Տեր Եսայի քահանա ԱՐԹԵՆՅԱՆԻ փոխանցմամբ՝ Սուրբ Հարության տոնը խորհրդանշում է հավիտենականությունը և ամենից առաջ պետք է պահպանվի տոնի հոգևոր խորհուրդը. «Տոնը ազգային ու հոգևոր առումով տարբեր դրսևորումներ ունի, սակայն երկուսն էլ կարևոր են: Բայց եթե չենք պահում հոգևոր կողմը, մնացածը դառնում է ինքնանպատակ»,-ասաց նա, նշելով, որ քրիստոնեության մեջ չկա ավարտ, և Հարության տոնը գալիս է փաստելու, որ ամեն ինչ սկսվում է նորից: «Երբ Քրիստոսին խաչը բարձրացրին, մտածեցին, թե հաղթեցին նրան: Բայց նա ասում էր՝ ես եկել եմ չարչարվելու ու խաչվելու համար: Իրականում հարություն առնելով՝ նա փաստեց իր հաղթանակը։ Քրիստոսը հաստատեց իր հաղթանակը և հասավ իր նպատակին: Երբ ասում ենք՝ չարչարակից լինել Քրիստոսին, նկատի չունենք նրա անցած նույն ճանապարհն անցնել: Մեզ համար խաչի ճանապարհը զոհաբերության ճանապարհ է, երբ մարդը կարողանում է իր նմանի համար հոգևոր սնունդ դառնալ: Քրիստոսի այդ հաղթանակը մեզ նորովի ապրելու պատգամ է տալիս: Վերջին խոսքը մահվանը և հուսահատությանը չէ, այլ կյանքինը և հավիտենականությանը: Այն, ինչի համար որ եկել էր, իրականություն դարձավ»,-շարունակեց քահանան:
«Տոնացույց» ժողովրդական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Հասմիկ ԲԱՂՐԱՄՅԱՆՆ էլ, անդրադառնալով ժողովրդական ծեսերին, նշեց, որ եկեղեցին պահել է մեր մշակույթը հազարամյակներով:
«Քահանաներն արել են ծիսակարգ, ժողովուրդը, հատկապես՝ մինչև 14 տարեկան երեխաները, համախմբվում ու Հարության ավետիսներ էին երգում: Նրանք խաղերի միջոցով պատմում էին Քրիստոսի տանջանքները, հարությունը»,- ասաց նա:
Հասմիկ Բաղրամյանն ընդգծեց, որ ժողովրդական ծեսերը ճիշտ ներկայացնելու համար պետք է միավորվեն եկեղեցին ու ազգագրությունը:
Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ