ԱՄՆ-ում ավարտվել է քվեարկությունը գրեթե բոլոր նահանգներում. Դոնալդ Թրամփը իր համար երաշխավորել է 267 ձայն ընտրողների կոլեգիայում, Քամալա Հարիսը՝ 226։ Հաղթանակի համար պահանջվում է առնվազն 270 ձայն։ Թրամփը շահել է տատանվող յոթ նահանգներից երկուսում՝ Հյուսիսային Կարոլինայում և Ջորջիայում։ Նա Հարիսին գերազանցում է նաև այլ վիճելի նահանգներում, որտեղ վերջնականապես կորոշվի ընտրությունների ճակատագիրը։               
 

«Ամեն Մոցարտ ունի իր Սալիերին»

«Ամեն Մոցարտ ունի իր Սալիերին»
15.01.2013 | 01:50

Նախագահի թեկնածուների ցանկը ԿԸՀ-ն վերջապես հրապարակեց:
Ասել, որ այն էկզոտիկ է, ճիշտ չի լինի: «Ամեն քրոջը` մի ականջօղ» սկզբունքն ավելի հոգեհարազատ է այս դեպքում: Իսկ եթե կուզեք, ապա ակնհայտ է` ցուցակն այդ կառուցված է եգիպտական բուրգի կանոններով: Բուրգի գլխին անմրցակից թեկնածուն է: Գոնե այս պահին չարժե սեթևեթել` օյ, ի՜նչ եք ասում, սրանք այն ընտրություններն են, որ ընթանալու են «երկուսից վեց փուլ» տարբերակով, ինչն առաջին տեղի համար ահագնազոր թեկնածուների առատությունն է «հրամայում»:
Հետաքրքիրը բուրգի ներքևում է, ուր ամեն «օղ» «արդարաբար է բաժանված» թեկնածուների միջև: Մրցակցայինը սկսվում է հենց էդտեղից: Տարաժանր փիլիսոփայությունների կռիվներն այդ մակարդակներում միմյանց դեմ են հանել հայաստանյան հասարակական-գաղափարական գրեթե ողջ արսենալը` հավասարազոր ուժերի բաշխմամբ: Պատկերավոր ասած` այդ հորիզոնականներում «ամեն Մոցարտ ունի իր Սալիերին»:
Այսպիսով. Բագրատյանն ընդդեմ Հովհաննիսյանի մարտը կծածկի միջազգային խաղի «սպեկտրը» (ռուսականն ամբողջությամբ ծածկում է Սերժ Սարգսյանը):
Այդ երկուսին կընդհանրացնի նրանց «նախկին» լինելու նրբագեղությունը: Ընդ որում, երկուսն էլ եղել են բավականին առանցքային դեմքեր նորանկախ Հայաստանի պատմության մեջ. մեկը ՀՀ առաջին արտգործնախարարն է, մյուսը` ազատական-բարեփոխումները Հայաստանի հիմքում դրած վարչապետը: Ինչպես ասում են, նրանք միմյանց արժանի «մուզիկանտներ» են այս խաղում:
Նրանց ընդհանրացնում են նաև ազատական գաղափարները` մեկ «բայց»-ով. Րաֆֆին հընթացս վերցնելու է ազգային-ազատագրական դաշտն այս խաղում, իսկ Բագրատյանը կանաչ է պահելու տնտեսական «ֆրագմենտացիան»` զորեղ քննադատությամբ, որպեսզի «պրոյեկտիստները» վարչապետի հարցում մանևրեն Ռուսաստանի և Արևմուտքի միջև` ոչ մեկի ջրաղացին ջուր չլցնելով, որոշումը պահելով իրենց մտքում. հարկավոր պահին այդ հարցում հետ ու առաջ անելու հարցում իրենց չսահմանափակելու համար:
Բայց և այս երկուսը` Րաֆֆին ու Բագրատյանը, հին սերնդի արևմտյան խաղացողներ են, ասենք այսպես` արժեկիրներ են:
Մի խոսքով. Բագրատյան-Հովհաննիսյան տանդեմը կստեղծի միջազգային, ներքին քաղաքական ֆոնը, որով մի ձեռքով կկարևորվեն իրենք, մյուս ձեռքով այս ընտրությունները կդարձնեն ոչ միայն ցիվիլ, մրցակցային, այլև անչափ հետաքրքիր ու խաղարկային:
Իսկ թե նրանցից որ մեկը կշնորհավորի հաղթող թեկնածուին, առայժմ խնդիրը «բանակցային» փուլում է:
Գորգ դուրս եկած երկրորդ զույգը էպոսագետ-քաղաքացիական սեկտոր տանդեմն է` Վարդան Սեդրակյան-Անդրիաս (քիչ էր մնում գրեի` Էլիզբարով) Ղուկասյան:
Թույլ տվեք ասել` էլ ավելի հետաքրքիր պասաժով: Չնայած սա քաղաքական և կլոունադային պայքարի անցումն է նաև ապահովում` շատ մեծ մեկ ընդհանրությամբ. նրանց բեմելն այս ընտրություններում կարծես թե ստացվում է:
Երրորդ զույգն արդեն «բոհեմ» է` Արամ Հարությունյան-Պարույր Հայրիկյան տանդեմից բաղկացած:
Նրանց բոլորին կանդրադառնանք առաջիկայում` բոլոր տարբերակներով:
Այնքա՜ն ժամանակ ունենք:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2791

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ