Այսօր նորից տեսա այն, ինչից միշտ խուսափում էի: Բայց այս անգամ չկարողացա խուսափել, որովհետև միանգամից թռավ դեմքիս.

Ո՛չ թե «Հայաքվեն» կամ ընդդիմադիր հայացքներ ունեցողներն են պատերազմ հրահրողները, այլ դուք եք:

Ալեքսանդր Պուշկինն անուղղելի խաղամոլ էր, ընդ որում, ավելի հաճախ նա պարտվում էր: Նման դեպքերում ստիպված էր լինում պարտամուրհակներ գրել՝ իբրև գրավ թողնելով ինչպես իր ունեցվածքը, այնպես էլ իր ստեղծագործությունները: Երբեմն գրավադրվում էին գործեր, որոնք նա դեռ չէր էլ գրել:

Անգամ չեք էլ զգում, թե որքան մակերեսային, էլ չասեմ` ծիծաղելի է ձեր դոնկիխոտյան համոզվածությունը, Ռուսաստանի Կովկասից դուրս գալու կամ չգալու վերաբերյալ:

Կանխավ ասեմ, որ բոլոր երեխաներին ամենալավն եմ ցանկանում: Նիկոլի Ալենն իր դստերը Դիսնեյլենդ է տարել:

Մանեն ու Նվարդիկն են: Իրենք չեն հանձնվում, որովհետև մեկ անգամ արդեն կորցրել են Հադրութի իրենց տունը. անտառների միջով, ոտքով մի կերպ հասել Ստեփանակերտ, ապա՝ Գորիս, հետո՝ Գյումրի, բայց նորից վերադարձել իրենց հայրենի Արցախ։ Նվարդիկը նոր է հաղթահարել քաղցկեղը, ու, չնայած, որ էրեխուն նորմալ սնունդ ու հետազոտություններ ա հարկավոր, ինչը էս պահին Արցախում չկա, բայց մեկ ա, ինքն ու իր մեծ ընտանիքը սեփական առողջության հաշվին պահում են հայոց միջնաբերդ Արցախը, ապրում են այդ հողի վրա, որ տղերքի անձնազոհությունն իզուր չլինի, որ տղերքի արյունով ազատագրված դրախտավայրը վայրենիներին բաժին չհասնի։

Մի օր արտաքին թշնամու դեմ մղած ճակատամարտից հետո մարգարեն ասել էր. «Մենք վերադարձել ենք փոքր պատերազմից դեպի մեծ սրբազան պատերազմը»: Փոքր պատերազմը դա այն պատերազմն է, որ մղվում է արտաքին թշնամու դեմ, «անհավատի», «անճշտի», «բարբարոսի» դեմ, մինչ մեծ պատերազմը դա այն ներքին, հոգեկան պատերազմն է, որ մենք մղում ենք մեր էությունը իր կատարելության սահմանին հասցնելու համար:

Վերջին, «անկախական» կոչվող, երեսուն տարում Արցախի իշխանությունները ձևավորվել են պաշտոնական Երևանի սցենարով ու «դաբրոյով»՝ նրա բարոյականությանը համահունչ։

Եթե Հայրենիքի, ողջ հայության համար լուրջ, կարևոր, արտակարգ և օրհասական խնդիրների համար փորձեիք հավաքել Հանրապետության հրապարակ, ապա Վարդավառին մասնակցող չփլախ ու լողազգեստով, տարագույն և տարաբնույթ, իրենց երկրներից փախած ու նպատակային Հայաստան ներմուծված այդքան խառնամբոխի քանակությամբ մարդ չէր հավաքվի:

Հայաստանի իշխանությունը հետևողականորեն տարածում է, որ ՀՀ անվտանգային խնդիրները հնարավոր է լուծել միայն Արցախը հանձնելու գնով։ Այսինքն, հայաստանցի-ղարաբաղցի հակադրություն սերմանելը դարձել է պետական քաղաքականություն։ Այդ սերմանումը «Հայկական ժամանակ» թերթի էջերից տեղափոխվել է կառավարական կաբինետներ։