«Ես Ալիևի վրա ավելի շատ ճնշում եմ գործադրել և գործադրում, քան նույն ինքը՝ Փաշինյանը: Հարցը Փաշինյանն է: Ես Արցախի հարցով միակն եմ, որ հստակ կեցվածք ու պատգամ ունեմ». Ֆրանսիայի նախագահ՝ Էմանուել Մակրոն:

Նիկոլական ստահոդ կազուսերին անդրադառնալիս անհնար է չանդրադառնալ զենքի ու բանակի մասին նրա արած անհասկանալի պնդումներին։

Եթե ուզում եք հասկանալ, թե ինչ ապուշությունների կարող են գնալ դրածո ու կոլաբորացիոն կառավարությունները, միայն թե ներսում ինչ-որ գործ անելու իմիտացիա ստեղծեն, ասեմ.

Արցախում վերջին օրերին անհանգստացնում են ռուս խաղաղապահներին պատկանող ուղղաթիռների հաճախակի թռիչքները, որոնք մեկնում են ՀՀ և վերադառնում։

ՀՅԴ-ն նախաձեռնել է 24-ժամյա նստացույց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրներ ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի և Ֆրանսիայի, նաև ԵՄ դեսպանատների առջև՝ պահանջելով այդ երկրներից քայլեր ձեռնարկել Արցախի փրկության համար։ Եվ ի՞նչ, այդքան տարիների փորձ ունեցող կուսակցությունը հավատում է, որ այդ երկրները շարժվում են մարդասիրական մղումներո՞վ և չգիտե՞ն, թե ինչ է կատարվում Արցախում։ Եթե՝ այո, ապա այն բացարձակապես ընդունելի չէ, քանի որ այդ երկրների դեսպանները, եթե այնուամենայնիվ արձագանքեն նստացույցի պահանջներին, ընդամենը ցույց կտան Հայաստանի վարչապետ կոչեցյալի Արցախն ուրանալու մասին հայտարարությունը։ Եթե ՀՅԴ կուսակցությունը հավատում է միջազգային կառույցների մարդասիրությանը, ապա մնացել է 19-րդ դարի «թղթե շերեփի» հույսին։

Մինչ ԱԺ-ում կիսաբաց լուսամուտների սցենարով՝ կրքերը բորբոքվում են ու «պատահականների» հերթական «սրիկայապայքարն» է էթեր գնում, ամեն երկրորդն էլ, դիլեմայի առաջ՝ Պուտին-Պրիգոժին, Բատյա, Կադիրով ու Սուրովիկին ռեբուսն է բացահայտում, մեզ հարևանած քոչվոր ցեղախմբի ՊՆ նախարարը հաթաթա է մեզ տալիս՝ ասելով, թե քաջատեղյակ է Արցախի Պաշտպանության բանակի ու դրա անձնակազմի մասին, թե ինչ հնարավորություններ այն ունի և որ ադրբեջանական բանակի նույնիսկ մեկ կորպուսը Ղարաբաղում կարող է լուծել բոլոր խնդիրները։

ՀՅԴ-ն ու ՀՀԿ-ն երևի մոռացել են, որ թղթե շերեփներով հարսայի կաթսայի մոտ չեն կանգնում։

Ռուսատյացները Պուտինին ծաղրելու հերթական առիթն են գտել՝ Լուկաշենկոյի ներառումը Պրիգոժինի հետ բանակցություններում: Կարծում եմ` ձեռ առնելուց առաջ մտածելը չէր խանգարի: Պետության ղեկավարը, այսինքն, Պուտինը, բնականաբար, չէր բանակցի՝ նա հրաման արձակող է: Դա՝ մեկ: Երկրորդ՝ առկա է Ռուսաստան-Բելառուս միութենական պետությունը: Երրորդ՝ Լուկաշենկոն չեզոք անձ էր Պրիգոժին-Շոյգու-Գերասիմով ձևաչափում: Չորրորդ՝ բանակցությունների արդյունքում ՌԴ-ն խուսափեց քաղաքացիական պատերազմից, ինչը նշանակում է, որ միջնորդի ընտրությունը ճիշտ էր կատարված:

Եվրոպաներում, տաքուկ տներում նստածները, կամ Երևանի սրճարաններում կապուչինո վայելող «ռեմբոները», որ չե՞ն գրում` «մեզ ռուս խաղաղապահներ պետք չեն»:

Ի՞նչ կատարվեց Ռուսաստանում: Իմ կարծիքով բանակային շատ հաջողված օպերացիա: