Խորհրդարանական մեծամասնության տեսակետը Ստամբուլյան կոնվենցիայի շուրջ հակասական է: Իշխանական բուրգի վերևում գտնվողները, ի դեմս վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի, առայժմ խուսափում են կարծիք հայտնելուց կոնվենցիայի մասին, սպասելով, թերևս, թե ինչ կասի Վենետիկի հանձնաժողովը, կամ էլ ուղղակի «հանգիստ նստել են տեղներն» ու հետևում են, թե ինչպես է հասարակությունը հերթական անգամ ճամբարների բաժանվում:
Չի բացառվում, որ Ստամբուլյան կոնվենցիան օրակարգ բերելն ու քննարկման թեմա դարձնելն ուղղակի գործիք է հասարակության ուշադրությունը հերթական անգամ շեղելու համար: Աղբավայրի վերածված մայրաքաղաքի գարշահոտությունը, Սևանի հիմնախնդիրը, կառավարության ոչ բավարար աշխատանքն ու մարդկանց հուզող այլ երևույթներ իշխանության նարկայացուցիչները փորձում են սքողել կոնվենցիայի քննարկմամբ: Հանրության ուշադրությունը դեպի այլ կողմ շեղելու մանիպուլյացիաներին օրվա իշխանությունները հրաշալիորեն են տիրապետում՝ դատարանների շրջափակումից մինչև օրհներգի փոփոխության հարց: Կարծում եմ՝ ապակողմնորոշող ու ոչինչ չտվող գաղափարներին, շինծու ու մտացածին նախաձեռնություններին ուղղակի չպետք է արձագանքել, քանի որ դրանց բուն նպատակը հանրության ուշադրությունը շեղելն է և մարդկանց միջև հերթական անգամ բաժանարար գծեր անցկացնելը: «Բաժանիր, որ տիրես»-ի մտայնոււթյունը նոր չէ, բայց դրան հակազդելու վրա ժամանակ ու ռեսուրսներ ծախսելն էլ սիզիփոսյան աշխատանք կլինի: Օրակարգում պետք է պահել կարևորագույն այն հարցերն ու խնդիրները, որ իրապես օրախնդիր են:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ