Ես հիմա ինքս ինձ էլ չեմ հավատում, ուր մնաց՝ հերթական ճառասացներին:
Եթե ունեինք ազգանվեր ընդդիմություն, ինչու՞ նստեցին իրենց հարմարավետ աթոռներին, ցած չդրեցին վստահված մանդատները, երբ առիթները շատ էին։
Իրենց խոհեմ այդ վարքով չփոխեցին խորհրդարանի օդը և չմնացին երկիրի պաշտպաններ։
Որքա՞ն պիտի նիկոլը «դավաճան» խարանը ճակատին գաղտնագրեր ստորագրեր, միանձնյա ղեկավարեր երկիրը։ Մի՞թե արհեստական ատամներն այդքան հեշտորեն կարող էին փոխարինել բնականին։
Ոչ մեկն ինձ հավատ, հույս չի ներշնչում արդեն։
Ողբերգությունը հենց սա է։