Երեկ և այսօր կոչ-ուղերձները շատ տպավորիչ էին` «այլևս երբեք»-ից մինչև «հատուցում և պահանջատիրություն»:
Ցնցող ուղերձներ էին, բայց մտովի ուզեցի հիշել թե ի՞նչ ենք անում այդ ուղերձները կապիտալիզացնելու համար:
Անում էինք և անում ենք նույնը, ինչ 108 տարի առաջ։ Ոչինչ չի՛ փոխվել, ամեն ինչ իր նույն տրամաբանության մեջ է։
-«Ինչպե՞ս ազգային ջոջերը չկարողացան կանխարգելել Հայոց ցեղասպանությունը»,- միշտ այս հարցն էր մտքիս՝ դեռ դպրոցական տարիներից։
Հիմա պատասխանն ունեմ. «Հենց այսպես, հենց այսօրվա նման` կոչերով, իրար հայհոյելով, իրար սպանելով, աթոռ պահելով ու աթոռ ստանալու մոլուցքով»:
Ոչինչ չի՛ փոխվել:
Արա Պողոսյան