Հայաստանի քաղաքականությունը որոշում է ընտրված կառավարությունը, որի ղեկավարը համաձայնել է Արցախի էթնիկ զտման քաղաքականությանը (ավելի ճիշտ, հենց դրա համար է տեղի ունեցել 2018-ի դավադրությունը):

Ինչո՞ւ են Իսրայելի հետ կապված ազգությամբ հայ երիտասարդները վերջերս ակտիվացել մեդիադաշտում՝ տրվելով հայագիտության բոլոր առանցքային արժեքները «թավշյա» մեթոդաբանությամբ հերքելու կամ նսեմացնելու առաքելությանը, թեպետ, նախկինում էլ քնած չէին: Ընդ որում, դա այնքան գրավիչ ու գեղեցիկ «դիզայնով» է արվում, որ շատերը զմայլված միայն գովասանքի խոսքեր են շռայլում, թե բա՝ վերջապես բացեցիք մեր աչքերը, անչափ շնորհակալ ենք: Սիրելի հայրենակիցներ, ինչի՞ համար եք շնորհակալ: Ձեզ համոզում են, օրինակ՝ հայերը բարբարոսաբար ավերել են բոլոր տաճարները, որ հանկարծ չպահպանվեն նախկինում եղած հայկական տառերը, և դուք հավատում եք: Դե հա՝ հպարտանանք, որ նախկինում գիր ենք ունեցել,, բայց տաճարների վրա եղածը արդյո՞ք հնարավոր էր այնպես քանդել, որ ոչ մի հետք չմնար (Գառնին էլ խնայել են):

Ռուսաստանի դուման ընդունեց գերշահույթի հարկման օրենքը, ըստ որի՝ եթե 2021-2022թթ. կազմակերպության շահույթի հանրագումարը գերազանցում է 2018-2019թթ.-ի շահույթը, տարբերության մասով կազմակերպությունը 10% լրացուցիչ հարկ է վճարելու:

Նիկոլ Փաշինյանի, Արարատ Միրզոյանի, ՔՊ-ական պատգամավորների արած հայտարարությունները և վարվող քաղաքականությունն Արցախի ու Հայաստանի մասով լեգիտիմ չեն։ Դրանք չեն ստացել ՀՀ քաղաքացիների աջակցությունը 2021-ի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ, հետևաբար, գործող խորհրդարանական մեծամասնությունն ու կառավարությունն ապօրինի են։

Արցախի խնդրի լուծման ռացիոնալ ուղիների բացակայության պատճառով հասարակությունը մատնվել է քաոսի։ Մարդիկ անզորությունից արդեն ամենաանհավանական առաջարկներ են անում։

Նստացույց եք անում, գոնե Բրիտանիայի, ԱՄՆ-ի և ԵՄ-ի դեսպանատների առաջ դա արեք: Ճիշտ է, մեծ քաղաքականության մեջ էմոցիաներ ու խիղճ չկա, այլ կան շահեր, ու Ալիևը Արևմուտքի աջակցությամբ է Արցախի շրջափակումը կազմակերպել, ԵՄ-ի ներկայացուցիչն էլ Խանքենդի անվանումն է օգտագործում, ու Աղդամից են ուզում ճանապարհ բացել, Հայաստանում իրենց գործակալին էլ Պրահայում ճանաչել տվեցին Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, սակայն այստեղ կա մի նրբություն:

Ինչքան էլ դժվար է, առաջարկում եմ մեր վիճակին մի պահ նայել կողքից։ Հայաստանի իշխանությունը հաշվետու չէ ժողովրդի առաջ։ Մեզ վերաբերվում են որպես «ռազմագերի հասարակության»։ Բրյուսելի հանդիպումից հետո երկրի գործող վարչապետը հարկ չի համարում խոսել հասարակության հետ, ու մենք Շառլ Միշելից ենք տեղեկանում զարգացումների ու պայմանավորվածությունների մասին։

Երբ ես ասում եմ, որ խորհրդարանական ընդդիմությունը ինստիտուցիոնալ տապալման մեջ է, ոմանք նեղանում են, թեև ես խոսում եմ բացառապես ինստիտուտի մասին, և երբեք կասկածի տակ չեմ դրել անհատների հայրենասիրությունը։

90-ականներին Արցախում տանկեր չկային, բայց մեզ հաջողվեց սկզբում որսորդական հրացաններով, հետո թշնամուց խլված ավտոմատներով, ապա հրետանիով, տանկերով, հետո արդեն դաշնակիցներից ձեռք բերած խոշոր զենքերով հաղթել Ադրբեջանին։

Եթե Նիկոլը Արցախի փոխարեն փորձեր Ադրբեջանին հանձնել, ասենք, Տերյան-Մոսկովյան խաչմերուկը, Հայաստանում նույն արձագանքն էր լինելու, և «խաղաղության օրակարգի» նույն ընկալումը։