Նրանց համար, ովքեր ասում են, որ եկեղեցին չի կարող հասնել հաջողության՝ դրվագ պատմությունից:
Կիպրոսի նախկին նախագահ, արքեպիսկոպոս Մակարիոս 3-րդ Սրբազան։ 1950-ական թվականներին նա դարձավ անկախացման շարժման առաջնորդ...
Տեսեք, որ սրանց թիրախում ոչ թե անհատապես որևէ հոգևորական է, այլ Հայ Առաքելական եկեղեցին առհասարակ:
«Ծիծ անին», ով Վազգենի քրոջ մոտ է աշխատում, միանում է հակաեկեղեցական արշավին։
Հա, բա իրենք էլ պիտի միանան, բա ո՞նց։
Եթե բոլոր նախկին նիկոլականներին սկսեք լարել, ո՞վ է մնալու։ 2018-ին 200, թե՞ 500, լավ, ասենք, 1000 մարդ էր հակա։ Միայն իրե՞նք մնան...
Ադրբեջանի «փորձագետները» հանկարծ հայտնաբերել են, որ Արծվաշենը շատ կարևոր դիրք է զբաղեցնում և անփոխարինելի է լոգիստիկ տեսանկյունից: Վերջիններիս պնդմամբ, եթե Արծվաշենը Հայաստանին վերադարձվի, ապա Հայաստանը հնարավորություն կունենա վերահսկել Ադրբեջանի համար կենսական և ռազմավարական նշանակություն ունեցող մեծ թվով ենթակառուցվածքներ:
Բագրատ Սրբազանին կարելի է սատարել ԼՈՒՌ ու առանց ավելորդ աղմուկի: Վերջապես մեկ կարևոր բան հասկացեք՝ ցավոք, բայց Նիկոլին հաջողվել է քաղաքականապես անգրագետ և պատմական ամնեզիայով տառապող մեր հանրության լայն շերտերի մեջ հակակրանք մտցնել նախկիններիդ նկատմամբ, առավել ևս շատերդ ասոցացվում եք Նիկոլի դեմ անհաջող պայքարով:
Լինելով Հայաստանում լեգիտիմություն ունեցող միակ կառույցը՝ Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին հերթական անգամ ապացուցում է իր պատմական, քաղաքակրթական նշանակությունը հայ ժողովրդի կյանքում...
Սփյուռքի հարյուրամյա պառակտվածությունը, հաճախ եղբայրասպանության հասնող արհավիրքները այսօր մեզ հայրենիքի կորուստ են արժենում։ Այդպես էլ Հայաստանում չլուսաբանվեց, թե ինչ է նշանակում 1958 թվականը, ինչ է նշանակում եկեղեցում եպիսկոպոս մորթելը, ինչ է նշանակում գերդաստաններով միմյանց վերացնելու անհամար դեպքերն ու դրդապատճառները։
Հայաստանի մի շարք հասարակական կազմակերպություններ ու իրավապաշտպաններ իրենց խոր մտահոգությունն են հայտնում վերջին օրերին Տավուշի մարզի հատվածում Հայաստանի Հանրապետության և Ադրբեջանի Հանրապետության միջև սահմանազատման և սահմանագծման մեթոդների և տեմպերի կապակցությամբ։
Առաջիկայում Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը դառնալու է միջուկային տերություն։ Այդ անխուսափելի զարգացումը շեշտակիորեն փոխելու է տարածաշրջանում տիրող աշխարհառազմավարական հաշվեկշիռը և ուժերի հարաբերակցությունը՝ հօգուտ Իրանի։ Հայաստանի Հանրապետությունը կարող է ստանալ կայուն և ապահով զարգացման առնվազն 10-20 տարի, քանի որ Իրանին պետք է լինելու ամրապնդել իր հյուսիսային սահմանների անվտանգությունն ու չեզոքացնել թուրանական սպառնալիքը։ Այս իրավիճակում Հայաստանն առանցքային դերակատարում և նշանակություն ունի։