Մենք շատ անելիք ունենք

Մենք պիտի խիզախ ուսուցիչներ դառնանք ու պատմենք մեր իրական պատմությունը մեր երեխաներին, նրանց ծնողներին:

Մենք պիտի խոսենք մաքրամաքուր հայերենով, լինենք հայ և սիրենք մեզ՝ մեր լավագույն կերպարով:

Պատմենք հայոց պատմության լավագույն մարդկանց մասին այնպես, որ փշաքաղվելու աստիճան զգաստանան:

Պատմենք նաև հայոց պատմության դավաճանների՜ մասին, որոնց անունները կան, բայց երբեք չեն հիշվում:

Պատմենք Անդրանիկ Օզանյանի՝ Շապինանդի մասին, ով իր կյանքի գրեթե երեք տասնամյակն անցկացրել է պայքարում և անտառներում՝ չկերած ու չքնած, մրսած ու անհանգիստ:

Ով ամեն գյուղից իր պես անձնվեր ու անշահախնդիր հայրենասերներ էր պեղում և տանում իր հետևից:

Ով ամեն հայ որբի համար իր և զինակիցների կյանքը վտանգելով ճանապարհ էր շեղում դեպի թուրքի և քրդի տուն, որպեսզի մեկ հայի կյանք փրկի, որպեսզի հայկական գեները շարունակվեն և չպղծվեն:

Ով սոված և բոբիկ «մեկ ոսկի-մեկ հայ» ծրագիրն էր իրականացնում, հայթայթած ոսկիներով հայ որբ երեխաներ էր գնում թուրքերից ու քրդերից, փախցնում Արևելյան Հայաստան, հանձնում Թումանյանի հոգածությանը:

Պատմենք Հովհաննես Թումանյանի մասին, ով հայ բազմահազար որբերին կրթություն և սնունդ էր հայթայթում, մի մասին իր տանը պահում և մտածում հայկական իրական ապագայի մասին:

Պատմենք բոլոր այն ֆիդայիների մասին, ովքեր իրենց տաք տունը թողնելով Արևելյան Հայաստանում, անցել էին Անդրանիկի պաշտպանական ջոկատներ ու անձնվիրաբար փրկում էին հայ անմեղ կյանքեր:

Պատմենք նաև, որ հետո, բոլշևիկյան իշխանություն իրականացնող հայերի ճնշման տակ, լռելյայն ու շրջապատում առկա սրտացավ հայերի պաղատանքների արդյունքում՝ Անդրանիկը հեռացավ Հայաստանից և մինչև կյանքի վերջին օրը կոշկակարությամբ էր զբաղվում, որպեսզի պահեր իր գոյությունը:

Այլապես շատ այլ ֆիդայիների նման փտելու էր բանտերում կամ անհայտ պայմաններում մահանալու էր:

Պատմենք նաև, որ Աղբյուր Սերոբին թուրքերի վարձած հայ է թունավորել, ում անունը կա, բայց ոչ ոք չի հիշում:

Պատմենք նաև, որ հետո Աղբյուր Սերոբի կինը, ամուսնուն և որդիներին կորցնելուց հետո նույնիսկ, դեռ երկար ժամանակ հայ զինվորների համար մայր է եղել և շատ թուրքերի վերացրել:

Վերոնշյալ հայրենասերներից և ոչ մեկը երբևէ չի՜ մտածել, թե ով ինչը իմացավ կամ տեղեկատվական պայքարում ով հաղթեց:

Անդրանիկը մեկ հայ փրկելիս գիտեր իր արածի նշանակությունը և չէր սպասում ամբոխային ծափահարությունների:

Թումանյանն իր երեխաների հետ որբ երեխաների կերակրելիս չէր մտածում՝ արդյոք նրանք կամ նրանց մահացած ծնողները շնորհակա՞լ են իրեն, թե՝ ոչ:

Հայ որբերի համար ոսկիներ նվիրաբերող հայերի անունները չկան պատմության մեջ, քանի որ նրանց դա չի հետաքրքրել:

Մենք պիտի լինենք շատ,

լինենք անսասան,

լինենք ամուր,

լինենք ազնիվ,

լինե՛նք․․․

Մենք պետք է սիրենք մեզ համար այս պահին կատարյալը՝ մեր զինվորին, մեր զինվորի ոգին, մեր երեխաներին, մեր հայրենիքը:

Եվ թույլ չտանք թեկուզ մեկին արժեզրկել այդ գաղափարները:

Բայց մենք ի՜նչ ենք անում…

Ջուլիետա ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Մեկնաբանություններ