Ո՞նց շունչդ չկտրվի

Մեկը մի այլանդակ հղում էր արել: Էնքան այլանդակ, որ դրա հետքերով բացեցի «գրառման» տիրոջ էջն ու... շունչս կտրվեց:

Գիտե՞ք ինչի նման էր:

Ոնց ասեմ: Հազար տարի առաջ որոշեցին մեր խարխուլ դպրոցը վերջապես նորոգել ու մեզ էլ կանչել էին, որ բանվորներին օգնենք:

Երբ մի բանվոր փտած տախտակը ճռնչոցով հատակից պոկեց՝ տակից անհամար տառականներ խուճապահար դեսուդեն փախան:

Իրենք խուճապահար եղան, մեզ՝ աշակերտներիս էլ սրտաճաք արեցին: Մոտավորապես այդպիսի տպավորություն թողեց սույն ֆեյքի էջը: Պատկերացնու՞մ եք՝ 600-ից ավելի տառական, 600-ից ավելի զեռուն իրարից առաջ ընկնելով գրում էին, որ «պրովոկատորներն ու ղարաբաղցիներ», հիմա էլ ուզում են Տավուշը հանձնել, ու մեր առաջնորդը գնացել ա, որ տավուշցու կողքը կանգնի, երկիրը ատամներով պահի:

Բա ո՞նց շունչդ չկտրվի:

Նախրչին էլ չի վստահում տեղերի իր դրածոներին, հարկադրված անձամբ է գնում Տավուշ՝ մարդկանց քյոլմստելու, ալիևով ու էրդողանով վախեցնելու, իսկ ընդամենը մի ֆեյքի էջում 600 հոգի կաղկանձում են, թե գնացել ա, որ Տավուշը «պրովոկատորներից» փրկի:

Քիչ է մնում վերջնականապես թևաթափ լինես, քիչ է մնում մտածես, որ էն 680.000-ից մի մազ էլ չի պակասել:

Ի՞նչ է լինելու սրա վերջը:

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ