Առաջարկում ենք կարդալ «Ռոսլին» արվեստի հանդեսի հերթական համարը։

Նիկոսիա, Կիպրոս: Օգոստոս ամսուան կիրակի օրերէն մէկն էր: Եղանակը` շատ տաք… Կիպրոսի մէջ ամրան տօթէն փախչելու համար անհրաժեշտ է կա՛մ ծով ուղղուիլ, կա՛մ ալ` գիւղական շրջանները, որպէսզի զովանաս: Կիպրոսի գիւղերը նոյնքան գեղեցիկ են, որքան` ծովեզերեայ շրջանները: Եթէ այս երկու կարելիութիւններէն մէկուն չընդառաջես, երեւի այդ պարագային պէտք է մտածել այլ ելքի մը մասին: Արտան` կողակիցս, եւ ես այդ կիրակի օրը ընտրեցինք սրճարան մը, ինչպէս վարժ ենք կոչել` «Քոֆի շափ» մը, որ լաւապէս զովացուած կ՛ըլլայ:

Անտարբերություն, իզուր ես մեջքով իմ կողմը շրջվել, ես քեզ չեմ էլ նկատում...

Լա՞վ ապրեցի, թե՞ վատ, կարևոր չէ արդեն, բայց չապրեցի վհատ. դրան ապրել կասե՞ն...

Ես հայրենիք ունեմ, դուք՝ տուն՝ ջրահոսքի վրա, ընդերքները՝ խարխուլ...

«Ռոսլին» արվեստի հանդեսի» այս տարվա 2-րդ համարի գինեձոնն էլ արեցինք։ Եվ դարձյալ «Պանդոկ Երևանում», և դարձյալ արվեստագետների ու արվեստաբանների, հրապարակագիրների, ամսագրի պատվավոր հյուր, կոմպոզիտորների միության նախագահ Արամ Սաթյանի, հանդեսի հովանավոր տեր և տիկին Մովսիսյաններից ընտանիքի գլխավոր Գրիգորի, ամսագրի դիզայներության վրա հմտացող, բարձրագույն կրթություն ստանալու նպատակով օրերս Լոնդոն մեկնող Սերգեյ Մովսիսյանի մասնակցությամբ, ով տրամադրած լուսանկարների հեղինակն է։

Ժասիկն Աստծուց շատ է ինձ ներել, թեև ես երբեք չարություն չեմ արել։ Իմ ապրած կյանքում, կենցաղում և բնության մեջ սիրո իմ չափանիշը հայրենիքն ու երեխաներն են եղել...

Ձայնը, որ առավոտից հավաքել բոլորին և, բռունցքի նման համախումբ, հարվածի հզոր զենքի էր վերածել, երեկոյան հոգնեց ու հեռացավ:

Մի շուն էնքան հաչաց, որ մի աշուն եկավ։ Մի շուն էնքան հաչաց, թե` միայնակ եմ, արի՛։

Թավշե դիմակով դահիճը անդեմ իբր օրերիդ մշուշն է վանում, այնինչ ամենուր դահլիճ է ու բեմ, ուր քո արյունն է դեռ շատրվանվում...