Մենք սխալմամբ կարծում ենք, թե մեր հիմնական վտանգը դրսից է, ուրիշ երկրից։ Մենք սրանով ճակատագրական սխալ ենք թույլ տալիս։ Բաց ենք թողնում ամենածանր պրոցեսը՝ պետության կազմաքանդումը ներսից...

Ադրբեջանի նախագահի հատուկ հանձնարարությունների գծով ներկայացուցիչ Էլչին Ամիրբեկովը Berliner Zeitung-ին տված հարցազրույցում ասել է, որ Ադրբեջանն անիրատեսական և անընդունելի է համարում խաղաղության պայմանագիր կնքելու Հայաստանի առաջարկը, որում դեռևս համաձայնեցված չեն մի քանի կարևոր հոդվածներ․ «Նույնիսկ վաղն անավարտ, կիսատ համաձայնագրի ստորագրման առաջարկը ոչ միայն անիրատեսական է և անընդունելի, այլև՝ ապակողմնորոշող։ Կողմերը դեռ պետք է համաձայնեցնեն պայմանագրի նախագծի մի քանի կարևոր դրույթ, որոնք բաց են, առանց որոնց փաստաթուղթը կլինի կոպիտ և թերի»։

Մեզ միշտ թվում է, թե փակ դռան հետևից կբացվի մեր երազանքի ճանապարհը։ Աղքատները դռները չեն կողպում, հարուստները ամուր են կողպում, դրա համար միշտ թվում է՝ փակ դռան հետևում եղածը կարևոր է։

Անտեղյակ մարդիկ մտածում են, թե Ադրբեջանը չի ցանկանում հարձակվել և շուտափույթ ցանկանում է խաղաղության պայմանագիր կնքել։ Մեջբերում է մշտապես, թե սահմանադրություն փոխեք, որ ըստ դրա ամեն պահի չեղյալ չհամարեք մնացյալ պայմանագրերը։ Նրանք շատ լավ գիտեն, որ ցանկության դեպքում նոր կառավարությունը կարող է նորից սահմանադրության հանրաքվե անցկացրել և այդ կետերը նորից ներառել։

Շանս շատ էի կարոտում։ Բանտում հաճախ էի հիշում մի բուռ քյոմուր սև, շարժվող ու փափուկ բշտիկին, ում կալանքիցս 2 ամիս առաջ ընկերներիցս մեկը նվիրեց ինձ։

Կյանքից հեռացել է անմահացած Հերոս, կամավորական ՀՈՒՍԻԿ ՀՈՎԱԿԻՄՅԱՆԻ հայրը` ԳՐԻԳՈՐ ՀՈՎԱԿԻՄՅԱՆԸ

1987 թ. Հոկտեմբերն էր։ Երևանի Զեյթուն թաղամասի ուսանողական հանրակացարանում կյանքն իր սովորական ընթացքի մեջ էր։ Դերասան ընկերս աշխատում էր թատրոնում և Երևանում գրանցվելու համար չինովնիկները նրանից բազմազան տեղեկանքներ էին պահանջում։

Կառավարման պրոբլեմն իր էությամբ այնպիսին է, որ այդ ոլորտում որոշում կայացնելու և այն իրականացնելու ուժ և իրավունք ունեն մեկ կամ մի քանի անձեր:

Երբ ընդդիմությունը լսում է, որ իշխանությունը հողեր է հանձնում՝ տխրում է ու ափսոսում։ Երբ իմանում է, որ այսուայն իշխանավորները թալան են անում՝ թախծում է ու վշտանում։ Երբ տեսնում է, թե իշխանավորը ոնց է սողում ու նվաստանում Ալիևի ու էրդողանի առաջ՝ չարախնդում է ու զվարճանում։ Բայց երբ հանկարծ լսում է, որ իրենից պահանջում են մանդատները դնել՝ միանգամից խուճապի մեջ է ընկնում, արագ մոբիլիզացնում իր «կարող» ուժերը, սկսում հիմնավորել, որ դա վատ միտք է, որ դա ոչինչ չի տա, որ դա ձեռնտու է միայն նիկոլին, էնվերին ու նեթանյաուհին։

Երբ ես ասում եմ՝ սպառող, ոչ թե ապրանք, այլ երկիրը սպառողներին նկատի ունեմ: Թվում է, թե ի՞նչ արտառոց բան կա, մարդիկ ցանկանում են ավելի լավ ապրել, ավելի շատ բան ունենալ...