«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը կի­նո­գետ, ար­վես­տա­գի­տու­թյան թեկ­նա­ծու, ար­ձա­կա­գիր ՍԻՐԱ­ՆՈՒՅՇ ԳԱԼՍ­ՏՅԱՆՆ է: Մեր օ­րե­րի տագ­նա­պա­լի ան­ցու­դար­ձը շա­տե­րիս է ստի­պել դուրս գալ մաս­նա­գի­տա­կան դաշ­տից և հա­յաց­քը սևե­ռել հա­մա­մարդ­կա­յին խն­դիր­նե­րի վրա, ո­րոնց վե­րա­բե­րյալ բազ­մա­շերտ և հա­կա­սա­կան լրա­հոսն ու մեկ­նա­բա­նու­թյուն­նե­րը, իս­կա­պես, մտա­հո­գու­թյան լուրջ հիմ­քեր են տա­լիս:

Նոր կո­րո­նա­վի­րու­սով և դրա հա­րու­ցած ար­տա­կարգ հան­գա­մանք­նե­րով պայ­մա­նա­վոր­ված՝ ԿԳՄՍ նա­խա­րա­րու­թյան են­թա­կա­յու­թյամբ գոր­ծող 12 գրա­դա­րան­նե­րը սո­ցիա­լա­կան ցան­ցե­րի («Ֆեյս­բուք», «Ինս­տագ­րամ», «Թվի­թեր», «Տե­լեգ­րամ») մի­ջո­ցով մար­տի 16-ից շուր­ջօ­րյա կապ են պահ­պա­նում ըն­թեր­ցող­նե­րի հետ:

Օ­րերս տե­ղի ու­նե­ցավ Մի­քա­յել Նալ­բան­դյա­նի գրա­վոր ժա­ռան­գու­թյան թվայ­նաց­ման և առ­ցանց հրա­պա­րակ­ման առ­ցանց շնոր­հան­դե­սը։ Նա­խա­գիծն ի­րա­կա­նաց­նում է Հա­յաս­տա­նի ա­մե­րի­կյան հա­մալ­սա­րա­նի «Հայ մա­տե­նագ­րու­թյան թվան­շա­նա­յին գրա­դա­րա­նը»՝ ԿԳՄՍ նա­խա­րա­րու­թյան մշա­կու­թա­յին դրա­մաշ­նոր­հա­յին մր­ցույ­թի «Գրա­կա­նու­թյան հան­րահռ­չակ­մանն ուղղ­ված նա­խագ­ծեր և մի­ջո­ցա­ռում­ներ» ան­վա­նա­կար­գով։ Զրույ­ցի ենք հրա­վի­րել նա­խա­րա­րու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ ՏԱ­ԹԵ­ՎԻԿ ՍՈՒ­ՔԻԱ­ՍՅԱ­ՆԻՆ և նա­խա­ձեռ­նու­թյան հե­ղի­նակ ՄԵ­ՐՈՒ­ԺԱՆ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏՅԱ­ՆԻՆ։ Անդ­րա­դար­ձել ենք նաև հա­յա­գի­տա­կան նյու­թե­րի թվայ­նաց­ման գոր­ծըն­թաց­նե­րին առ­հա­սա­րակ։

Եվ հենց ազն­վու­թյան պա­կա­սը, քա­նի դեռ այն առ­կա է, հան­դի­սա­նա­լու, լի­նե­լու և մնա­լու է մեր հա­մազ­գա­յին խն­դիր­նե­րի լուծ­ման ճա­նա­պար­հին ա­ռա­ջին և հիմ­նա­կան խո­չըն­դո­տը:

Ռե­ժի­սոր ՆՎԵՐ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱ­ՆԻ հետ զրու­ցել ենք նրա «Հա­վեր­ժա­կան շար­ժում» (2020 թ.) ֆիլ­մի մա­սին։ Հա­մա­վա­րա­կի պատ­ճա­ռով նոր ֆիլ­մեր գրե­թե չեն ստեղծ­վում, ստեղծ­ված­ներն էլ փա­կու­ղու մեջ են։ Հու­սանք՝ ժա­մա­նա­կա­վոր։ Նվեր Հով­հան­նի­սյա­նը հե­ղի­նակ է մոտ մեկ տաս­նյակ ֆիլ­մե­րի, նրա նա­խորդ՝ «Ան­տա­ռա­պահ» (2018 թ.) ֆիլ­մը մաս­նակ­ցել էր փա­ռա­տո­նե­րի Հա­յաս­տա­նում և ար­տերկ­րում, ար­ժա­նա­ցել մի շարք մր­ցա­նակ­նե­րի։ «Ան­տա­ռա­պա­հը» ռե­ժի­սո­րի դիպ­լո­մա­յին աշ­խա­տանքն էր։

Հա­մազ­գա­յին թատ­րո­նի դե­րա­սան ԿԱ­ՐԵՆ ԽԱՉԱՏՐՅԱ­ՆԻ հետ զրու­ցել ենք նրա ծնն­դյան նա­խօ­րեին։ Մեր ա­ռա­ջին հար­ցը ան­ցած տա­րի­նե­րին էր վե­րա­բե­րում։ Անդ­րա­դար­ձել ենք նաև դե­րա­սա­նի բե­մա­կան գոր­ծու­նեու­թյա­նը, հա­մընդ­հա­նուր խն­դիր­նե­րին՝ մարդ­կու­թյա­նը սպառ­նա­ցող վտանգ­ներ, այս հա­մա­տեքս­տում՝ մշա­կույ­թի, հատ­կա­պես թատ­րո­նի դերն ու նշա­նա­կու­թյու­նը։

Ա­ռա­ջարկ­վող հրա­պա­րա­կու­մը իմ՝ 2009-ին կա­յա­ցած հա­ղոր­դու­մից է։ Այն նվիր­ված է գրող, ման­կա­վարժ ՄԿՐ­ՏԻՉ ԽԵ­ՐԱ­ՆՅԱ­ՆԻՆ, ո­րին մաս­նակ­ցե­ցին գրո­ղի որ­դին՝ ՀԵՆ­ՐԻԿ ԽԵ­ՐԱ­ՆՅԱ­ՆԸ, հար­սը՝ ԱԳ­ՆԵՍ ԽԵՐԱ­ՆՅԱ­ՆԸ և թո­ռը՝ Ե­ՂԻ­ՇԵ ԽԵՐԱ­ՆՅԱ­ՆԸ։

«Դիա­լոգ» ՀԿ-ի նա­խա­գահ ԱԼ­ՄԱՍՏ ՄՈՒ­ՐԱ­ԴՅԱ­ՆԻ հետ զրու­ցում ենք «Հայ ե­կե­ղե­ցու պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կան դպ­րո­ցա­կան ծրագ­րից հա­նե­լու թե­մա­յի‚ դրա հնա­րա­վոր հետևանք­նե­րի և այլ հար­ցե­րի շուրջ։

1970 թվա­կան, Փա­րիզ։ «ՈՒ­րար­տուից մինչև մեր օ­րե­րը» ցու­ցա­հան­դեսն այդ­պես էլ մնաց ան­նա­խա­դեպ իր նշա­նա­կու­թյամբ և թա­փով։ Աշ­խարհն ան­մի­ջա­կա­նո­րեն ա­ռե­րես­վեց հայ ազ­գա­յին բազ­մա­դա­րյա մշա­կույ­թին և ար­վես­տին։ Ցու­ցա­հան­դե­սի բա­ցու­մից մի քա­նի օր անց հայ­կա­կան պատ­վի­րա­կու­թյա­նը հյու­րըն­կա­լում է ֆրան­սիա­կան օ­ֆոր­տի նշա­նա­վոր վար­պետ Էդ­գար Շա­հի­նի որ­դի Պիեռ Շա­հի­նը։