Հրե ձիուկի վզին փաթաթված, Սլանում էր նա երկնքով լազուր։ Փոքրիկ աղջիկ էր, ոսկե ծամերով, Մի բուռ սրտիկ… ու ինքն էլ չգիտեր Թե ուսկից եկել և ու՞ր է գնում։

Ժամանակն հրթիռ է արձակված, վայրկյանիդ տերն անգամ ինքդ չես․ այսքա՜ն էլ անհասցե ապագա՞, այսքա՜ն էլ հորինված հարալե՞զ...

Կոտայքի մարզի բնակավայրերից շատերը վաղնջական ժամանակներից սկսած կարևոր դեր են ունեցել Հայոց պատմության քառուղիներում: Դրանց շարքում իր ուրույն տեղն ունի Արզական-Արտավազդականը: Այն գտնվում է Ծաղկունյաց լեռնաշղթայի ստորոտին, Հրազդանի աջակողմյան վտակ Դալար գետի ափին, մի գեղատեսիլ ձորահովտում: Մատենագրության մեջ հայտնի է տարբեր անուններով` Արտավազդական, Արզաքան, Արզաքենդ, Արտազական, Արտավազդա ապարանք և այլն: Ամենայն հավանականությամբ` գյուղի բուն անվանումը եղել է Արտավազդական, որը հետագայում հնչյունափոխվելով դարձել է Արզական:

Այս աշունն եկավ ու փշրեց կյանքիս Ինքնախաբկանքի ոսկեօղ շղթան, Օձապարանը հագցրեց վզիս Եվ պինդ սեղմում է որպես վերջաբան։

Թեպետ տեսողությունս լուրջ մտահոգություն է պատճառում, մինչ այսօր էլ սիրում եմ վերաթերթել այն գրքերը, որոնք ժամանակին ինչ-որ բան տվել են ինձ, օգնել ինձ վերհանելու այս կամ այն հիմնահարցը:

Ինչ-որ բան նեխել է Դանեմարքում, միլորդ. մեր դերը խաղանք խելագար, գուցե դա է փրկությունը մեր:

Նախորդ գրառման մեջ ասվեց պետականաշինությունից բացի մյուս ոլորտներում մեր զգալի պոտենցիալի և քաղաքակրթական պիտանիության մասին։

Ի՞նչ չար հեքիաթ է սա, որ հոգիս կդաղի, ո՞ր արարն է, ասա՛, թատրոն կոչվող խաղի...

Հայոց պատմության 7-րդ դասարանի դասագրքի մասին պետք է նշեմ, որ գրված է փնթի, ոչ գիտական, տուրք է տրված թուրք-ադրբեջանական հակագիտական թեզերին, զարմանալիորեն ԿԳՄՍՆ հրատարակել է խավարամիտ, տգետ և կեղծ տեսակետներ պարունակող, ոչ հայոց պատմության մասնագետի կողմից գրված դասագիրք։

Ցեղասպանության տարիներին հայ որբերի նկատմամբ թուրքական որբանոցներում գործել է պատժամիջոցների ու բռնությունների մի ամբողջ ցանկ: Սա ևս մեկ անգամ փաստում է, որ կրոնափոխությունն ու անվանափոխությունն իրականացվել են բռնի միջոցներով: Որբանոց մտնելու առաջին պարտադիր պայմանն անվանափոխությունն էր: Իրենց հուշագրություններում դրա մասին են հիշատակում գրեթե բոլոր որբերը: