Ժամանակակից պատերազմներում հաջողություններ են գրանցում այն երկրները, որոնք կարողանում են արդյունավետ կազմակերպել թիկունքային աշխատանքները, մասնավորապես՝ զենքի ու զինամթերքի արտադրության, գնումների, բեռների հավաքման և տեղափոխման խնդիրները։ Վառ օրինակ՝ ներկայում Ռուսաստանի և Չինաստանի սահմանին կուտակվել են 6000-ից ավելի կոնտեյներներ, քանի որ Ռուսաստանի մաքսային ծառայությունը և երկաթուղային ընկերությունը չեն կարողանում արագ իրականացնել մաքսազերծումն ու բեռների փոխադրումը արևելքից-արևմուտք։ Անշուշտ, այդ բեռների մեջ կլինեն նաև մարտական գործողությունների համար ապրանքներ, որոնք խիստ անհրաժեշտ են ռազմաճակատում։ Հակառակ դրան՝ ուկրաինական կողմը, գտնվելով ռազմական գործողությունների թատերաբեմում, կարողանում է արևմուտքից քողարկված, երրորդական նշանակության ճանապարհներով ներկրել ահռելի քանակությամբ զենք ու զինամթերք, երկակի նշանակության ապրանքներ և այլն։

Ցանկացած խոհանոցից դուրս եկող սնունդ ունի հստակ ընդգծված երթուղի՝ այն սկզբում մատուցվում է շենքում բնակվող մարդկանց սեղանին՝ որպես ուտելիք, իսկ ճաշից հետո սեղանին առկա սննդի ամբողջ մնացորդը միախառնվում և վերածվում է լափի, և տեղափոխվում շենքի տարածքում առկա տարատեսակ կենդանիների լափամաններ՝ ապահովելով նրանց ֆիզիկական գոյությունը ևս:

Էրդողանը մինչև վերջ օգտագործեց վարչական ռեսուրսը: Հիմա կասեք՝ իբր գյուտ արեցիր, էդ ո՞ր իշխանությունը չի օգտագործում իր վարչական ռեսուրսը, մանավանդ որ, վերընտրվելու խնդիր ունի:

Լսում եմ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի խոսքերը Արարատի ու Արագածի, ազգային երազանքների ու անհոգի իրականության, հայրենիքի փոխարեն փողի, փողի, փողի անհագուրդ ձգտումների մասին ու մտովի վերադառնում 16 տարի առաջ ' հեռավոր 2007 թվականին լրագրող Նիկոլի հետ խոսակցության, հիշում նրա ասած զարհուրելի, սատանայական խոսքերը.

Նախ, ելնելով ընթերցողների մի մասի արձագանքներից, որոնք ձեռք գցելու պարագայում ոչ միայն Նիկոլին, այլև տողերիիս հեղինակին էլ երևի պատրաստ էին պատառոտել, մինչ բուն ասելիքին անցնելը, մի անհրաժեշտ պարզաբանում. երբ գրում ենք «այսօրվա մեր վիրավորների և զոհի արյունը…», բնավ չի նշանակում, թե միայն այսօրվա:

Մի պահ պատկերացրեք Երևանի փողոցներն ու հրապարակները հեղեղված այս իշխանության դեմ դուրս եկած ժողովրդով:

Այսօր Գեղարքունիքում վիրավորված հայ զինծառայողների արյունը եթե Ադրբեջանի ԶՈՒ զինծառայողների, հեռուն գնալու դեպքում՝ Ալիևի ձեռքին է, ապա նույնքան վստահաբար կարելի է ասել, որ նրանց, ինչպես նաև առաջիկա ժամերին կամ օրերին հնարավոր մեր նորանոր վիրավորների ու նույնիսկ զոհերի արյունը Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլի խղճին է, եթե տվյալ կենդանին ընդհանրապես խիղճ ունի:

Զարմանալի հերոսական ժողովուրդ են արցախցիները, ինչ ասես չտեսան ու գլխներով չանցավ. էլ դավադիր պատերազմ, էլ դավաճանություն, թիկունքից հարվածներ, շրջափակում, ահաբեկչություն:

Պակիստանում քաղաքացիական պատերազմ է, հետևաբար, Ադրբեջանն ու Թուրքիան առնվազն մի որոշ ժամանակ զրկվեցին իրենց կարևորագույն ռազմավարական դաշնակիցներից մեկից. մնաց, որ մայիսի 14-ին Թուրքիայում կայանալիք նախագահական ընտրություններում Քեմալ Քըլըչդարօղլուն հաղթի կամ, գոնե, հեշտությամբ չհաշտվի իր պարտության հետ, և Ադրբեջանը առնվազն ժամանակավորապես կմնա մենակ:

Մայիսի 9-ն է: Մտածում եմ ինչ-որ բան գրել երբեմնի Եռատոնի առիթով, սակայն չի ստացվում: Ոչ միայն չի ստացվում, այլև մտքերս 1992-ի մայիսի փոխարեն ինձ համառորեն տանում են 2020-ի դաժան նոյեմբեր: