Փաստորեն, ՀՀԿ-ի «Ավելի լավ Երևան» կարգախոսին չեն հավատում ու, բլոտային լեզվով ասած, քուանշ են տալիս ոչ միայն երևանցիների ճնշող մեծամասնությունը, ոչ միայն ընդդիմադիր ու ոչ ընդդիմադիր կուսակցությունները, այլև ՀՀԿ-ի կոալիցիոն գործընկեր ՕԵԿ-ը ՝ իր «Մենք կարող ենք ավելին» կարգախոսով:

Մայրաքաղաքային ընտրությունների քարոզարշավը հատում է առաջին տասնօրյակը: Մրցակից ուժերի կողմից ընտրական օրենսդրության անգործության կամ լուրջ խախտման որևէ դեպք առայժմ չի արձանագրվել:

Հարգելիներս, քանի որ շաբաթ օրվանից կարգավիճակս որոշ փոփոխություններ կրեց, եւ ես ոչ միայն կուսակցական դարձա, այլեւ կուսակցության վարչության անդամ, հետեւաբար իմ ու ինձ նման քաղաքական նորեկների համար մեծանում է նաեւ պատասխանատվության չափը:

Վախենում եմ` մի քիչ լավաշ ստացվի: Կներեք: Բայց կարծես հրապարակախոսության պես մի բան է դառնում ոչ միայն վերջին մի քանի ամիսների, այլև գուցե տարիների կուտակվածը: Հնարավոր է` ֆեյսբուք կոչեցյալը հազար անուն ունենա` հիվանդություն, PR հարթակ, տեղեկատվական փոխանակման վայր: Բայց միևնույն ժամանակ մի տեսակ լակմուսի թուղթ է ու, որոշ դեպքերում, ցավալի արդյունքով: Էս ինչքան ենք սկսել միմյանցից նեղանալ, միմյանցից հեռանալ, էս ինչքան ենք սրել իմն ու քոնը, մերն ու ձերը: էս ինչքան «թշնամի» կա մեր երկրում, իրար «թշնամի», երկրին «թշնամի»: Հայհոյելն ու անձնական վիրավորանքը դարձել են «ուղիղ ճանապարհ»: Հատկապես երիտասարդների հետ է զրույցս:

Բարձր է ոստիկանապետի հեղինակությունը, ի՜նչ «հավատարմություն», ի՜նչ «հետևողականություն», ոստիկանության մեջ տիրող ի՜նչ «ազնվություն»: Ապրիլի իննի ուտուշ-խմուշները, տժժացողների հանգիստն ապահովեց ու , փրկեց ոստիկանապետ ձաձան, ինքը զրկվեց քեֆ- ուրախությունից, բայց հասավ իր «փառքի գագաթին»:

Մեր բոլոր շարժումները պարտվել ու հուսալքություն են առաջացրել արդարության համար պայքարի ելածների մոտ: Շարժումների առաջնորդների ճակատագիրն ինձ քիչ է մտահոգում: Ինձ ահավոր մտահոգում է այն, որ ամեն ձախողված շարժում անհուսության մի նոր խոր սպի է թողնում մարդկանց սրտերում, ավելի ու ավելի շատ պիտանի մարդկանց դրդելով լքել երկիրը՝ վերափոխումի հույս այլևս չունենալով, կամ հարկադրելով ինքնամեկուսացման:

Մի քանի ինտելեկտուալ, մտածող մարդկանց գրառումներ ինձ ստիպում են շարունակել բանավեճը ՀԱԿԿ համագումարում Լևոն Տեր-Պետրոսյանի բարձրաձայնած կոնցեպցիայի` «բուրժուա-դեմոկրատական հեղափոխության» մասին:

Փաստորեն ՀԱԿ-֊ի առաջնային նպատակը հռչակվում է խոշոր բուրժուազիայի ազատագրումը: Այսինքն 2008 թ. հարյուր հազարավոր մարդ դուրս էր եկել փողոց, որ ազատի խեղճ Սամվել Ալեքսանյանին կամ Ռուբեն Հայրապետյանին ավազակապետության կապանքներից:

Թե ով կընտրվի Երևանի նոր քաղաքապետ, ցույց կտա ժամանակը: Այս պահին ինձ ավելի շատ հետաքրքրում է, թե ինչպիսի մայրաքաղաք կունենանք 4 տարի անց:

Սասուն Պաոկևիչյանը շարունակում է իր կյանքի գործն անել` լրացնել, հարստացնել մեր երգարվեստը: Ժողովուրդը սիրով լսում է նրա երգերը, գնահատում դրանք, սպասում նոր երգերի: