Կյանքի տաճարը ո՞վ ապականեց իր պրոզայիկ չափումով հոռի

Սրանից ուղիղ քառորդ դար առաջ՝ 1997 թվականի իմ` «Անկում» ( DEKADENKE) շարքում բանաստեղծություն ունեմ «Իմաստունները լռել են կրկին» վերնագրով: Որտեղ, կարծես, մարգարեանում եմ այս օրերի համար «-Սուտը կեղծիքի՜ց պիտի մոլորվի» տողով:

Իմաստունները լռել են կրկին

յոթվերք կածանի փոշոտ արանքում,

մրրիկն է միայն խելագար և ցին

պարում խոսքերի պագշոտ

տարփանքում։

Անհաճո գործ է՝ երբեմն տխուր,

անցյալի մլար խորքերը նայել...

միայն Աստված է ինձ հետ հառաչում.

-Սերը մահացավ ստից անվայել:

Կյանքի տաճարը ո՞վ ապականեց

իր պրոզայիկ չափումով հոռի,

փակվել է նաև Աչքն ամենատես.

-Սուտը կեղծիքի՜ց պիտի մոլորվի:

Աշոտ ՄԻՐԶՈՅԱՆ

Կոլաժը` ՆԻԿՕ-ի (Նիկոլայ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ)

Մեկնաբանություններ