Բագրատ Սրբազանն իր գործն արել է, պայքարին զարթոնք է բերել։ Մի մարդու վրա, թեկուզ և Սրբազանի, չի կարելի առասպելական բեռ բարդել։

Համոզված եմ` այնքան միամիտ չեք, որ հավատաք, թե արդարադատության նախարար Գրիգոր Մինասյանը հրաժարական է տվել ինչ-որ 27 «ուսապարկերի» ստորագրության արդյունքում:

Տարածաշրջանային փոթորիկը, որի մասին շատ էր խոսվում, կարծես թե հասավ իր հանգուցալուծմանը․ Մերձավոր Արևելքում աշխարահաքաղաքական դերաբաշխման գործընթացը մտավ կիրառական փուլ, և հիմնական խաղացողները սկսեցին հստակեցնել իրենց դիրքերը։

Նիկոլի Ալենն անդրադառնալով իր հերթական խուլիգանությանը, երբ օրեր առաջ Եռաբլուրում վիրավորել էր Արցախի ԱԺ պատգամավորներից մեկին, ասել է. «Տեղը չեն բերում որտեղ են գտնվում և ում հետ են շփվում»...

Օրեր առաջ դեռևս ինքնիշխան Հայաստանի հնարավոր գաղութացման մասին համառոտ ակնարկ էր ներկայացրել հարգարժան Ստեփան Դանիելյանը։ Շարունակելով թեման, կփորձենք ներկայացնել մի քանի դիտարկումներ, որոնք թուրքական տուն կատարած այցի ֆոնին, պարզապես չարագուշակ են նկատվում։ Թեման խորապես ըմբռնելու համար կփորձենք եվրոպական գաղութատիրության դասական սահմանման հիմքի վրա պրոյեկտել հայկական քաղաքական դաշտը, դրա վրա իմպերիալիստական երկրների ազդեցությունը, ակնհայտ ռիսկերը, դրանց կործանարար ալգորիթմը։

Շուտով տասնյակ հազարավոր հայերի նոր տեղահանություններ կլինեն, այս անգամ՝ Լիբանանից. Իսրայելը պատրաստվում է Լիբանանի վրա ցամաքային հարձակման:

Ինձ մոտ հարց է առաջացել, թե ինչու Փաշինյանը չմասնակցեց Բայդենի կազմակերպած հրաժեշտի ընդունելությանը՝ Նյու Յորքում:

Մեկուկես տարի առաջ մեր շենքում նոր վարձակալ հայտնվեց: Կույր էր, ու չնայած ընտանիքը՝ տղան, հարսը, մայրը, թոռնիկը հոգատար մարդիկ էին, անմարդամոտ էր թվում: Որոշակի ժամի, առավոտ, տղան, կամ մայրը նրան բակ էին իջեցնում, տեղավորում փոքրիկ պուրակի ցայտաղբյուրի կողքի նստարանին, իրենք վերադառնում առտնին հոգսերին: Տղամարդը, համակերպված վիճակին, գլուխը կախ, համրիչի հատիկներն էր ետ ու առաջ գցում, միշտ անտարբեր նրանց հանդեպ, ովքեր նստում էին զրուցարանի ազատ տեղերում:

Իմ սակավաթիվ գրառումները կարդացած մարդիկ նկատած կլինեն, որ ես հավատացյալ չեմ բառիս ավանդական ընկալմամբ, սակայն ես ինձ խորապես քրիստոնյա եմ զգում։

Եկեղեցին հիմա սոցիալական ու քաղաքակրթական դերակատարություն ունի, եթե կարողանում է, եթե ոչ' ծիսակատարություններ մատուցող կառույց է։ Դա ոչ վատ է, ոչ լավ, դա քրիստոնեական քաղաքակրթության ներկա վիճակն է։