Այսօր մի հուզիչ և ուրախալի բան իմացա. Արցախի այս դժնդակ լուրերն առնելով՝ տարիներով մոսկվայաբնակ, գորիսեցի երիտասարդ ամուսիններն իրենց երեխաների հետ շտապել են հայրենի քաղաք՝ ծնողների մոտ գտնվելու:
Ու որոշել՝ այլևս չեն գնա Մոսկվա, այսուհետ ու միշտ կմնան իրենց թոշակառու ծնողների կողքին, չեն լքի նրանց:
Չչարանաք ու չնեղսրտեք ձեր բնակավայրերում այս օրերին հաստատված արցախահայության հնարավոր վերաբերմունքից։ Տունն ու տեղներդ տաք նստած, ամուսին ու երեխա պինդ գրկած՝ չշտապեք պիտակավորել ու բամբասել այդ մարդկանց։
Հերթական անգամ բացատրեմ, թե ինչ է կատարվում:
Թուրքիայի արտգործնախարար Ֆիդանն Արևմուտքին ասել է, որ Հայաստանին ուղղված իրենց ուղղորդումներում ավելի տեղին խորհուրդներ տան...
Դժվար է լուծում առաջարկել, երկու դեպքում էլ վտանգն առկա է: Ռուսը, կարծում եմ, հենց այնպես չի լքի տարածաշրջանը, քաոս ու արյունահեղություն կստեղծի, իր հետ էն աշխարհ կտանի նաև մեզ. Արցախը վկա:
Ադրբեջանցիք հպարտությամբ ցուցադրում են հանձնված զենքն ու զինամթերքը: Զինաթափումը չի կարող չանհանսգատցնել մարդկանց, քանզի անզեն մնալը զինված թշնամու դեմ մահացու վտանգ է:
Արցախը տեսել ու վերապրել է արաբների ներխուժումը:
Արցախը տեսել ու վերապրել է մոնղոլ թաթարների ներխուժումն ու ավերածությունները:
Արցախը տեսել ու վերապրել է խորեզմցիների սարսափելի ասպատակությունները:
Կուսակցությունների նպատակն է պայքարել իշխանության համար, դրա եղանակը ընտրություններին մասնակցելն է։
Երբ երկիրը կանգնած է լինում ճակատագրական խնդիրների առջև, և դրա համար պետք է ողջ հանրությունը մասնակցի, կուսակցական ֆորմատները հանրության մոտ հիմնավոր անվստահություն են առաջացնում։
Որևէ երկրի նորմալ զարգացման առաջին պայմանը տվյալ երկրի հզորությանը և պոտենցիալին համապատասխան նպաստավոր միջավայրի ստեղծումն է։
Միջավայր ասվածն էլ մի այնպիսի բան է, որի որոշակի հզորության կամ մակարդակի ինչ-որ չափից վերև զարգացում ու առաջընթաց հնարավոր է կազմակերպել, իսկ այդ չափից ներքև նման բանը անհնարին կլինի...