ՎԵՐԱԴԱՍԱՎՈՐՈՒՄՆԵՐ. «ԱԶԱՏ ԴԵՄՈԿՐԱՏՆԵՐ»

Քաղաքական դաշտի ոչ պակաս ինտրիգներից է` կկարողանա՞ն համակցվել ԱԴԿ-ն և «Ժառանգությունը»: Որպեսզի միմյանցից բռնված` մի կերպ «սահեն» ապագա պառլամենտ: Այնտեղից էլ Րաֆֆի Հ-ով` դեպ նախագահական ընտրություններ:
Դիտարկենք:
«СВОБОДУ ПОПУГАЯМ!»
Որքան էլ ժխտվի փաստը, որ այս երկու ուժերի հետևից երևում են ամերիկյան «մայրիկների և հայրիկների», կարճ` միստր և միսս Սեմերի ականջները, ապարդյուն է:
«Ազատ դեմոկրատները» պրոյեկտ էր, որը ձեռնտու էր թե՛ ներքին, թե՛ արտաքին «լսարաններին»: «Երեքուստեք»: Ընդ որում, բոլոր կողմերն էլ գոհ-ուրախ, չաղ-բախտավոր են: Գոնե այս պահին: Այնուհանդերձ, ապագայի «մոմենտով» կան բազում հարցականներ:
Սկսենք գաղափարականից:
Չնայած այն հանգամանքին, որ հայաստանյան իրականությունում նոնսենս է գաղափարից խոսելը, այնուհանդերձ, ասել, որ այս երկու ուժերը լիբերալ կրումների են, մասամբ վրիպած կլինենք: Եթե անգամ այդ լիբերալիզմին հագցնենք ազգային երանգներ:
Չնայած այս առումով ԱԴԿ-ն ավելի մոնոլիտ է, քան «Ժառանգությունը»: Սակայն ԱԴԿ-ն էլ իր հերթին չունի ընդգծված գաղափարական լիդեր, որովհետև թե՛ Արոն (Զուրաբյան), թե՛ Քոքոբը (Խաչատուր Քոքոբելյանը), որոնք, ճիշտ է, ԱՄՆ-ի և NDI-ի հետ մշտապես ունեցել են խոր աղերսներ (շատ վաղուց ԱՄՆ-ը դարձրել են ջրի ճամփա, նրանց ընտանիքի անդամները վաղուց ԱՄՆ-ի քաղաքացիություն ունեն, ինչ վերաբերում է Ալիկ Արզումանյանին, ապա էստեղ նրա հանգամանքը նույնպես տարբեր է, որովհետև տիկին Մելիսան ԱՄՆ-ի քաղաքացի է, և եթե անկեղծ, ապա էստեղ մասամբ հակառակ գործընթացն է տեղի ունեցել. վերջինս ահագին հայացած ամերիկուհի է), մի խոսքով` ՀՀՇ-ից պոկված, Վանոյի զինակիցներ Արոն ու Քոքոբը շատ ավելի գործարար տղերք են, քան զտարյուն քաղաքական գործիչներ ու գաղափարականներ, որոնք ընդդիմության դաշտը, իմա` ՀԱԿ-ը, վերաձևելու գործում «անուրանալի» ավանդ ունեցան:
Որպես պրոյեկտ, այս կուսակցության առջև դրված խնդիրներ էին.
ա) մեկընդմիշտ դեպ ռուսական դաշտ տեղափոխված ՀՀՇ-ՀԱԿ-ին և նրա լիդեր Տեր-Պետրոսյանին նույնքան մեկընդմիշտ հասկացնել` որտեղ են ձմեռում արևմտյան խեցգետինները, և որ իրենց արևմտյան քարտ-բլանշ այլևս չի տրվելու:
«Ազատ դեմոկրատների» ողջ «հմայքն» այն էր (չմոռանանք, թե որքան չներում կար տիկին Սեմուհու` Յովանովիչի WikiLeaks-յան բարձրաձայնումներում` առ Տեր-Պետրոսյան, չնայած նույն ՀԱԿ-ի խորքերից վերջերս մեզ հետ ունեցած զրույցում պնդում կար, որ Յովանովիչն ու Լևոնը վերջին շրջանում շատ էին «մերձեցած զմիմյանս», այն է` բարելավվել էին նրանց հարաբերությունները), որ թիրախն անվրեպ էր ընտրված. ՀԱԿ-ի ու նրա լիդերի «դատաստանն» սկսվեց սեփական տնից. պառակտվեց հենց ՀՀՇ-ն, ինչն ուղղակի Տեր-Պետրոսյանի կազմաքանդումն էր, նրա միֆի ու «քրմության» բավականին լուրջ տապալումը:
«Հոգեխանգարմունքային» լեզվով հասկացվեց` եթե նրանից կարողանում են «վերցնել» իր տղաներին, լավ, որպեսզի ոչ մեկը չնեղանա, կուլտուրական ձևակերպենք. եթե նրանից հեռանում են իր ՀՀՇ-ական «соратник»-ները, իր նախընտրական շտաբի պետը` երկու անգամ նստած քաղբանտարկյալը, և եթե Վանոն (Վանոն որտե՞ղ է, Արևմուտքո՞ւմ) չի կանխում տղերքի «go home»-ը, ՀԱԿ-ում հավաքված, գնալու տեղ չունեցող մյուս ուժե՞րն ինչ կանեն, եթե սիգնալ տրվի: Չէ՞ որ այդ «հեռացմամբ» վերջիններս ստանում են հզոր-սիմվոլիկ ազդակ (այսօր արդեն տեղեկություն ունենք, որ ՀԱԿ-ում շատ նեղացածներ կան, որոնք դեռ համբերում են և առաջին իսկ առիթի դեպքում դեպ ԱԴԿ են գնալու` դրախտային սպասումներով)։
Ընդ որում, եթե այնպես ստացվի, որ ՀԱԿ-ը որոշ անկանոն շարժումներ անի (որոնք պարոն Գլոբին դուր չգան), հաջորդ գնացողը, ըստ չար լեզուների, լինելու է «Հանրապետություն» կուսակցությունը:
Ինչը երկրորդ թիրախային հարվածը կլինի ՀԱԿ-ին, որովհետև «Հանրապետությունը», ՀՀՇ-ից հետո, երկրորդ «սեփական տունն» է` ոչ թե Վանոյից, այլ Վազգենից մնացած:
Ի դեպ, որքան տեղյակ ենք, պարոն սեմերն ու սեմուհիները Արամ Զ. Սարգսյանին կանչել էին պետդեպ: «Մասլահաթի»:
բ) ԱՄՆ-ը փորձեց այդ բազիս-պրոյեկտի վրա ստեղծել, այսպես ասած, զտարյուն արևմտյան ուժ: Որպեսզի այնտեղ հավաքի-բուրգ սարքի մնացածներին, առաջին հերթին յուր «Ժառանգության» համար, որն այդպես էլ «մարդ չդառավ» (այս մասին` ներքևում):
գ) Հասկանալի է, Արևմուտքի համար այս պահին և սրանից առաջ հետաքրքիր «նապարնիկ» է եղել և մնում Սերժ Սարգսյանը` յուր նույնքան խայտաբղետ ՀՀԿ-ով: Սերժ Սարգսյանը կարողանում է հավասարակշռություն պահել Ռուսաստանի և Արևմուտքի միջև` հավեսով մանևրելով երկուսի արանքում էլ ու չնեղացնելով ոչ մեկին։ Չնայած հիմա, երբ Մեդվեդևը սառը պատերազմ «քոքելու» հայտարարություն արեց, էդ գործը դժվարացավ:
Սակայն կարծում ենք, որ Մեդվեդևի այդ հայտարարությունն առաջին հերթին նախընտրական էր` ձայներ հավաքելու PR ակցիայի «տեսքով»: Որովհետև «Единая Россия»-ի գործերը բանի նման չեն, և նման «հուժկու»` «բաց դուռ թողնելու», զենքերն ու ռումբերը իսկանդերաբար մարտական վիճակի բերելու, ուժեղ, ջղային, համարյա «կինոյի տղա» Մեդվեդևի, է՛լ ավելի ուժեղ, «боевик», բայց սուլեցված-տղա Պուտինի այդ քայլն ուղղակի կհիացնի ամեն ինչից հոգնած, բոլորից զզված, ծանր վիճակում հայտնված ռուսաստանցուն, որն իր գիտակցական կյանքն անցկացրել է միստր Սեմի նկատմամբ ենթագիտակցական «неприязнь»-ով, և հիմա հաստատ կունդալինի բարձրացում կունենա ու կընտրի, հասկացաք` ում:
Մեդվեդևա-պուտինյան այս «պատերազմական»` սառը հայտարարությամբ (կենտրոնանում ենք հայտարարության վրա, որովհետև այն անմիջական առնչություն է ունենալու հետխորհրդային երկրների և հատկապես Հայաստանի, հետևաբար` արևմտյան համարում ունեցող քաղաքական ուժերի վրա) Ռուսաստանն ասում է Արևմուտքին` Սիրիան ու Իրանը «կտան» բացառապես «ՊՐՕ»-ների և ո՛չ Պուտինի նախագահ դառնալու դիմաց:
Այսպիսով, ԱԴԿ-ի ստեղծումը նաև ուրույն փրկօղակ էր Հայաստանի օրվա ղեկավար Սերժ Սարգսյանին` մի շարք առումներով (թող ԱԴԿ-ում այս մտքի առնչությամբ անհանգիստ շարժումներ չանեն. նրանց մի մասը լավ էլ ժամանակին օգնել է Ռ. Քոչարյանին, հետո էլ նրա օրոք ղեկավար աշխատանքների եղել, այնպես որ, եթե կարելի է «ղեկավարվել» Ռ. Քոչարյանից, ապա Սերժ Սարգսյանի հետ կարելի ու կարելի է համագործակցել), որպեսզի հարկավոր մտքերն ու քայլերը, որոնք իշխանությունը չի կարողանա ասել ու անել, վերջիններս ասեն ու անեն:
Հա, բա էս հայրենիքում, կամ դիցուք ապագա պառլամենտում (եթե կարծենք, որ ԱԴԿ-ն ու «Ժառանգությունը» դառնալու են 12-ի կինդեր սյուրպրիզը, ինչպես ժամանակին ՄԱԿ-ը. ոչ թե Պան Գի Մունի, այլ Գուգոյի) մեկը չլինի՞, որ դեմ դուրս գա ռուսական ռազմաբազաներին, ասի` «հանեք, տարեք, ես դրանց…» (դե` էլի), կամ չասի` էդ ինչ մեռել եք հոգեդարձ անում` ի դեմս ԵվրԱզԷՍ-ի. ինչքան ՀԱՊԿ-ն ու ԱՊՀ-ն «աշխատող» կառույցներ եղան, մի էդքան էլ էդ մեռած կառույցը կաշխատի և այդպես շարունակ:
Իսկ լյուստրացիայի օրենքն ընդհանրապես «прелесть» է: Հենց միայն այն պատճառով, որ ասում ենք` լյուստրացիա` «подразумеваем КГБ» յուր բոլոր հմայքներով ու թշվառությամբ հանդերձ` մնացած երկրների գործակալներին մի տեսակ չնկատելով (այս մասին` «Ժառանգության» գլխում):
«КЕША! ТЫ ОПЯТЬ СВОЕ?»
Արևմտյանի ու լիբերալի համարում ունեցող այս երկու կուսակցություններն ունեն մեկ այլ խոր ընդհանրություն ևս: Նրանք երկուսն էլ յուրօրինակ միքս են: Այո, թե՛ վեկտորալ, թե՛ գործիքակազմի, թե՛ գործիչների առումով:
Նույն Ալիկ Արզումանյանը. նա սովորել և ավարտել է Ռուսաստանի` Պատրիս Լումումբայի համալսարանը (ընդ որում, նա և Արմեն Ռուստամյանը ուսանողական շատ լավ ընկերներ են, և այդ ընկերությունը ջերմորեն շարունակվում է առայսօր. այդ Ալիկն էր 2007-ին կազմակերպել երկու «դարավոր ախոյանների» «դարակազմիկ» հանդիպումը` Տեր-Պետրոսյան-ՀՅԴ` Հրանտ Մարգարյան, Արմեն Ռուստամյան, որոնք Տեր-Պետրոսյանի ժամանակ անցնում էին «Դրոյի» և «Վահան Հովհաննիսյան + 30» գործերով ու բանտերով):
Ալիկ Արզումանյանը, եթե ոչ մտերմիկ, ապա, բոլոր դեպքերում, «զինակցային» հարաբերություններ ունի ՌԴ ԱԳ նախարար «գոսպոդին» Լավրովի հետ (հա, այս Լավրովն էլ իր հերթին հայ է` Թիֆլիսա-Սաակաշվիլիա. Ալիկ Արզումանյանն ու նա միասին աշխատել են ՄԱԿ-ում, Նյու Յորքում):
Ալիկ Արզումանյանը բավականին լավ հարաբերությունների մեջ է ոչ անհայտ պարոն Չուբայսի հետ (հետո՞ ինչ, որ Չուբայսը համարվում է նույնքան ոչ անհայտ Բիլդերբերգյան ակումբի անդամ): Այնպես որ, հետաքրքիր փոխկապակցություններ են թե՛ վեկտորալ, թե՛ քաղաքական, թե՛ մարդկային առումներով:
Ալիկ Արզումանյանի վրա այսքան կենտրոնանում ենք, որովհետև նա այն քչերից է, որոնց մասին կարելի է ասել` քաղաքական գործիչ: Համ էլ, եթե այնպես ստացվի, որ «Ժառանգությունը» «կպնի» ԱԴԿ-ին, հարց է առաջանալու, չէ՞, ոնց են համատեղվելու գործիչներն այնտեղ, երբ ինքը` «Ժառանգությունը» ևս անչափ բազմաժանր ու բազմատարր է` յուր օդիոզ առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանով հանդերձ:
ՈՒ թե այնպես է ստացվում, որ այս երկու կուսակցությունները գնում-գալիս են «իրար տուն», հետն էլ, անկախ հանգամանքից, կարողանո՞ւմ են նրանք «սահել» կամ «չսահել» դեպ պառլամենտ, հասկանալի է, չէ՞, որ 2013-ին, «երեք նախագահների «թեզիստ», բայց դրանցից մեկին նամակ գրած Րաֆֆի Հովհաննիսյանը վերջապես ունենում է տասը տարվա քաղաքացիություն, հետևաբար, առաջադրվելու է որպես նախագահի թեկնածու, ինչին այսքան ժամանակ պատրաստում էր նրան ողջ հայ առաջադեմ հանրությունը` ի սփյուռս աշխարհի և ոչ միայն:
Ո՞նց է լինելու էդ ժամանակ:
(շարունակելի)
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ