բանակի հստակ գործողությունները կանխեցին լայնամասշտաբ պատերազմի վերսկսման հավանականությունը:
Բանակը դարձել է մեր պետության ողնաշարը, ԱԳՆ-ն՝ կույրաղիքը:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ