Ասենք, Հայ ազգային կոնգրեսից դուրս գալու Դավիթ Շահնազարյանի քայլը «Մուրադի սինդրոմ» չես անվանի: Այն, ավելի շատ, «տղամարդու իր խոսքն ասելու» նիկոլայպետրովիչյան սինդրոմ է, ընդ որում՝ «Նատալյա Սեմյոնովնայի» գալուց առաջ: Թե ով է այս դեպքում «Նատալյա Սեմյոնովնան», թողնում եմ ընթերցողի երևակայությանն ու անցնում առաջ՝ հղում անելով «Առաջին լրատվականին».
«Ընտրությունների արդյունքում Հայաստանում ամբողջովին փոխվեց քաղաքական համակարգի պատկերը: Եթե մինչև ընտրություններ Հայաստանում կար երկբևեռանի քաղաքական համակարգ, որը մի կողմից իշխանությունն էր, մյուս կողմից՝ ՀԱԿ-ը, ապա այսօր տեղի է ունեցել ընդդիմության բևեռի փոփոխություն, և այդ տեղը զբաղեցնում է արդեն «Բարգավաճ Հայաստանը», որը ինքն իրեն համարում է այլընտրանքային և բոլոր հիմքերն ունի իրեն այլընտրանքային անվանելու»:
Դե ի՞նչ, «Բարգավաճի» հետ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի սկսած «ափաշկարա» սիրախաղը, երևում է, այլ «խանդոտների» էլ է ստիպելու ապահարզան պահանջել ՀԱԿ-ից, հավաքել սեփական քաղաքական օժիտն ու վերադառնալ «հորանց տուն»՝ հիմնավորելով. «Հերիք չի ծանր բնավորություն ուներ, հետն էլ աչքը դուս էր»:
Լիլի ՄԱՐՏՈՅԱՆ