Երբ տգետներն ու սանձարձակներն են պետությանդ օրենսդիր մարմինը ներկայացնում, երբ հայհոյախոսությունը դառնում է նրանց «էթիկայի» անբաժան մասը, երբ նրանք մշտապես «օրենքից դուրս» են, ես ինձ անապահով եմ զգում իմ երկրում, որտեղ պիտի շարժվել թոխմախիմհերների ընդունած օրենքներով: Մարդ, որը լրագրողի «ծնոտն է պոկում», հետն էլ ասում` «դավայ, դավայ, յալլա», ոչ միայն երկրի օրենսդիր մարմնում, այլև երկրի, պետության հետ առնչվող որևէ մարմնում տեղ չպիտի ունենա: Ի վերջո, մինչև ե՞րբ հանդուրժենք նմանների «կտրած կապերն» ու «թողած սանձերը»:
Հավանաբար, այս մականունավորը ԱԺ-ն շփոթել է սեփական «քուչի», իսկ լրագրողին` «ռազբորկայի» «խառոշիի» հետ: Մինչդեռ ընդամենն օրեր առաջ երկրի ղեկավարը հիշեցնում էր ՀՀ քաղաքացու հետ «Դուք»-ով խոսելու հրամայականի մասին: Իհարկե, մենք հեռու ենք այն մտքից, թե մհերսեդրակյանները կարող են տարբերել եզակին հոգնակիից ու թափանցել ասվածի խորքը, բայց հնարավորինս մատչելի լեզվով նման մականունավորներին պիտի՞ հասկացնեին, որ «տանը պարապ չնստելու» այլընտրանք չէ ԱԺ-ն: Բայց դե «յալլա» ասողին ի՞նչ հասկացնես:
Թերևս, սա այն դեպքերից է, երբ լրագրողական համքարությունը համերաշխվեց, ու արժե, որ ողջ լրատվական դաշտը մեկ միավոր դառնա` մհերսեդրակյաններին «թոխմախ» ուղարկելու համար:
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ