Մեր վրայով չես

Մենք քվեաթերթի «Այո»-ն նշեցինք
որպես հաստատ վճիռ մեր ինքնության.
թուղթը ծալած գցեցինք տուփը
և դուրս եկանք խցից՝ ազատ ու ինքնիշխան:
Հեքիաթ չէ, տղա, որ պատմում եմ քեզ,
թե շշի խցանը հանեցինք, դուրս եկավ Ջինը
ու մեր երազը կատարեց:
Վերջին կռվից հետո մաքրեցինք զենքերը
ու հանձնեցինք թանգարան:
Մենք կես ձեռքով քվեարկեցինք մեր իրավունքը.
մյուս կեսը՝ խրամատների մեջ,
թաղվել էր հողի տակ:
Վճարեցինք շատ թանկ, քան նախնական քո գինն էր,
մեզ հենց այնպես չտրված անկախություն.
մեր դրոշը ծածկոց դարձավ ամբողջովին
խփված տղաներին:
Ու հանկարծ մեր մեջ արթնացան կուշտ ու փափուկ քնածներ,
իրենց քրջոտ թաշկինակը թափահարեցին ինչպես դրոշ՝
ստվերի տակ առնելով մեզ:
Եվ չգիտենք, ո՞ր խորշի մեջ ու պուճախում թաքցնենք քեզ՝
ժանիքներից ու ճանկերից հեռու,
չենք հաշվել՝ դեռ որքա՞ն պիտի թափառենք Ուլիսի պես,
մինչև որ հասնենք քեզ իբրև հայրենիք:
Տեղ չունեցանք քո արծաթակար երիզների մեջ,
մեր հագ ու կապով չէիր.
դեռ մեծանանք պիտի, հասակ առնենք՝
քեզ կրելու համար մեր ուսերին
որպես թիկնոց ու ծիրանի:

Հուսիկ ԱՐԱ

Մեկնաբանություններ