«Ինչի՞ պիտի մենք հարկ տանք, խոպանչին էդ ասֆալտը մաշի»: «Ինչի՞ պիտի ղարաբաղցիները գան Երևանում ուզենան ապրեն, իսկ աղետի գոտում հլը դոմիկներում մարդիկ կա»: «Սփյուռքահայերի ձենը տաք տեղից ա գալիս, իրանք «վափշե» իրավունք չունեն խոսան, մի օր թող գան մեր քաշածը ապրեն, էսի իրանց համար գերեզմանոց չի»,- և այլն, և այլն, և այլն:

Ահա հագել է կոստյումը, նստել է տեսախցիկի առաջ և, ճարտար լեզուն բանեցնելով, ածականներով հագեցած նախադասություններ է ասում։ Հատուկ ընտրում է այնպիսի ածականներ, որոնք ականջ շոյեն կամ դրոշմվեն լսողի ուղեղի մեջ։ Հիմա շատ տարածված է օգտագործել ածականներ, որոնք փողոցային խուլիգանական բառապաշար էին ընդամենը տարիներ առաջ։ Եվ ամենակարևորն այդ ամենն այնպիսի կեցվածքով է ասում, որ հնարավորինս վստահություն ներշնչի։

Չէ, խուճապ չեմ տարածում, ոչ էլ չարագույժ ագռավի դեր եմ ուզում տանել, ուղղակի ուղիղ երկու տարի առաջ էս օրերին սկսվեց ուկրաինական կոշմարը:

Խոսքս ուզում եմ սկսել Կոմիտասի խոսքերով. «Սիրտս փլած է»:

1920 թ. սկզբին, օգտվելով ‎ֆրանսիացիների անտարբերությունից, քեմալականները հարձակման անցան Կիլիկիայի ուղղությամբ` դեպի Մարաշ:

Պատկերացնում ե՞ք, որ հանկարծ Լևոն Տեր Պետրոսյանը, Ռոբերտ Քոչարյանը կամ Սերժ Սարգսյանը իրենց ժամանակնեում վեր կենային ու հայտարարեին, թե արտագնա աշխատանքի մեկնողները պետք ա հարկ տան, թե չէ իրենք իրավունք չեն ունենա անցնել օդանավակայանի ճամփով...

Մարդկությունը բաժանվում է երկու մասի՝ նրանք, ովքեր հավատում են հոգու անմահությանը, ու նրանք, ովքեր չեն հավատում։ ՈՒ պարադոքսն էն է, որ չհավատացողներն ավելի անմահ են, քան հավատացողները։

Մարդը գնացել է՝ հայրենիքից հեռացել է: Չէ, քաղաքական պատճառ չի ունեցել՝ ոչ ապստամբների ջոկատներ է առաջնորդել, ոչ էլ հալածվել է ըմբոստ ելույթների համար, տնտեսական պատճառ էլ չի ունեցել՝ սոված չի եղել, վատ չի ապրել: Բայց պատճառ, հաստատ, ունեցել է՝ լուրջ անձնական պատճառ. առանց լուրջ պատճառի ո՞վ կթողնի իր տունուտեղը, հարազատներին, մանկության դրախտը ու կգնա օտարություն:

Լեզուն արյան բաղադրությունն է, երկրի ու մարդու երակներով հոսող ավիշը, որից սնվում են մարմինն ու ոգին: Լեզուն դիմագիծդ է, մատնահետքդ ու քո ծննդյան վկայականը...

Որքան ավելի բուժիչ է բուժաշխատողի բարի խոսքը, քան տասնյակ չոր ու մասնագիտական տերմինները՝ արտաբերված նորագույն բժիշկների նույնքան անողոք, դանակի պես կտրող շուրթերից: Հապա՝ վարչարարական, վախենալու վանող կեցվածքով երիտասարդ բուժքույրերն ու բժիշկները, դեղագործները՝.գեղեցիկ, անթերի, անհաղո՛րդ, խոժոռ դեմքներին՝ հիասթափության ու սառնության, հոգնածության հավերժական կնիքով, իսկ դու՝ պատերից անդին մի մժղուկ, մանրիկ ու ձանձրալի, որոնց «թանկ» ժամանակը այնքա՜ն «ավելորդ» խլում ես...