Սաղմոս 4

Ավերված ու սուրբ…

իմ անքնության մենամոլ պահին՝

նորից պարտասուն, խորաններիդ մոտ իջնում եմ ծնկի.

չգտնելով նոր, առավել զտված կամ խրթին լեզու,

Քեզ խոնարհվում եմ զուլալ ստվերով

մռայլ խցերում ծնկներին ապրած մեր նախնիների:

Քեզ հետ խոսում եմ

մեղավորներին պարտադիր լեզվով.

նախապես ներիր ծորուն մեղքերս,

որոնց քրտինքը նոր պետք է այրի հյուսվածքը մաշկիս,

ու` մեղկությունս,

որ քեզ հիշում եմ իմ դժվար պահին:

Հայհոյող ձայն եմ ցավն ընդունելիս, և աղոթքս է սուտ:

Խռոված եմ, տեր,

հոգիս ճմռթած թղթե ծաղիկ է.

մեջքով եմ կանգնել ապակուց ծարքված գալիք օրերիս:

ՈՒ Քեզ եմ կանչում,

ինձ հետ եղիր, Տեր, իմ դժվար պահին:

Ինչու՞ տվեցիր շարունակվելու նախնական ընթացք.

անկարող ձեռք եմ Բանական լույսիդ արդար սեղանին.

դժվար է գոյս ու ծանր է նստում անապակ խղճիդ:

Ինձ մի՛ լքիր, Հայր,

ճակատիս գրված այս մենակ պահին:

Քո սահուն ծովից չունեմ իրավունք մի կաթիլ ջրի.

ընդունիր, Տե՛ ր իմ, զոհաբերության պատրաստ արյունս,

իբրև համ Լույսը աղի պես ցանիր տառապանքիս մեջ:

Նորի՛ց չափիր, Տեր.

արդեն քառորդ դար ես և աշխարհը

մեկմեկու սիրել չենք կարողանում:

Հուսիկ ԱՐԱ

Մեկնաբանություններ