Ալիևն ասում է, որ սեպտեմբերի 11-ին Հայաստանին է ներկայացվել «խաղաղության պայմանագրի» տարբերակը։ Աշխարհի կենտրոնները պնդում են՝ շուտափույթ կնքել այն։

Տգետ, խեղճ, ամեն վայրկյան գաղթի պատրաստ, այս թշվառ վիճակին համակերպվող լինելու իրավունքը չունենք, որովհետև համակերպվելու գինը մարդկային կյանքերն են, կորուստներն ու անհայրենիք դեգերումները օտարության մեջ, իսկ պայքարի գինը՝ խաղաղությունն ու զարգացող երկիրը։

ՈՒկրաինայի նախագահի գրասենյակի ղեկավարի խորհրդական Միխայիլ Պոդոլյակի կարծիքով՝ Հայաստանը ճիշտ ուղու վրա է։

ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար Իմանղալի Տասմաղամբետովը տեղեկացրել է Ալեքսանդր Լուկաշենկոյին, որ Նոր Հայաստանի հպարտ լակոտակրատիան խնդրել է դաշնակիցներին օրակարգից հանել Հայաստանի օգնության հարցը, չնայած բոլոր դաշնակիցները սատարել են համաձայնագրի նախագիծը:

Զանգեզուրի միջանցքը հանգիստ չի տալիս թուրքերին, ադրբեջանցիներին, սակայն ավելի շատ դրանով հետաքրքրված են Արևմուտքում:

Այլևս ՍՈՒ-30 ՍՄ ռազմական ինքնաթիռները, որոնք դեռևս ծառայում են որպես բուտաֆորիա, այսուհետ միայնակ չեն լինի:

Շուտով կփակվի «խաղաղության դարաշրջանի» միֆն էլ, ինչպես փակվեց «անջատում հանուն փրկության» թեզը, և թշնամին կսկսի հյուծման ու կլանման ուղիղ և բացահայտ քաղաքականությունը։

Քարտեզներ է, որ սփռում ենք համացանցով մեկ: Ի՞նչ խոսք, դրանք առարկայական ապացույցներ են մեր երկրի իրական սահմանների: Դա գիտենք և՛ մենք, և՛ աշխարհը, և՛ թուրքն այդ աշխարհում:

Ինչո՞ւ ժողվարչապետ փաշինյանը հանկարծ հիշեց Ալմաթիի հռչակագրի մասին և սկսեց համոզել, որ հենց դա է պետք առաջ տանել, իբր, ՀՀ շահերից բխող փաստաթուղթ է, այն դեպքում, երբ այդ հռչակագիրը երբեք չի հիշատակվել հայ-ադրբեջանական բանակցային պրոցեսում 1992-ից ի վեր: Պարզ է, որ դա Հայաստանին ձեռնտու քայլ չէր, հակառակ դեպքում փաշինյան նիկոլը չէր գնա դրան: Բայց ինչու՞ հենց Ալմաթին վերակենդանացրեց ժողվարչապետը Հայաստանի կործանման շարունակության համար:

Նոյեմբերի 16-ի Աստվածաշնչյան ընթերցվածքի տողերից են՝ «Նա, ով աղքատ է, քաղցած առյուծի և ծարաված գայլի պես դաժան կլինի թշվառ ժողովրդի նկատմամբ: Խոհեմությունից զուրկ թագավորը մեծ անիրավություն անող է» (Առակաց 28:15-16):