Մեծ եղեռնին անդրադառնալիս՝ մենք նշում ենք միայն միլիոն ու կես անմեղ զոհերին և գրեթե չենք շեշտում հայրենիքի մեծագույն մասը կորցնելու փաստը: Հայկական ցեղասպանության և հրեական ցեղասպանության միջև հիմնական տարբերությունը հենց այն է, որ նրանք ցեղասպանության արդյունքում հայրենիքի տեր դարձան, իսկ մենք՝ հակառակը:

Վաղինակը լուռ նստած էր Հեռվաշենի իր տան դարպասների մոտ: Նա այլևս չէր թաքնվում հարևաններից իր հնամաշ շորերի պատճառով, ինչպես առաջ, նրանց տեսնելուց աչքերը չէր փախցնում: 2018-ից Վաղինակի համար նոր կյանք էր սկսվել, երբ նա իրեն սկսեց հպարտ ու արժանապատիվ զգալ:

Տանից դուրս գալը վերջերս անսովոր մի բան է դարձել, և ամեն անգամ զարմանքով ու հիացմունքով եմ շուրջս նայում, նկատում աննշանն անգամ: Ահա այսօր էլ, դեպքերի անհրաժեշտ բերումով, այցելել էի պետական մի հիմնարկ, որտեղ ձանձրույթը ծորում էր՝ հերթի կանգնած մարդկանց ուսումնասիրելու ակամա պարտադրանքով:

Մեր վերածնունդը, ապրելն ու գոյատևելը ռուսական կայսրության զարգացման պարադիգմի շրջանակներում պայմանավորված են եղել նրանով, որ ռուսները մեզ դիտել են որպես աշխարհաքաղաքական և տնտեսական միջոց՝ մեր տարածաշրջանում իրենց խնդիրները լուծելու և գլոբալ նվաճողական նպատակներին հասնելու համար։

Պատկերացնու՞մ եք, թե որքան մեծ ենք եղել, որ արդեն երեք տարի է հանձնում են, ու դեռ հանձնելու բան կա:

Սենսացիաները յուրաքանչյուր հասարակության հետաքրքրության հիմնական առարկան են, և մարդիկ աշխարհի բոլոր երկրներում սիրում են «թամաշա» անել, նույնիսկ, եթե դա իրենց հայրենիքի կործանման տեսարանն է։

Հուսալքության չափ՝ բոլորին հուզում է, թե ու՞ր կորավ 92-ի քաջակորով հայը. ցնդե՞ց, վերացա՞վ աշխարհի երեսից:

Վարչապետ կոչեցյալը հրապարակել է, այսպես կոչված, Ակադեմիական քաղաքի նախագիծը։ Այս կիսագրագետ արարածը, որ ատում է գիտությունն ու արվեստը, իր խոսքերով՝ «էլիտային», հանկարծ բարբաջում է, թե Հայաստանի ապագան գիտությունը, կրթությունն ու տեխնոլոգիաներն են, տպավորություն ստեղծելու համար, չտեսի պես օգտագործելով «կլաստեր» օտար բառը։ Փորձենք բացել նրա խոսքերի փակագծերը։

Մենք մեր հոգեբարոյական «կարմիր գծերի» հետ կապված ու մեր կյանքը թունավորող հսկայական պրոբլեմ ունենք։

Մայրաքաղաքում ամեն քայլափոխի կարելի է մուրացիկների հանդիպել։ Ասեմ, որ միշտ գրպանումս մանրադրամ եմ պահում խեղճուկրակ տեսքով տատիկներին ու պապիկներին տալու համար։ Հաճախ եմ տհաճ խոսակցություններ ունենում առողջ տեսքով ու մինչև երկու մետր հասակով առողջ տղամարդկանց հետ, ովքեր կենտրոնական փողոցներում կտրում են ճանապարհդ, անհարկի միջամտում են խոսակցություններին, ներխուժում են սրճարանի տարածք, որտեղ ընտանիքիդ անդամների հետ որոշել ես ժամանակ անցկացնել, ու ամեն ինչ տակնուվրա են անում, ստեղծում տհաճ իրավիճակ։